Ramona naar dansles...

Zaterdagmiddag was ik even meegegaan met meisjes naar ballet- en flamencoles...met de taxi van chauffeur Joseph reden we naar Hone Creek en vandaar de bergen in, naar de finca van lerares Maritza.

Allereerst flamenco: met lange rokken en op hoge hakken ronddansen op opzwepende Spaanse zigeunermuziek...het is echt heel moeilijk en het lijkt me ook knap vermoeiend, maar doña Maritza is een leuke en enthousiaste juf. Daarna volgde de balletles, waar Ramona in een geleend pakje, samen met acht andere meisjes alle basispasjes moest oefenen en dansjes instuderen. Het zag er allemaal prachtig uit, die kleine dansende elfjes!

Iets heel anders: zondagmorgen hadden we om 8 uur de wekker gezet om naar het dorpsfestival te gaan, dat begon al heel vroeg namelijk. We zaten op de bank koffie te drinken en een broodje te eten, intussen een beetje te zappen. Zagen we op Telesur ineens Manuel Zelaya, de president van Honduras, in zijn pyama en op sokken in een zaaltje van Juan Santamaria International Airport (vliegveld van San José) zitten! Hij was blijkbaar midden in de nacht door militairen zijn huis uitgesleept en op een vliegtuig naar Costa Rica gezet! Een staatsgreep door het Hondurese leger, waarna ene Michelletti (Pinochetti) ingezworen werd als president daar. Dit allemaal met het fiat van de US ambassade, een old school CIA- streek...er zitten kennelijk nog een stelletje Bushista´s in die ambassade daar....want Barack & Hillary waren het er blijkbaar niet echt mee eens. De eerste Midden-Amerikaanse staatsgreep van de 21^ste eeuw, de laatste is toch alweer 27 jaar geleden, ook in Honduras...als ik de data goed in m´n hoofd heb. In 2002 is wel hetzelfde gebeurd met president Chávez van Venezuela, maar dat was mislukt. Goed, Oscar Arias zat naast Manuel Zelaya om een persconferentie te geven en dat deed hij goed: ´Zelaya is de gekozen president van Honduras, hij moet teruggaan en als eerste daad het leger daar afschaffen, dat kost alleen maar heel veel geld en zie wat een ellende het veroorzaakt´. Arias heeft ooit de Nobelprijs voor de Vrede gekregen, voor het bemiddelen bij de diverse vredesakkoorden van Midden-Amerika in de jaren ´80 en ´90.

Als je de geschiedenis van het Hondurese leger bestudeert, blijkt het altijd al een soort knokploeg van de grootgrondbezitters en overige elite geweest te zijn....dus afschaffen is een briljant idee van Oscar (soms zegt hij weleens iets goeds). Honduras is namelijk een straatarm land, waarvoor het woord bananenrepubliek uitgevonden lijkt te zijn. Dus al het geld wat ze daar in dat leger en wapentuig stoppen kunnen ze beter uitgeven aan onderwijs, gezondheidszorg, milieu en armoede-bestrijding...zoals Costa Rica dat al 60 jaar doet. Gelukkig heeft de hele internationale gemeenschap deze staatsgreep veroordeeld en gaat Manuel Zelaya donderdag terug naar zijn land...benieuwd wat er dan gebeurt....intussen vechten Zelaya´s aanhangers met het leger in de straten van Tegucigalpa...wordt vervolgd.

Tot slot: deze maand hebben we jullie op 14 blogbijdrages getrakteerd en nog meer foto´s...da´s een goedmakertje voor alle maanden dat jullie het met vier stukjes kale tekst moesten doen. We hebben nog steeds geen internet (hopelijk binnenkort wel, we wachten af) maar de Kingston Data Traveller is een grote hulp om snel teksten en foto´s te publiceren.

Cahuita Roots Festival

Afgelopen zondag was er feest in het parkje van het dorp. Er vielen namelijk een aantal dingen te vieren. Walter Gavitt Ferguson Byfields, de beroemste zoon van het dorp, was kortgeleden in San José uitgeroepen tot Man van het Jaar 2009. De gevierde calypsozanger en componist verlaat echter principieel nooit het kanton Talamanca en hij weigerde dan ook af te reizen naar SJ om zijn prijs in ontvangst te nemen. Omdat de drie stranden van Cahuita zijn beloond met de Bandera Azul (blauwe vlag voor eco-stranden met schoon zeewater) besloot de Kamer van Toerisme van de Caribe Sur een feestje te organiseren om deze twee feiten te vieren. In het parkje waren drie ¨vlaggenmasten¨ in de grond gestopt, zo krom als maar wat, op het podium hield een dame een gloedvolle lofzang op don Walter en de diverse culturen in Talamanca. Toen was het tijd om de drie Banderas te hijsen, eentje voor Puerto Vargas, eentje voor Playa Blanca (allebei in Nationaal Park Cahuita) en eentje voor Playa Negra. Een amateurtrompetteur speelde een vals deuntje en de vlaggen werden gehezen, dat wil zeggen: twee van de drie want de derde bleef steken... Daarna was het tijd voor een Bribri-indiaan om een liedje te spelen. Hij zong in het Bribri, dus niemand verstond er een klap van. Daarna was het tijd voor een Bribri-rondedans, waarna het welhaast onvermijdelijke Kawe-bandje het podium besteeg. Zij speelden wat liedjes van don Walter en de Bananaboat Song van Harry Belafonte. Daarna was het de beurt aan een band van de UCR, de Universiteit van Costa Rica, die in een uni-bus waren aangereisd uit de hoofdstad om de heer Ferguson te eren. Zij hadden een aantal van zijn composities gerepeteerd, en eerlijk is eerlijk, het klonk zo vals als wat. Er was gratis eten en drinken, en dus kon het niemand wat schelen. De volledige politiemacht was aangerukt om mee te feesten en ook de parkwachters waren opgetrommeld. Een cameramevrouw van een mij onbekende tv-zender maakte opnamen en de dame van de Kamer van Toerisme riep iedereen op om het niet al te opzichtig op een zuipen te zetten, wat moesten immers de tv-kijkers er vanavond er wel niet van denken? Natasha was ondertussen naar het internetcafé om uit te zoeken wat er nu precies in Honduras aan de hand was. Zij miste dus de uitreiking van de trofee aan een kleindochter van Walter, hijzelf is namelijk oeroud en stekeblind. Vier beschilderde jongens deden een Ashanti-knuppeldans en Kawe sloot het muzikale gedeelte af, terwijl een aantal dorpsschonen de laatste mode toonden van een plaatselijke badmode-ontwerpster die blijkbaar ook wereldberoemd moet zijn, in Costa Rica dan. Tegen drie werden de feestelijkheden afgesloten en de vlaggen weer gestreken. Tijd om naar de Cocosbar te gaan.

Laatste schooldag

De laatste schooldag voor de zomervakantie was aangebroken en dus was er weer een feestje. Met eten (iedereen had iets meegebracht) en optredens van de kinderen. De directeur hield een speech waaruit bleek dat de Escuela Complementaria inmiddels de beste school van de regio is! Vervolgens was er de verkiezing van het ¨meest op elkaar lijkende stel¨. Ramona sleepte Noël het podium op (ze hadden allebei een spijkerbroek, slippers en hun Brouwerij ´t IJ T-shirt aangedaan) en zei in rap Spaans: ¨Kijk, dit is mijn vader...iedereen kan wel zien dat wij op elkaar lijken, want we zijn allebei dun met bruin haar. Ook hebben we allebei een scheve teen!¨ Jammer genoeg ging de hoofdprijs naar twee tweelingmeisjes met strikjes in hun haar.

De rest van de feestdag zaten we oude kleding te verkopen en zelfgemaakte potten jam, om een beetje geld in te zamelen voor de school. Het was een gezellige dag en nu heeft Ramona dus vier lange weken zomervakantie. ...

Naar Manzanillo

´Mama, gaan wij ook op vakantie?´ Samuel is dus met z´n ouders een maand naar Duitsland en Tygo en Evy zijn een poosje naar San José om te shoppen enzo. Alleen Kylie is thuis om met Ramona te spelen; dan lenen ze pannendeksels uit de keuken van de Reggaebar om te oefenen voor dat optreden van 15 september (en passant wat klanten wegjagend met hun blikkerige rotherrie).

´Nou, we kunnen wel een dagje naar Manzanillo gaan, als je wilt´

´Ja ja ja, wanneer gaan we?´ ´Nou, misschien volgende week dinsdag dan?´ Dus maandagavond pakte Ramona haar zwempak en duikbril in en verkondigde: ´morgenvroeg gaan we naar Manzanillo´. Noël had daar ook wel oren naar en dus gingen we dinsdagochtend op pad. Manzanillo is het eindpunt van de bus en ook het eind van de weg, nog voorbij Punta Uva. Voorbij Manzanillo heb je alleen nog een groot natuurgebied en dan de Panamese grens, maar daar gaat geen weg heen. Toen Columbus in 1503 langs deze kust zeilde (op zijn vierde en laatste reis naar de America´s) noemde hij dit stuk Punta Mona, omdat er zoveel brulaapjes zaten. Die zitten er nog steeds, het is een woest en verlaten gebied, nu door de locals Monkey Point genaamd (dit stuk van Talamanca is zo geisoleerd dat het Engels nog steeds door iedereen vloeiend gesproken wordt, waar de rest van het kanton intussen al erg verspaansd is). Het is een soort einde van de wereld, Manzanillo is een piepklein dorpje van tien huizen, een parkje met kokospalmen aan het strand en één bar-restaurant, genaamd Maxi´s. Het is erg relaxed, om niet te zeggen: oersaai.

Er is namelijk niets te doen. De middag strekte zich eindeloos uit, want er ging maar één bus terug naar Cahuita, om 5 uur ´s middags, daar moesten we dus wel op wachten. In de branding golfden wat glimmende boten met grote motoren, hier leeft men, naast een beetje toerisme, voornamelijk van de smokkelarij. In Panama is alles goedkoper dan in Costa Rica namelijk, dus is er vooral een levendige handel in benzine en sigaretten daarvandaan.

En, naar wij vermoeden, ook in de verboden witte poeders uit Colombia. Manzanillo heeft een verafgelegen stuk strand dat in de volksmond Coca Beach heet. Ooit waren daar namelijk honderden pakketten coke aangespoeld, die vervolgens al snel in de huizen van de dorpelingen verdwenen waren. Niet lang daarna verschenen de eerste grote Hummers, pick-up trucks en motorboten in het verder doodarme dorpje. Da´s allemaal al iets van twintig jaar geleden gebeurd, maar Coca Beach heet nog steeds zo en wij vermoeden dat Manzanillo nog steeds min of meer van de dopesmokkel leeft. In heel Midden-Amerika is deze narco-tráfico trouwens een enorm probleem, dat komt door de geografische ligging precies tussen de cocavelden van Colombia (en Bolivia) en de enorme markt voor witte poeders in Noord-Amerika. In sommige landen in deze regio heeft inmiddels de regering al niks meer te vertellen, maar maken de Colombiaanse en Mexicaanse drugsmafia de dienst uit. In Costa Rica is dat gelukkig nog niet het geval, maar het probleem neemt wel hand over hand toe en men moet echt oppassen om niet ook in een straffeloze narcostaat te veranderen, zoals Guatemala, Honduras en El Salvador dat allang zijn. Deze regio is van oudsher erg arm en met dope wordt dus heel veel geld verdiend, vandaar.

Goed, na een heeeel lange middag aan het strand van Manzanillo, gingen we nog even iets drinken bij de Maxi´s. Daar konden we mooi een oogje op de weg houden, zodat we vooral de laatste en enige bus naar huis niet zouden missen. Het keerpunt is namelijk precies voor de deur daar, er gaat immers geen weg verder de jungle in. De bus verscheen precies op tijd en na een uurtje hobbelen over de pokdalige strandweg stonden we weer op het vertrouwde busstation van Cahuita. Inmiddels stortregende het dus gingen we met de piratentaxi naar huis. Waar de hondjes en poes Simba al dolblij stonden te blaffen bij het hek.

Naar de buurtvergadering

Bij de enige geldautomaat in het dorp, en de verre omtrek – de volgende is 30 km. verderop – hing een affiche met de oproep voor een bijeenkomst over de stijgende criminaliteit in Cahuita. Er zijn de afgelopen tijd nogal wat inbraken geweest, in huizen van rijke Yankees maar ook bij ¨gewone¨ Ticos. Ook Playa Negra heeft last gehad van ongevraagd bezoek, maar wij gelukkig niet. Wij zien er namelijk niet uit alsof hier wat te halen valt, haha, en als buurman Bushdoctor ziet dat iemand ongezonde interesse heeft voor de school of de huizen van zijn buren, dan zwaait er wat. Nu heeft het geboefte geen behoefte aan extra lood tussen de oren, dus zoeken ze gemakkelijker prooi. De bijeenkomst zou plaatsvinden in de pizzeria, een paar honderd meter verderop en ik dacht: ¨laat ik eens een kijkje nemen¨. Dus sjokte ik gisterenmiddag om drie uur over Black Beach Road op weg naar de Italiaan, een echte overigens. Daar zaten een stuk of 30 mensen waarvan ik de meerderheid nog nooit gezien had, maar er waren ook nogal wat bekenden. Aan de ¨voorzitterstafel¨ zaten een uniform van de Fuerza Publica, een luidruchtige Amerikaanse dame met een knot op d´r kop, en nog wat vage figuren met laptop. Het uniform bleek de plaatselijke politiecommandant te zijn die een verhaal afstak over de wet, over drugs, toeristen en het feit dat de Fuerza Publica er alleen is voor preventie, niet voor repressie. De ministra van Veiligheid Del Vecchio, de mafioos jaja, had gelden ter beschikking gesteld voor een cursus criminaliteitspreventie en dat had de sergeant in de aanbieding voor de buurt, mits die 15 mensen wist op te trommelen, een ruimte ter beschikking kon stellen, een TV en een dvd- speler. Het uniform sprak natuurlijk Spaans en Knotje begreep er geen snars van en vroeg luidruchtig om een vertaling. Auwa, dat begint al goed dacht ik, en nam plaats aan de bar. Het uniform eindigde zijn verhaal met het erkennen dat de criminaliteit in CR steeg, en jawel, nogal wat agenten zijn corrupt. Woorden die zijn opperste bazin niet echt zullen bevallen, die ontkent dat namelijk allemaal. Het uniform ging weer zitten en het woord was nu aan een van de heren en dame achter de laptop. Dat bleken drie mensen te zijn van de OIJ uit Bribri. De OIJ (Organismo de Investigación Judicial) is een soort recherche en het kanton Talamanca telt maar liefst 5 rechercheurs. Die zijn verantwoordelijk voor een gebied ter grootte van Noord-Holland en Utrecht bij elkaar. Maar liefst 60 procent van het kantonale korps was uitgerukt voor de buurtvergadering.... De OIJ-chef begon een lang verhaal over flexibele wetten, de taken van de OIJ, de Fuerza Publica (de politie) en de Fiscalia (het Openbaar Ministerie). Jawel, de criminaliteit bleek de afgelopen tijd te stijgen, zo bleek uit de statistieken in zijn laptop en daarom moest iedereen aangifte doen, want dan kreeg ie misschien meer middelen uit San José. Een aantal aanwezigen begon met de oren te klapperen want Costa Rica bleek andere wetten te hebben dan de VS! Weer anderen werden een beetje kwaad. ¨Verdomme, moet ik eerst aangifte doen bij de Fuerza in Cahuita en vervolgens nog een keer bij de OIJ in Bribri?¨ ¨ Jawel, dat zegt nu eenmaal de wet¨, zei de OIJ-baas. ¨Waarom geeft de Fuerza de aangifte niet zelf door aan de OIJ?¨ ¨Wettelijk gezien is een aangifte bij de Fuerza geen aangifte maar een rapportage, voor een aangifte is een handtekening nodig bij de OIJ en anders doen we niks¨. De paar aanwezige Ticos en Afro-Caribs werden allengs bozer en bozer. ¨Waarom nemen die uniformen in het dorp nooit de telefoon op? Waarom spreken die lui geen woord Engels?¨ ¨De wet zegt dat de taal hier Spaans is¨, zei de chef. ¨ Ja lekker, Talamanca is van oudsher Engelstalig!¨, riep de Afro-Cariba. Knotje, de voorzitster, begreep er geen hout meer van, de vertaling voor haar klopte voor geen meter, en de verwarring werd alleen maar groter en groter... Toen nam een dame het woord, dat bleek de voorzitster te zijn van de Kamer van Toerisme Caribe Sur, en die hadden een petitie opgesteld waarin gepleit werd voor het instellen van een snelrechter in het kanton. Want als het zo verder ging, dan bleven de toeristen weg en dan was het afgelopen met Talamanca. De OIJ-chef en het uniform knikten serieus, Knotje keek verwilderd om zich heen en ik bestelde een biertje bij de Italiaan. Er ging een handtekeningenlijst rond voor de Crimi-preventiecursus, bij de Afro-Cariba kwam de stoom inmiddels uit d´r oren, en bij de OIJ-chef begon het mobleltje te rinkelen. Hij bleek ¨Paint it Black¨ van de Stones als ringtone te hebben, ik stikte zowat in mijn Imperial en mijn buurvrouw viel zowat van d´r stoel. De OIJ-chef bedankte de aanwezigen, het uniform steeg op zijn moto en Knotje sloot de bijeenkomst gillend af: ¨YESS, WE´VE GOT 15 SIGNATURES!!!!! I´VE DONE IT!!!!!¨ Ze besloot met de opmerking dat als er niets gaat veranderen, zij zou verkassen naar Panama ofzo, zij was immers rijk zat. Ik dacht bij mezelf: ¨Wat een verwend wijf, hopelijk breken ze bij haar in nu ze voor een tijdje naar de US vertrekt, net goed¨. Eind juli begint de Cursus Crimi-preventie en dan komt de OIJ-chef verder uitleg geven over de filosofie achter de Tico-wetgeving. Na afloop van die cursus heet de buurt dan officieel een georganiseerde barrio en krijgen we een paar mooie bordjes met de tekst ¨Barrio organizado, Seguridad comunitaria¨ erop, dat moet dan de boeven afschrikken. Op de een of andere manier heb ik toch meer vertrouwen in het jachtgeweer van Bushdoctor Lenny...

Flamenco & ballet

Van de week kwam Ramona thuis met de vraag ¨Mag ik zaterdag met Kylie en Evy mee naar ballet- en flamenco-les?¨ ¨Euh, waar is dat en wat kost die grap?¨ ¨Hone Creek, en twaalf mille per maand en drie mille per keer voor de taxi, maar de eerste les is een gratis proefles.¨ Hmm, da´s dan 24.000 per maand. Maar wie weet, vindt ze die proefles maar niks en blijft het bij een keer de taxikosten. Heen en terug is Hone Creek zo´n 30 km en dan is drie mille p.p. niet veel. Met de bus zou natuurlijk goedkoper zijn, maar die bus rijdt niet al te frequent en de lessen zijn niet in het dorp zelf maar in de bergen. Ramona komt net terug van twee uur op d´r tenen staan en vond het geweldig, raar kind. Er waren niet zo heel veel kinderen omdat het, voor de afwisseling, weer eens regende. En dan blijven nogal wat kinderen liever binnen want van die regen krijg je de gripe en daarvan ga je dood, dat geloven ze hier. Ze geloven nog wel meer rare dingen hier, zoals dat zwarte honden duivelshonden zijn. Dus zijn de mensen hier bang voor Mezcla, een sukkel en neuroot van een hond, en de kleinste van de drie. Ikzelf zou eerder benauwd zijn voor de poolhond Mayah, die valt je dood, maar nee, ze zijn bang voor een mormel... Een mormel dat constant als een schaduw achter me aanloopt, ook dat nog, gek wordt je ervan. Nu ligt ie op m´n voeten, en ik heb het al zo warm...

Nu meldt Ramona dat ze een roze tutu-pakje wil, ja zeg... Nu weet ik nog dat d´r inmiddels grote zus ook ooit naar ballet ging, van d´r oma een tutuding en van die malle schoentjes kreeg, en na een paar keer het hele ballet maar voor gezien hield. Dus met de aanschaf van die gein wachten we nog maar even, en ik heb ik helemaal geen zin om daarvoor helemaal naar Limon te gaan. A propos, Limon, daar hebben ze gisteren de rechter in de bak gestopt omdat de dame zich liet betalen door de cokemaffia. En de burgemeester van Limon wordt justitieel vervolgd wegens valsheid in geschrifte, oplichting, en het zich valselijk uitgeven voor advocaat en notaris. Dat verhinderde uiteraard niet dat ie samen met onze Oscar op de eerste rij zat bij de presentatie van Oscar´s koortsdroom... Natuurlijk niet. Costa Rica is immers een rechtstaat en we spreken geen kwaad over elkaar, zo zit dat.

Hoe dat ook allemaal moge wezen, Ramona wil dus naar ballet en flamenco, en het zal ook vast wel ergens goed voor wezen, de motoriek ofzo. Voor d´r gewicht hoeft ze het niet te doen, i.t.t. d´r vriendinnen die wel wat meer beweging kunnen gebruiken. Ramona is gewoon een spriet, en dat is genetisch bepaald, d´r plotselinge liefde voor tenendansen niet, dat weet ik wel zeker... Nu zitten we wel met een probleem, de school kost ongeveer 100.000 colones, de karatelessen 6.000 en dat tutugedoe en gedans dan nog eens 24.000, mas o menos. Da´s dan 130 mille en dat hakt er natuurlijk wel in... Dus als iemand zich geroepen voelt om bij te dragen aan het project ¨Help Ramona op de benen en d´r tenen¨, wees welkom. D´r ouders, die dan op zatermiddag eindelijk eens een paar uur voor zichzelf hebben, ware het niet voor die lastpak van een hond, zou dat wel goed uitkomen. Voor Ramona is het ook goed, want d´r contacten onderhouden met d´r vriendinnen kan nooit kwaad. Wat d´r tenen betreft, weet ik niet zo zeker...

p.s. Die corrupte rechter hebben ze na 10 uur weer laten lopen. De coke-maffia helpen, zeg nou zelf, da´s toch niet zo erg? Wel hebben ze de dame voor 6 maanden geschorst. Ze krijgt evenwel al die tijd gewoon doorbetaald, incl. vakantiegeld. Ze heeft dus gewoon een half jaar betaald vrij. Joepie! En dat noemt de voorzitter van rechtersvereniging dan ¨zero tolerance¨!

Goudgravers

Als je hier de krant leest, of het nieuws bekijkt, zou je bijna denken dat de verkiezingen over twee weken zijn, en niet over een maand of acht, Vergeet de corrupte rechters, vergeet de criminelen in uniform, HET item: wordt het Laura of toch Otton, of maakt de nieuwe AP wellicht een kans. De Arias-kliek, die een ongezonde grip hebben op de media – al is het nog niet zoooo erg als Berlusconi – wilden en kregen Laura als kandidaat. Als zij president wordt is hun kostje voor de komende periode gekocht: de tientallen bedrijven waar Oscar belangen bij heeft, zijn verzekerd van de nodige en profijtelijke overheidsopdrachten, en Broer Rodrigo krijgt dan hoogstwaarschijnlijk zijn droombaan: voorzitter van een nieuwe Grondwetgevende Vergadering. De Ariassen c.s. vinden de huidige grondwet namelijk veel te lastig. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat de Hoge Raad hier, de Sala IV, vergunningen ongeldig verklaard die de Ariassen net hebben verleend, bijvoorbeeld aan een Canadees goudmijnbedrijf die in Noord-Costa Rica een groot stuk oerwoud willen kappen, daar vervolgens met allerlei gif het goud uit de grond willen spoelen, en de overgebleven zwaar-giftige blubber vervolgens in de San Juan willen dumpen. De heren hebben natuurlijk een fikse som ontvangen, als commissie zeg maar, en nu willen die Canadezen dat natuurlijk terug. Dat kan natuurlijk niet, niet nog een Harken-affaire. Harken is het oliebedrijf van George W. Bush en dat kreeg een aantal jaren geleden een concessie, tegen de nodige pecunia natuurlijk, om hier in zee naar olie te gaan zoeken. Dat vond de Sala niet goed, het gaat namelijk om een beschermd natuurgebied, en de concessie werd ingetrokken. Nu sleept Harken de Costaricaanse overheid voor de rechter wegens contractbreuk en wil tientallen miljoenen schadevergoeding. Denken ze een deal te hebben met de president, gaat verdorie het hele feest niet door... omdat een paar rechters zich WEL aan de wet houden, i.t.t. de president. Dus dat moet allemaal anders, zodat de heren ongestoord kunnen graaien. Dat graaien doen ze overigens toch wel, en dat gaat zo: overheidsopdrachten mogen niet naar privébedrijven van de politici zelf, dat zegt de wet. Dus gaan de opdrachten naar bedrijven van een broer, vader, moeder, zus of ander familielid dat formeel eigenaar van het bedrijf is. Daar is niks illegaals aan, zegt Oscar, en strikt gezien is het inderdaad niet verboden. Dat zal dan wel, dat het niet verboden is, het is weldegelijk onethisch vond de PAC. Of Oscar en Broer maar even voor de Ethische Commissie van het parlement wilden verschijnen om hun zakelijke belangen uit de doeken te doen. Oscar, die altijd de mond vol heeft van transparentie, was daar zeer verbolgen over en verklaarde dat de oppositie de boom in kon. Het zijn allemaal privé-aangelegenheden en dat gaat niemand een snars aan, ¨Ik kom niet!¨

Escuela Complementaria

Zoals jullie weten gaat Ramona naar een privé-school, de Colegio & Escuela Complementaria de Cahuita. Voor de goede orde, da´s geen eliteschool zoals je die ziet in bijvoorbeeld Engeland. Natuurlijk, dat soort scholen heb je in Costa Rica ook, maar de Complementaria is toch anders. Die is 15 jaar geleden opgericht toen de dorpsschool de groei niet aankon en eerlijk gezegd ook kwalitatief niet voldeed, nog steeds niet trouwens... Het motto van de school was en is, igualdad, gelijkheid. Geslacht, ras, geloof en geld mogen geen rol spelen. Destijds begon de school met 2 leerlingen en 1 leraar. Nu zitten er 125 kinderen op de school die bestaat uit uit een creche, een kleuterschool, een basisschool en een middelbare school. De leerlingen komen uit 15 verschillende landen maar het merendeel heeft de Tico-nationaliteit. De leraren komen uit 9 verschillende landen, de directeur is een Tico. Het beleid wordt echter bepaald door de algemene vergadering van de leden en het bestuur, uiteindelijk dus door de ouders. Zo moest laatst, helaas, de lerares Engels worden ontslagen omdat ze wel Engels kon schrijven maar de uitspraak niet machtig bleek. Garbage bin sprak ze uit als Karbagguh Bien, dus kreeg ze de raad daar iets aan te gaan doen en het daarna nog eens te proberen... Het is natuurlijk lullig om iemand te ontslaan, maar de ouders betalen nu eenmaal voor de school en daar verwachten ze dan ook iets voor terug. En zoals gezegd, als ze de uitspraak op peil brengt, mag ze terug, en dat is goed want het is best een aardige meid, maar ja, Karbagguh Bien kan natuurlijk echt niet... De ouders betalen elke maand 66.000 colones voor het eerste kind, een tweede of derde kind betekent korting. Daar komen dan nog de kosten voor uniform en boeken bij, dus kom je uit op ongeveer 100 euro per maand. Dat is natuurlijk geen kattepies, zeker niet voor een Tico. Zoals gezegd, 15 nationaliteiten, dus niet alleen ex-pats, maar ook Afro-Caribs, Bribri en Chino´s en die zijn niet allemaal voorzien van een goedgevulde portemonnee. Wij ook niet trouwens, haha, maar in vergelijking met anderen... Voor de ouders die het wat minder hebben maar hun kinderen wel een goede opleiding willen geven is er een speciaal fonds dat bijspringt. Welk kind die hulp krijgt, weet alleen het bestuur zodat de betreffende kinderen er niet op aangekeken kunnen worden. Dat zou sowiso belachelijk zijn, maar kinderen kunnen onderling nou eenmaal best gemeen zijn... Om de kosten zo laag mogelijk te houden en een aantal leerlingen financieel te kunnen steunen is er natuurlijk wel geld nodig voor het fonds. Dus als iemand van jullie een idee heeft hoe aan geld te komen, laat maar weten. Zelf hebben we gisteren een presentatie vertaald waarmee de voorzitster van het bestuur bij instellingen en particulieren wil aankloppen voor hulp. Een eigen website voor de school zou ook wel handig kunnen zijn. Er is wel een site, maar daar is al jaren niks aan gedaan. Die is ooit opgezet door een aantal oud-leerlingen die allang vertrokken zijn, sindsdien ligt ie op zijn gat. Dus als iemand een idee heeft hoe de school zich beter op het net zou kunnen presenteren, laat maar weten. Alle steun is welkom, zodat meer kinderen uit Cahuita en omstreken, sommige kinderen komen van 40 km. ver, van goed onderwijs kunnen genieten en wellicht straks ook naar de uni kunnen zoals met de eerste oud-leerlingen al het geval is. Dat kun je van de dorpsschool echt niet zeggen... De Complementaria is echt geen luxe-speeltje van een aantal rijke blanke stinkerds maar een hoognodige aanvulling. De dorpsschool zou die 125 kinderen gewoonweg niet aankunnen, afgezien daarvan, het nivo daar is te treurig voor woorden...

Verkiezingskoorts

La Nacion meldde gisteren dat de Costaricaanse partijen samen 40.000 miljoen colones gaan uitgeven voor de verkiezingen volgend jaar. Wat? Dat moet een drukfout zijn, een nulletje of 3 teveel zeker, want dat kan natuurlijk niet waar zijn, 65 miljoen dollar voor het kiezen van een stuk of 50 parlementsleden en een president in een land met net 4 miljoen inwoners. Omgerekend, en rekening houdend met het bruto nationaal produkt per inwoner zou dat betekenen dat de partijen in NL 600 miljoen euro over de balk zouden smijten voor wat foldertjes, lelijke posters en infantiele websites... Maar nee, het nieuws werd vandaag bevestigd, de Tico´s gaan weldegelijk 65 miljoen dollar uitgeven voor het verkiezen van wat incompetente en corrupte trollen. En het zijn natuurlijk de belastingbetalers die daarvoor gaan opdraaien, Laura c.s. gaan dat natuurlijk niet uit eigen zak betalen. Nergens is ooit geld voor, maar deze ongein mag wel wat kosten. Drie keer zoveel als het totale budget voor hoger onderwijs maar liefst. Dat de bevolking de komende 9 maanden wordt lastig gevallen met de tronie van Laura en wat nietszeggende slogans is natuurlijk van groter belang dan deugdelijke collegezalen, functionerende pc´s en een betaalbaar collegegeld... De PAC gaat ongeveer 20 miljoen uitgeven, en alleen het Frente Amplio, vergelijkbaar met iets GroenLinks-SP´s achtigs hield het nog beperkt met een slordige 2 miljoen, nog een belachelijk bedrag voor die ene vertegenwoordiger die de partij in het parlement heeft zitten ... Een nieuwe club, de Accion Patriotica wil ongeveer 10 miljoen gaan uitgeven. De AP is de politieke vleugel van de Bolivariaanse Cirkels en wordt rijkelijk voorzien van fondsen uit de Bolivariaanse Republiek, Chavez dus, aldus de tegenstanders die het een beetje in de broek doen voor de AP. Hoe ontevreden zijn de Tico´s? Wat voor kans heeft de AP om een factor van belang te worden? De AP gaat dat geld overigens nauwelijks gebruiken voor lullige tv-spotjes e.d., maar voor het organiseren van controleurs die op de verkiezingsdag zelf alle stemburo´s moeten gaan bemannen om te kijken of stemmen niet worden gekocht, een normale praktijk hierzo. Vandaar waarschijnlijk ook dat belachelijk hoge bedrag. Geef mij je stem, en ik betaal jou 30 dollar, zoiets. Of: wil jij niet een poster voor je raam hangen, dan betaal ik de volgende rekening in de kroeg.... Gezien de inkomens, en de prijzen in de kroeg, zou die rekening wel eens op kunnen gaan. Dertig dollar is een immers een half weekloon hier. En omdat minstens de helft toch niet weet wie waar voor staat, of omdat men denkt dat het toch allemaal lood om oud ijzer is, zouden nogal wat stemmen weleens gewoon naar de hoogste bieder kunnen gaan.

Heel ander onderwerp, de Caja oftewel het ziekenfonds hier. Dat had wat voeten in de aarde omdat de computer het in het regionaal kantoor in Hone Creek het niet deed, maar we zijn eindelijk verzekerd. Het ¨Je moet niet hier zijn maar in Limon of Bribri¨, dat kennen we onderhand wel, dus werd meteen naar de chef gevraagd, maar ja, diens pc deed het niet... ¨Geef me je telefoonnummer, en ik bel als ie het weer doet¨, zei die tegen Natasha. ¨Telefoon? Hebben we niet, dankzij de ICE¨. ¨Ok, hier heb je mijn nummer en bel van de week maar¨. Zowaar, de pc deed het weer en de man had de papieren in orde. Ongelooflijk, niet? ¨Ga maar naar de kassa, die berekent de maandelijkse premie¨. Die is namelijk inkomensafhankelijk. Natasha gaf eerlijk het inkomen aan, ikzelf zou het waarschijnlijk hebben gehalveerd, haha, en de man kwam uit op 26.000 colones per maand voor ons alledrie, inclusief tandarts etc. Dat is ongeveer 30 euro p.m. en dus redelijk. De man vond het echter veel te veel en halveerde zelf het inkomen, ¨da´s dan 13,000 colones, da´s genoeg¨. Natasha ging daarna bij de Ebais, het plaatselijk medisch centrum van de Caja vragen of ze ook leesbrillen vergoeden. ¨Natuurlijk¨. Mooi, dat wordt dan een gang naar de huisarts voor een leesbrilletje. En dan naar de tandarts, niet mijn grootste hobby maar er zijn wat vullingen uitgevallen en daar moet wat aan gebeuren. En nee, ik ga hier geen foto plaatsen van mijzelf met een leesbril. Vergeet het, no way.

Costa Rica onder Nobelprijs-president Arias

Laura Chinchilla heeft, zoals het nu uitziet, de strijd om de kandidatuur namens de PLN gewonnen. Johnny Araya heeft alleen in een aantal randgebieden de meerderheid achter zich gekregen, waaronder Talamanca, maar in San José, waar hij nu toch alweer 17 jaar burgemeester is, heeft ie een flink pak slaag gekregen. Blijkbaar zijn de josefinos toch niet helemaal onder de indruk van zijn prestaties... Oscar stak zijn blijdschap over de overwinning van ¨zijn¨ Laura niet onder stoelen of banken. Volgens de kieswet hoort de president zich niet over de presidentskandidaten uit te spreken, hij hoort namelijk boven de partijen te staan. De kieswet voor de zoveelste keer aan zijn laars lappend, prees Oscar Laura, en zichzelf, de hemel in. Wat zij, en hij, nu precies voor elkaar hebben gekregen is een absoluut raadsel verder, Oscar vindt zichzelf, en Laura, evenwel geniaal. 400.000 inwoners van SJ zitten al dagen zonder drinkwater omdat de verouderde waterleidingen lekken, maar dat schijnt geen enkele minister iets te kunnen schelen. In Grecia ligt de bevolking massaal met diarree in bed omdat de verroeste watertank van de stad verontreinigd was met een bacterie, maar ook dat interesseert geen enkele bestuurder. In het ziekenhuis van San Juan de Dios zijn al tientallen mensen overleden aan een ziekenhuisbacterie, maar daar hoor je de minister van gezondheid niet over, in plaats van middelen ter beschikking te stellen om de verouderde en vervallen ziekenhuisgebouwen op te knappen, leutert die dame constant over de varkensgriep, een tamelijk onschuldig griepje die van haar overigens niet varkensgriep genoemd mag worden maar mensengriep heet. De varkenssector stond namelijk bij haar op de stoep toen ze in het begin de term ¨varkensgriep¨ gebruikte... Of mevrouw maar even een andere naam wilde verzinnen... Toen werd het opeens de gripe mortal, wat ook al onzin was want er is nog maar een Tico aan die ziekte overleden. En dan de maffiose minister van Justitie. Terwijl de criminaliteit in grote delen van het land gierend uit de klauwen loopt, het aantal moorden is een paar jaar tijd verdubbeld, ontkent de minister dat doodleuk. Dat is allemaal een kwestie van perceptie, zegt ze. Haar beleid is uitstekend, kijk maar, er zijn een paar honderd agenten bij gekomen! Haha, die maken de zaak alleen maar erger omdat juist die agenten zich schuldig maken aan misdaden, van het verkopen van crack tot het zich verhuren als huurmoordenaar aan toe. Ook de minister van onderwijs vindt zichzelf briljant. De budgetten voor de uni´s worden gekort, de leraren wachten soms maanden op hun loon, en het aantal lekkende schoolgebouwen neemt alleen maar toe. Dan hebben we natuurlijk nog het MOPT, het ministerie voor publieke zaken en wegenbouw. Wie op dat ministerie de lakens uitdeelt, moet zich eens goed na laten kijken. Een weg fatsoenlijk asfalteren, dat lukt ze daar niet, wel worden opdrachten verdeeld om op de meest krankjoreme plekken bruggen aan te leggen. De bruggen staan na een paar jaar moederziel te verrotten omdat de MOPT de aanleg van wegen naar de desbetreffende bruggen niet voor elkaar krijgt. Ik kan werkelijk niks verzinnen waar Oscar zich nu voor op de borst zou mogen kloppen, zelfs de privatisering van de telecommunicatie is een mislukking gebleken omdat de ICE constant op de rem trapt. Het gsm-netwerk stort om de haverklap in elkaar, mensen wachten soms al jaren op een vaste lijn of internet, maar dat kan de ICE-top geen biet schelen, die zijn alleen druk bezig om de concurrentie te dwarsbomen. En de verantwoordelijke minister? Die kijkt de andere kant op en verklaart dat het zijn pakkie aan niet is. Hij is weliswaar minister voor telecom maar blijkbaar valt telecommunicatie daar niet onder. Waar dat ministerie dan wel over gaat weet verder ook niemand.... Ondertussen stort Oscar zich alweer op zijn volgende grote project, het Plan Limon. Limon moet in de plannen van Oscar de Parel van de Cariben worden met nieuwe parken en boulevards. Daar krijgt de stad miljoenen voor, voorwaarde is wel dat Limon de aanleg van een geprivatisseerde zeehaven accepteert, een gekoesterde wensdroom van Oscar want hij wil de macht van de havenarbeidersbond breken, die wordt namelijk niet in de nieuwe haven getolereerd door de buitenlandse investeerders. Wie die geheimzinnige investeerders precies zijn, weet verder ook niemand. Wellicht bestaan die alleen in de fantasie van Oscar... In de koortsige dromen van Oscar doen duizenden cruiseschepen met honderdduizenden rijke Yanken de nieuwe haven van Limon aan en worden er miljoenen containers omgeslagen. Hoe die vervolgens verder het land in moeten, een raadsel. De tweebaans autoweg naar SJ is nu al overvol... Ondertussen wachten ze op de Poas, bijna een half jaar na de aatdbeving, nog steeds op de door Oscar beloofde nieuwe huizen. Miljoenen hebben de Ticos gestort op een speciale bankrekening maar op de betrokken ministeries maken ze alleen maar ruzie over wie de lucratieve opdrachten moet krijgen... Dat wil zeggen, welk bedrijf van welk famililid van welke minister, want elke minister vindt dat hij/zij nu aan de beurt is om een greep te doen in de staatskas. Op de Poas is het regenseizoen allang losgebarsten, maar de mensen zitten nog steeds in een tent... DAAR zal onze Oscar zich wel niet meer zo gauw vertonen, want in beloftes is ie geweldig, die vervolgens nakomen is niet zijn probleem natuurlijk. Gisteren was ie met zijn voltallige kabinet in Limon om apetrots zijn Plan Limon te presenteren. Nieuwe parken! Boulevards! Prachtig allemaal, alleen de benodigde miljoenen zijn een lening van de Interamerikaanse Ontwikkelingsbank en die lening zal ooit moeten worden terugbetaald. Wellicht ware het een beter idee om eens een keer te zorgen voor een functionerende vuilnisophaal dienst, het zorgen voor nieuwe specialisten in het ziekenhuis van Limon, er loopt er nu welgeteld één rond, eentje voor de hele provincie Limon... Wellicht ware het een goed idee om eens een keer wat te doen aan de zich almaar uitdijende sloppenwijken rondom Limon... Ach, dat is allemaal niet sexy genoeg voor onze Oscar, nee, dan een Boulevard met een standbeeld van de Presidente natuurlijk, da´s pas sexy... Ach, van dat hele Plan Limon komt natuurlijk niks terecht. De verkiezingen komen eraan, en dan is het tijd voor beloftes, het liefst grote. Dat Laura die beloftes vervolgens volgend jaar gaat breken, spreekt welhaast voor zich. Want gevraagd naar haar beleidsplannen bleef het oorverdovend stil... Nou nee, niet helemaal, ze ging de bouw van huizen subsidiëren. Dat is natuurlijk prachtig, ware het niet dat ze de huizen voor rijken wil subsidiëren, niet die van armen...kijk, zo gaat het de goede kant op!

Milieudag & strandfeestjes

Vandaag hoefde Ramona d´r schooluniform niet aan, kleren die vies mogen worden, die moesten vandaag mee naar school. En ook een hark. Het is namelijk Internationale Dag van het Milieu en dus hebben de kinderen geen les maar moeten ze de omgeving van de school opruimen. Ook moest elk kind iets te eten of te drinken meenemen, Ramona een meloen, voor de picknick op het strand. Dat hebben de kids ook wel nodig, want na een minuut werk staat het water je in de rug met dit weer, zielig hé?

Gelukkig had ze deze week ook twee verjaardagsfeestjes op het strand, van twee klasgenootjes die 10 jaar werden, waaronder Kylie. Lekker zwemmen en spelen, waarbij je snoepjes uit de piñata, een grote plastic bol vol snoepgoed, kunt winnen en opeten. Die kinderen worden daar lekker wild en speedy van, dat kun je je wel voorstellen...op het andere feestje hadden de ouders het snoep in het strandzand begraven, zodat je een groep van wel veertig uitzinnige kinderen als gekken een paar vierkante meter strand aan het omwoelen waren om zoveel mogelijk snoepjes te bij elkaar te graaien.

Daarvoor hadden ze zich al tegoed gedaan aan hotdogs en vleesstokjes van de barbecue, dus nogal misselijk kwam Ramoon weer thuis.

Van een stukje Latijns-amerikaanse cultuur naar de kandidaatsverkiezingen van PLN, de regerende partij van Costa Rica. Meededen Laura Chinchilla, een gebotoxde dame van een jaar of vijftig (volgens Ramona heeft ze heel lange oren) en Johnny Arraya, die lijkt meer op een eekhoorn met hele dikke wangen, om in de knaagdiervergelijking te blijven. De eerste, door de Ariassen naar voren geschoven en door het staatsapparaat gesponsorde, kandidaat heeft dus gewonnen zondag en zij hield een ellenlange toespraak op TV, waaruit blijkt dat er vier jaar niks zal veranderen als zij aan de macht komt. Tja, verloren tijd denk ik dan, maar hier in het land is men wel enthousiast dat CR waarschijnlijk zijn eerste vrouwelijke president krijgt in 2010.

Ook in 2010 is de Mundial in Zuid Afrika, waarvoor NL zich gekwalificeerd heeft, felicidades! Costa Rica meent zich ook al geplaatst te hebben, nu ze bovenaan staan in hun groep (en de Yankees er vorige week met 3-1 van langs kregen in het heksenketel-stadion van San José)....maar La Sele moet dan wel nog even een serie uitwedstrijden zien te winnen van Trinidad & Tobago, de VS, Mexico, Honduras en El Salvador. Nou ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dus misschien komen de Tico´s Oranje nog wel tegen daar op de voetbalvelden van Zuid Afrika. Haha.

De postbode van Cahuita

De postbode van Cahuita, die gewoonlijk niets te doen heeft, weet ondertussen onze brievenbus te vinden. Vanmorgen, bij het naar school brengen van Ramona, zat zowaar een brief in de bus, een brief uit Gouda van Ramona´s nichtje Kim. Die heeft een 8,5 gekregen voor haar werkstuk over Costa Rica, felicidades Kim! Je tante Natasha roept heel hard: Bedankt voor de zonnebloemzaadjes! Eens kijken hoe die het hier gaan doen, zon zat hiero. Mooi dat Jari het goed doet op voetbal, ook al staat zijn club voorlaatste... Met Ramona gaat alles goed, ook op school. Na school gaat ze bij vriendjes in de buurt spelen of zwemmen in de pozo, dat is een soort natuurlijk zwembad aan het strand. Nu wil ze spullen om te vissen, die moet ik vanmiddag in het dorp gaan kopen. Als ze maar een beetje oppast bij dat vissen, ze hebben hier in Cahuita namelijk twee soorten gifvissen aangetroffen die eigenlijk alleen in de Pacifico voorkomen, de Rode Leeuw en de Vuurduivel, oftewel de pterios volutans en de pterios miles. Best wel mooie vissen, zoek maar eens op via internet, dan vindt je vast wel een plaatje. Hoe die vissen in de Caribe terecht komen? Twee Amerikanen in Florida hadden een zee-aquarium en dat begon ze blijkbaar een beetje te vervelen, dus lieten ze hun verzameling gifvissen maar gewoon los... De sukkels. Nu is het Visserij Instituut van Costa Rica hard op zoek naar een tegengif voor het geval dat iemand door zo´n vis gestoken wordt. Dat is gelukkig nog niet gebeurd en het is nog niet gevaarlijk om hier de zee in te gaan. Da´s maar goed ook, want dat is wel af en toe nodig met die 32 graden hier. Goed, ik zie op tv dat het in Europa ook best mooi weer is, en hopelijk is dat ook zo als je naar het ponypark gaat van de zomer. Alvast veel plezier!

A propos, 32 graden. Nou niet bepaald een lekkere temperatuur om twee uur lang met trommels en bekkens rond te marcheren, maar dat is precies wat Ramona nu drie keer in de week doet... Ze heeft zich namelijk aangemeld om dit jaar mee te marcheren in de jaarlijkse optocht door het dorp naar aanleiding van de nationale feestdag. Dan trekken alle scholen, in dit geval dus welgeteld twee, door de straten van het centrum, in dit geval drie, om een hoop lawaai te produceren. En daar moet natuurlijk voor worden geoefend, op het schoolplein, hier 50 meter vandaan... KABOEM KABOEM KABOEM BENG BENG!! Maar soit, het is voor de nationale feestdag, ergens in september of zo, en dan stroomt Cahuita vol. Van her en der komen de omwonenden en oud-bewoners aangestroomd om het spektakel te bewonderen en zich vervolgens vol te stoppen met stukken kip en zich klem te zuipen met cerveza en guaro. Een soort Koniginnedag zeg maar, alleen niet met Uit de Sloot maar met de schoolfanfare... Tot dan zijn we gedwongen om nog 24 keer de marteling van KABOEM KABOEM KABOEM BENG BENG!! te ondergaan. In juli hebben ze gelukkig vrij en ik neem maar even hoopvol en gemakshalve aan dat er dan niet geoefend wordt... 15 september is de heuglijke dag, zo informeert mij net Ramona... Tegen die tijd verschijnt hier dan wel een foto van een bekkenslaande Ramoon... het geluid moeten jullie je er dan maar even bij fantaseren, oorverdovend is het in elk geval wel... Nationale Onafhankelijksdag, arbitrair vastgesteld op de 15^de, want de bode te muilezel die de onafhankelijksbrief vanuit Guatemala-stad kwam overhandigen arriveerde de 14^de ofzo in Alajuela, de 16^de in Heredia zeg maar, een paar dagen later in San Jose en nog weer later in Carthago. In Limon of Talamanca is die befaamde muilezel trouwens nooit geweest en de Limonenses werden tot in de jaren ´50, van de vorige eeuw, niet eens erkend als Costaricanen, nog mooier, de zwarten mochten tot die tijd niet eens de Centrale Vallei in... Ja nu, nu de verkiezingen eraan komen, nu lopen de heren en dames politici hier zowat de deur plat, want elke stem telt, zelfs die van een neger of een Bribri-indiaan... En helaas, Epsy heeft het niet gehaald, de PAC heeft met een laagterecord aan deelnemers gestemd voor Otton Solis, de Grote Droogkloot. Daarmee hebben de leden van de PAC hun eigen glazen ingegooid want Otton maakt geen schijn van kans tegen Laura Chinchilla, de volgende presidente van CR, dat staat wel vast, al zou een schandaal a la Engeland met die pornominnende echtgenoot van de minister van BiZa natuurlijk wel behoorlijk wat roet in het eten kunnen gooien...

Burocratie a la tica

Costa Rica is een heerlijk land om te wonen (of om op vakantie te gaan), maarrrr als je als inwoner een telefoonaansluiting wil of een bankrekening, een ziektenkostenverzekering, om maar niet te spreken over een snelle Adsl-internetverbinding of een verblijfsvergunning...dan sta je raar te kijken hoe moeilijk dat allemaal wel niet gaat. Zelfs als je Spaans behoorlijk up-to-date is (en dat is wel nodig ook, want je hoeft echt niet te verwachten dat je hun procedures in het Engels uitgelegd krijgt) dan nog raak je in in het burocratische oerwoud hier al snel de weg kwijt...Nadat we met veel moeite telefoon & internet aangevraagd hadden, dat wil zeggen: diverse tripjes naar Limón en Bri bri en steeds ellenlange wachttijden in een veel te frisse airco-woei en nadat de installatie al vooruit betaald was, bleek het lang wachten op het installatiekarretje van de ICE langs Black Beach Road in Cahuita. Je moet hier een A4-tje op je tuinhek hangen om aan te geven dat je in de procedure bent. Nadat begin 2009 eindelijk dan eens de telefoonkabels doorgetrokken waren naar Playa Negra, heeft het halve dorp ineens die briefjes op hun hek hangen, dat spreekt voor zich. De belofte van het kantoor in Bri bri was dat we na uiterlijk 30 dagen aan de beurt zouden zijn, maar na 40 dagen...nog steeds niks. Dus op maar naar de telefooncel een kilometer verderop (zucht) met de paperassen, om door een lang keuzemenu heen te navigeren (iedereen kent dat wel: ´bent u afgesloten, kies dan een 1, hebt u uw rekening niet betaald, kies dan een 2, etc. etc.) om dan uiteindelijk een bandje met een digitale mevrouwenstem te horen, die beweert dat de snelheid van aansluiten afhangt van het aantal aanvragen en het aantal vrije poorten. Iets zegt je dat dat allemaal niet waar kan zijn in zo´n dunbevolkt gebied als Talamanca (hoe zouden ze dan ooit een stedelijke flatwijk aangesloten krijgen?)....vooral niet omdat je de werknemers van de ICE hier in Cahuita maar al te vaak in de kroeg langs het strand ziet zitten bier te hijsen (in de baas zijn tijd) om daarna nog voor de grap een uurtje in telefoonpalen te klimmen. Maar ja, vooralsnog geen telefoon en ook geen internet voor ons; al zal ik het bellen nog eens proberen met keuze 11:´heeft u overige vragen, klachten of twijfels´, in de hoop dan een keer een echt mens aan de lijn te krijgen.
Verder hebben we na bijna 2 jaar in dit land intussen toch echt wel eens een keer een ziektenkostenverzekering nodig. Al die tijd hebben we dus de dokter en de apotheker contant uit eigen zak betaald. Je mag blij zijn dat het milieu hier in CR zo goed en gezond is, zodat je dus van al je slepende kwalen uit Europa meteen verlost bent (het eczeem van Noël, de bronchitis van Natasha, de kleuterschoolkwaaltjes van Ramona) anders hadden we nog veel hogere rekeningen uit eigen zak moeten betalen! Maar goed, mensen in afwachting van een verblijfsvergunning hebben nergens recht op, nu die paperassen eindelijk in orde zijn konden we ons dan aansluiten bij de Caja Costarricense de Seguro Social, de Ticoversie van het aloude ziekenfonds. Allereerst maar eens naar het hoofdkantoor in Limón....naast het ziekenhuis, waar ik na lang wachten, in een airconditioned hal uiteraard, naar het kantoor in Hone Creek werd verwezen. Dat bleek alleen op dinsdag open en toen ik daar op die dag (met de juiste formulieren en kopieeën van documenten) langs de balie ging, hadden ze net een lange lunchpauze.... Later toen ik eindelijk aan de beurt was, na een lange wachttijd tussen een kudde Tico´s, zei de baliemevrouw dat ik maar naar het kliniekje in Cahuita moest gaan, want dat ze hier nog nooit van de Seguro Volontario (vrijwillige verzekering voor expats en zelfstandige ondernemers) hadden gehoord!?
´Goed, mag ik dan uw chef even spreken?´ Dat kon, geen enkel probleem....vond de mevrouw: alleen nog 14 wachtenden voor u. Toen ik na drieëen uiteindelijk aan de beurt was, bleek opeens het hele computersysteem van het kantoor in Hone Creek gecrasht!
Nou, ja volgende week dinsdag zal ik het maar opnieuw gaan proberen, geduld is hier een schone zaak.
Zo leek het ons ook wel handig om een rekening bij de dorpsbank hier te openen, want de Banco Nacional die we hebben, zit uiteraard alleen in Limón en Bribri...en daar is het altijd errug druk. Maar dat ging allemaal zomaar niet (we wilden een rekening op naam van onze Sociedad Anónima openen, dat is ons bedrijf): allereeerst moesten we dan maar langs een notaris gaan om de SA te activeren, vervolgens naar de Registro Público om terug te komen met een papier niet ouder dan 30 dagen (om aan te tonen geen schulden te hebben), daarna naar de Belastingdienst om aan te tonen alle belastingen betaald te hebben, en dat is natuurlijk allemaal in San José!!! Nou, laat maar zitten dan, we nemen wel weer nog een rekening op onze eigen naam, hmmm.
Maar, wat ik al zei, Costa Rica is een heerlijk land om te wonen, dus wij beklagen ons verder niet. Het is hoogstens errug warm de laatste tijd (33 C, met een gevoelstemp. van 44 C, door de hoge luchtvochtigheid) maar dat zal het jaargetij wel zijn. Te warm om in de tuin te werken, als je alleen de potplanten hebt watergegeven, val al bekaf neer op de patio neer, zo heet is het.
´S avonds is het dan wel weer zalig....met ons is gelukkig verder alles goed. Ramona en Noël hadden wat plekjes kinderzeer (ook wel bekend als krentenbaard) op hun armen, toen zei de kleine: ´dat komt omdat papa eigenlijk ook een kind is, mama´....maar met dank aan een Latijns-amerikaans paardenmiddel van de apotheker, hoort dat klein leed ook alweer tot het verleden. ¡Salud!

Leuk ja

Leuk ja, al die flora en fauna in de tuin. Bananen, sinasappels, limoenen, cacao, advocado´s en mango´s, om maar eens wat te noemen, groeien hier in de tuin. Verder doet Natasha haar best om hier ook nog tomaten, paprika´s en bieslook en nog zo wat te kweken, dat tot groot plezier van allerlei soorten vogels en vierpotige beesten: opposums (oftewel de bushrat), eekhoorntjes en de allerschattigste luiaards, de twee- en drietenige variant, de Hoffmann´s two toed sloth en de Three toed sloth. De twee-teen luiwammes doet het hier nog goed, al is die elders in de wereld zowat uitgestorven. Hij/zij doet het in onze tuin vooral goed omdat ie alle mangovruchten oppeuzelt... Drie lullige mango´s hangen er nog in de imposante mangoboom... Die vreselijke bakbananen, nee, die belieft ie niet... Gelukkig houdt Mayah de Poolhond de populatie bosratten onder controle door er regelmatig eentje doormidden te bijten en op te vreten, anders was het aantal mango´s vast gereduceerd tot nul... Tja, en dan die cacao... Deze regio heeft daar ooit decennia van geleefd en de stad Limon is er groot door geworden, maar een schimmelziekte heeft ervoor gezorgd dat de oogst miniem is geworden en de mensen de cacaoteelt grotendeels hebben opgegeven. Dank je de koekoek, ganja levert sowiso veel meer op... al moeten de tomatenboeren hier fortuinen verdienen: één tomaat doet hier maar liefst 500 colones, oftewel 85 dollarcent, oftewel 5/8 euro. Jawel, pasta bolognesa gaat hier aardig in de papieren zitten... Goed, wij persoonlijk hebben niet te klagen, aan ons gaat de kleptomanencrisis grotendeels voorbij, voor nogal wat buren ziet het er wel wat anders uit... Het toerisme is ineengestort, tienduizenden bouwvakkers zijn ontslagen, honderdduizenden zitten op wat in Duitsland Kurzarbeit heet... en onze Oscar doet alsof z´n neus bloedt. Nouja, over een jaar is ie weg en kan ie van zijn bijelkaar gejatte miljoenen gaan rentenieren in Miami. Wie de nieuwe president gaat worden, wordt in februari beslist. Ene Laura Chinchilla heeft op dit moment de beste papieren, en dat belooft weinig goeds omdat ze het onbeleid van Oscar en zijn Broer wil voortzetten... Gelukkig is er ook nog een andere kanshebster, Epsy Campbell, geboren in Limon, kleurtje en rastahaar. Slechter dan het peleton voorgangers zou ze het onmogelijk kunnen doen. En voor Limon en Talamanca zou het goed zijn als er eens een keertje iemand in het Casa Presidencial zou zitten die niet alleen gericht is op de Pacifico en de Valle Central...

Wie het ook moge worden, de volgende president, zooo erg als de volgende vice.premier of premier van NL, GW, kan het sowiso niet worden... Zijn ze in NL allemaal op hun achterhoofd gevallen? Dat moet je welhaast gaan geloven als uit een onderzoek in opdracht vab VN blijkt dat de meerderheid van de Ollanders het gedachtengoed van die geblondeerde idioot deelt... Trouwens, nog bedankt voor dat pakje, Ph. te A., al is 19 euro nog wat wel heel veel voor o.a. twee weekbladen met NL-rampennieuws... al is Natasha wel in haar nopjes met al het meegestuurde zaaigoed. En de vogels, luiaards en bosratten natuurlijk ook...