Grootaandeelhouders

Vanmorgen naar de advokaat in SJ geweest om aldaar de oprichtingsacte van onze n.v. te tekenen. Die stukken gaan naar een Kamer van Koophandel-achtige instantie om daar te worden voorzien van een hele reeks zegels en stempeltjes. Over een week of wat krijgt de n.v. een cedula en kan ie aan de slag. Onze n.v. kent maar liefst 10 aandelen van elk 1.000 colon. Een oprichtingskapitaal van 13,50 euro... Met dat ´vermogen´ kan de n.v. van alles, zolang het maar op een of andere manier legaal is. Ikzelf ben natuurlijk de president-directeur van de onderneming, Natasha is financieel-directeur en de tweede groot-aandeelhouder. Het hoofdkantoor van de onderneming is statutair gevestigd in de diplomatenwijk van de hoofdstad, vlakbij de Chineze ambassade en het presidentieel paleis. Dat staat heel leuk op de visitekaartjes van de Narano S.A., want zo heet de eerste loot van ons zakenimperium. De 30 jaar oude Isuzu pickup (of de eveneens 30 jaar oude Toyota Landcruiser, daar ben ik nog niet uit..), de lap grond, het mobiele abonnement, verzekeringen, eventuele leningen, het komt allemaal op naam van de S.A.
Na het tekenen van de paperassen, en de mededeling van de advo dat we nu op zoek konden naar land en ook een mobieltje mogen aanvragen, en dat moet voor het eind van het jaar om ergens in de loop van 2008 dan ook daadwerkelijk mobiel te kunnen bellen, vertrokken we met de assistente van de advocaat naar het hoofdkantoor van de Fuerza Publica aan het andere eind van de stad om daar onze vingerafdrukken af te laten nemen en een stapel pasfoto´s in te leveren. Of we met een Tico of Tica getrouwd waren, wilde agente nr. 1 weten. Dan is een residencia geen probleem namelijk. Nee dus. Of we dan een in Costa Rica geboren kind hadden. Dat is namelijk makkelijke manier nr. 2. Nee, ook niet. Agente nr. 1 keek bedenkelijk. Op basis waarvan wilden we dan een residencia? Nou, senor en senora zijn pensionado, zegt de assistente. Aha, glimlachte agente nr. 1, dan is het allemaal geen probleem... Pfff, we mogen doorlopen. Agente nr. 2 stelde vervolgens een hele reeks vragen (lengte, gewicht, echte tanden of nep, wel of geen bril, heeft u tatoeages, grote littekens of lichamelijke vervormingen etc.) om de antwoorden in te voeren op haar oude pc. Het kantoortje doet tevens dienst als archief. Een wand was tot aan het plafond volgestapeld met dossiers over lopende strafzaken, bewijsstukken etc. Een grote chaos. Dat de Fuerza Publica toch nog met enige regelmaat zaken weet op te lossen of boeven te vangen met zo´n manier van dataverwerking, een raadsel. Nadat we onze inktvingers (het papiertje rept over ´digitale opslag´, maar het was wel degelijk gewone inkt...) hadden gereinigd onder een koude kraan op het binnenplein (wel zeep, geen handdoek), overhandigde oom agent twee roze papiertjes met daarop een foto en een duimafdruk. Diana, want zo heet de assistente, mag zich maandag met deze papiertjes bij Migracion vervoegen om na zes uur wachten de papiertjes af te geven. Dat schijnt het enige te zijn wat er nog aan ontbreekt om de procedure inzake verblijfsvergunning te starten. Of we nu wel of niet voor de 20ste van de maand een paar dagen naar het land van kameraad Ortega moeten, Diana wist het ook niet. Of we dus maar alvast de tickets moesten boeken? Nou nee, wacht maar even, want wellicht geeft de ambtenaar volgende week toch het verlangde papiertje af en zijn we in ¨tramite¨... Op weg naar buiten vroeg Diana waar we woonden. San Isidro dus. ¨O, da´s ook toevallig, ik ook¨. Blijkt ze dus een paar honderd meter de weg af te wonen met twee kinderen, waarvan er een Natasha heet... Volgende week komt ze met de kinderen langs om ze met Ramona te laten spelen. En de volgende keer dat we naar ons hoofdkantoor in de hoofdstad moeten, dan moet ik namelijk als president-directeur onze 10 aandelen persoonlijk ondertekenen, hoeven we dus niet meer met taxi of bus, dan rijden we gewoon met de ´buur´vrouw mee.