Costa Rica is een heerlijk land om te wonen (of om op vakantie te gaan), maarrrr als je als inwoner een telefoonaansluiting wil of een bankrekening, een ziektenkostenverzekering, om maar niet te spreken over een snelle Adsl-internetverbinding of een verblijfsvergunning...dan sta je raar te kijken hoe moeilijk dat allemaal wel niet gaat. Zelfs als je Spaans behoorlijk up-to-date is (en dat is wel nodig ook, want je hoeft echt niet te verwachten dat je hun procedures in het Engels uitgelegd krijgt) dan nog raak je in in het burocratische oerwoud hier al snel de weg kwijt...Nadat we met veel moeite telefoon & internet aangevraagd hadden, dat wil zeggen: diverse tripjes naar Limón en Bri bri en steeds ellenlange wachttijden in een veel te frisse airco-woei en nadat de installatie al vooruit betaald was, bleek het lang wachten op het installatiekarretje van de ICE langs Black Beach Road in Cahuita. Je moet hier een A4-tje op je tuinhek hangen om aan te geven dat je in de procedure bent. Nadat begin 2009 eindelijk dan eens de telefoonkabels doorgetrokken waren naar Playa Negra, heeft het halve dorp ineens die briefjes op hun hek hangen, dat spreekt voor zich. De belofte van het kantoor in Bri bri was dat we na uiterlijk 30 dagen aan de beurt zouden zijn, maar na 40 dagen...nog steeds niks. Dus op maar naar de telefooncel een kilometer verderop (zucht) met de paperassen, om door een lang keuzemenu heen te navigeren (iedereen kent dat wel: ´bent u afgesloten, kies dan een 1, hebt u uw rekening niet betaald, kies dan een 2, etc. etc.) om dan uiteindelijk een bandje met een digitale mevrouwenstem te horen, die beweert dat de snelheid van aansluiten afhangt van het aantal aanvragen en het aantal vrije poorten. Iets zegt je dat dat allemaal niet waar kan zijn in zo´n dunbevolkt gebied als Talamanca (hoe zouden ze dan ooit een stedelijke flatwijk aangesloten krijgen?)....vooral niet omdat je de werknemers van de ICE hier in Cahuita maar al te vaak in de kroeg langs het strand ziet zitten bier te hijsen (in de baas zijn tijd) om daarna nog voor de grap een uurtje in telefoonpalen te klimmen. Maar ja, vooralsnog geen telefoon en ook geen internet voor ons; al zal ik het bellen nog eens proberen met keuze 11:´heeft u overige vragen, klachten of twijfels´, in de hoop dan een keer een echt mens aan de lijn te krijgen.
Verder hebben we na bijna 2 jaar in dit land intussen toch echt wel eens een keer een ziektenkostenverzekering nodig. Al die tijd hebben we dus de dokter en de apotheker contant uit eigen zak betaald. Je mag blij zijn dat het milieu hier in CR zo goed en gezond is, zodat je dus van al je slepende kwalen uit Europa meteen verlost bent (het eczeem van Noël, de bronchitis van Natasha, de kleuterschoolkwaaltjes van Ramona) anders hadden we nog veel hogere rekeningen uit eigen zak moeten betalen! Maar goed, mensen in afwachting van een verblijfsvergunning hebben nergens recht op, nu die paperassen eindelijk in orde zijn konden we ons dan aansluiten bij de Caja Costarricense de Seguro Social, de Ticoversie van het aloude ziekenfonds. Allereerst maar eens naar het hoofdkantoor in Limón....naast het ziekenhuis, waar ik na lang wachten, in een airconditioned hal uiteraard, naar het kantoor in Hone Creek werd verwezen. Dat bleek alleen op dinsdag open en toen ik daar op die dag (met de juiste formulieren en kopieeën van documenten) langs de balie ging, hadden ze net een lange lunchpauze.... Later toen ik eindelijk aan de beurt was, na een lange wachttijd tussen een kudde Tico´s, zei de baliemevrouw dat ik maar naar het kliniekje in Cahuita moest gaan, want dat ze hier nog nooit van de Seguro Volontario (vrijwillige verzekering voor expats en zelfstandige ondernemers) hadden gehoord!?
´Goed, mag ik dan uw chef even spreken?´ Dat kon, geen enkel probleem....vond de mevrouw: alleen nog 14 wachtenden voor u. Toen ik na drieëen uiteindelijk aan de beurt was, bleek opeens het hele computersysteem van het kantoor in Hone Creek gecrasht!
Nou, ja volgende week dinsdag zal ik het maar opnieuw gaan proberen, geduld is hier een schone zaak.
Zo leek het ons ook wel handig om een rekening bij de dorpsbank hier te openen, want de Banco Nacional die we hebben, zit uiteraard alleen in Limón en Bribri...en daar is het altijd errug druk. Maar dat ging allemaal zomaar niet (we wilden een rekening op naam van onze Sociedad Anónima openen, dat is ons bedrijf): allereeerst moesten we dan maar langs een notaris gaan om de SA te activeren, vervolgens naar de Registro Público om terug te komen met een papier niet ouder dan 30 dagen (om aan te tonen geen schulden te hebben), daarna naar de Belastingdienst om aan te tonen alle belastingen betaald te hebben, en dat is natuurlijk allemaal in San José!!! Nou, laat maar zitten dan, we nemen wel weer nog een rekening op onze eigen naam, hmmm.
Maar, wat ik al zei, Costa Rica is een heerlijk land om te wonen, dus wij beklagen ons verder niet. Het is hoogstens errug warm de laatste tijd (33 C, met een gevoelstemp. van 44 C, door de hoge luchtvochtigheid) maar dat zal het jaargetij wel zijn. Te warm om in de tuin te werken, als je alleen de potplanten hebt watergegeven, val al bekaf neer op de patio neer, zo heet is het.
´S avonds is het dan wel weer zalig....met ons is gelukkig verder alles goed. Ramona en Noël hadden wat plekjes kinderzeer (ook wel bekend als krentenbaard) op hun armen, toen zei de kleine: ´dat komt omdat papa eigenlijk ook een kind is, mama´....maar met dank aan een Latijns-amerikaans paardenmiddel van de apotheker, hoort dat klein leed ook alweer tot het verleden. ¡Salud!
Verder hebben we na bijna 2 jaar in dit land intussen toch echt wel eens een keer een ziektenkostenverzekering nodig. Al die tijd hebben we dus de dokter en de apotheker contant uit eigen zak betaald. Je mag blij zijn dat het milieu hier in CR zo goed en gezond is, zodat je dus van al je slepende kwalen uit Europa meteen verlost bent (het eczeem van Noël, de bronchitis van Natasha, de kleuterschoolkwaaltjes van Ramona) anders hadden we nog veel hogere rekeningen uit eigen zak moeten betalen! Maar goed, mensen in afwachting van een verblijfsvergunning hebben nergens recht op, nu die paperassen eindelijk in orde zijn konden we ons dan aansluiten bij de Caja Costarricense de Seguro Social, de Ticoversie van het aloude ziekenfonds. Allereerst maar eens naar het hoofdkantoor in Limón....naast het ziekenhuis, waar ik na lang wachten, in een airconditioned hal uiteraard, naar het kantoor in Hone Creek werd verwezen. Dat bleek alleen op dinsdag open en toen ik daar op die dag (met de juiste formulieren en kopieeën van documenten) langs de balie ging, hadden ze net een lange lunchpauze.... Later toen ik eindelijk aan de beurt was, na een lange wachttijd tussen een kudde Tico´s, zei de baliemevrouw dat ik maar naar het kliniekje in Cahuita moest gaan, want dat ze hier nog nooit van de Seguro Volontario (vrijwillige verzekering voor expats en zelfstandige ondernemers) hadden gehoord!?
´Goed, mag ik dan uw chef even spreken?´ Dat kon, geen enkel probleem....vond de mevrouw: alleen nog 14 wachtenden voor u. Toen ik na drieëen uiteindelijk aan de beurt was, bleek opeens het hele computersysteem van het kantoor in Hone Creek gecrasht!
Nou, ja volgende week dinsdag zal ik het maar opnieuw gaan proberen, geduld is hier een schone zaak.
Zo leek het ons ook wel handig om een rekening bij de dorpsbank hier te openen, want de Banco Nacional die we hebben, zit uiteraard alleen in Limón en Bribri...en daar is het altijd errug druk. Maar dat ging allemaal zomaar niet (we wilden een rekening op naam van onze Sociedad Anónima openen, dat is ons bedrijf): allereeerst moesten we dan maar langs een notaris gaan om de SA te activeren, vervolgens naar de Registro Público om terug te komen met een papier niet ouder dan 30 dagen (om aan te tonen geen schulden te hebben), daarna naar de Belastingdienst om aan te tonen alle belastingen betaald te hebben, en dat is natuurlijk allemaal in San José!!! Nou, laat maar zitten dan, we nemen wel weer nog een rekening op onze eigen naam, hmmm.
Maar, wat ik al zei, Costa Rica is een heerlijk land om te wonen, dus wij beklagen ons verder niet. Het is hoogstens errug warm de laatste tijd (33 C, met een gevoelstemp. van 44 C, door de hoge luchtvochtigheid) maar dat zal het jaargetij wel zijn. Te warm om in de tuin te werken, als je alleen de potplanten hebt watergegeven, val al bekaf neer op de patio neer, zo heet is het.
´S avonds is het dan wel weer zalig....met ons is gelukkig verder alles goed. Ramona en Noël hadden wat plekjes kinderzeer (ook wel bekend als krentenbaard) op hun armen, toen zei de kleine: ´dat komt omdat papa eigenlijk ook een kind is, mama´....maar met dank aan een Latijns-amerikaans paardenmiddel van de apotheker, hoort dat klein leed ook alweer tot het verleden. ¡Salud!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten