Afgelopen zondag was er feest in het parkje van het dorp. Er vielen namelijk een aantal dingen te vieren. Walter Gavitt Ferguson Byfields, de beroemste zoon van het dorp, was kortgeleden in San José uitgeroepen tot Man van het Jaar 2009. De gevierde calypsozanger en componist verlaat echter principieel nooit het kanton Talamanca en hij weigerde dan ook af te reizen naar SJ om zijn prijs in ontvangst te nemen. Omdat de drie stranden van Cahuita zijn beloond met de Bandera Azul (blauwe vlag voor eco-stranden met schoon zeewater) besloot de Kamer van Toerisme van de Caribe Sur een feestje te organiseren om deze twee feiten te vieren. In het parkje waren drie ¨vlaggenmasten¨ in de grond gestopt, zo krom als maar wat, op het podium hield een dame een gloedvolle lofzang op don Walter en de diverse culturen in Talamanca. Toen was het tijd om de drie Banderas te hijsen, eentje voor Puerto Vargas, eentje voor Playa Blanca (allebei in Nationaal Park Cahuita) en eentje voor Playa Negra. Een amateurtrompetteur speelde een vals deuntje en de vlaggen werden gehezen, dat wil zeggen: twee van de drie want de derde bleef steken... Daarna was het tijd voor een Bribri-indiaan om een liedje te spelen. Hij zong in het Bribri, dus niemand verstond er een klap van. Daarna was het tijd voor een Bribri-rondedans, waarna het welhaast onvermijdelijke Kawe-bandje het podium besteeg. Zij speelden wat liedjes van don Walter en de Bananaboat Song van Harry Belafonte. Daarna was het de beurt aan een band van de UCR, de Universiteit van Costa Rica, die in een uni-bus waren aangereisd uit de hoofdstad om de heer Ferguson te eren. Zij hadden een aantal van zijn composities gerepeteerd, en eerlijk is eerlijk, het klonk zo vals als wat. Er was gratis eten en drinken, en dus kon het niemand wat schelen. De volledige politiemacht was aangerukt om mee te feesten en ook de parkwachters waren opgetrommeld. Een cameramevrouw van een mij onbekende tv-zender maakte opnamen en de dame van de Kamer van Toerisme riep iedereen op om het niet al te opzichtig op een zuipen te zetten, wat moesten immers de tv-kijkers er vanavond er wel niet van denken? Natasha was ondertussen naar het internetcafé om uit te zoeken wat er nu precies in Honduras aan de hand was. Zij miste dus de uitreiking van de trofee aan een kleindochter van Walter, hijzelf is namelijk oeroud en stekeblind. Vier beschilderde jongens deden een Ashanti-knuppeldans en Kawe sloot het muzikale gedeelte af, terwijl een aantal dorpsschonen de laatste mode toonden van een plaatselijke badmode-ontwerpster die blijkbaar ook wereldberoemd moet zijn, in Costa Rica dan. Tegen drie werden de feestelijkheden afgesloten en de vlaggen weer gestreken. Tijd om naar de Cocosbar te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten