'Dijken? Wie gaat er nou achter een dijk wonen?'

Vrijdagavond, 8 uur. Zitten naar het journaal te kijken. Niets dan doffe ellende: nog meer overstromingen in Limon, opgeblazen lui in Pakistan etc. Klop, klop. De buurman staat voor de deur. ‘Buenas noches, wij gaan zo barbecuen. Hebben jullie zin om erbij te komen zitten en een hapje mee te eten?’ ‘Bedankt buurman, we hebben net gegeten maar bedankt voor de uitnodiging’. ‘Ah, maar we hebben ook bier!’, zegt de buurman die de fles bier op tafel ziet staan. ‘In dat geval komen we er zo aan’. Buurman knikt en gaat verder met de halve huisraad de tuin in te slepen. Tien minuten later arriveren de gasten: zijn drie dochters en twee novio’s. Kip en rund op de barbecue, olijven, nootjes, wijn en bier op tafel. Een van de dochters, Diana, kennen we al. Die regelt voor de familie de zakelijke beslommeringen van het zakenimperium (finca, restaurant, her en der wat huizen), zo ook de levering van water, electra en internet voor ons. ‘Hé Diana, waar blijft het ‘snelle’ internet?’ Diana schat in dat het nog twee weken gaat duren. De mannetjes van ICE liggen namelijk allemaal op het strand. Na de vakantie moet het lukken. ‘Dus dat wordt isdn en een fikse telefoonrekening’. ‘Isdn is het wel, maar met een ‘flat fee’. Je kan onbeperkt internetten, is niet snel, maar muziek en zo kan wel’. ‘Muy bien!’ Of we asjeblieft Engels met haar willen praten. De zussen verstaan het wel, pa enigzins, en de zussen tolken wel voor de novio’s. Natasha zegt liever Spaans te praten om te oefenen. Diana zegt toch de voorkeur te geven aan Engels, ook zij wil oefenen want ze wil in april naar de States om af te studeren. ‘Mooi, dan praat ik Engels en Natasha Spaans, goed?’ Goed. ‘Wat studeer je dan?’ ‘Scheikunde’. ‘En kun je dan niet afstuderen in Costa Rica?’ ‘De richting die ik wil, die niet. Daarvoor moet ik naar de States. En ik wil persé die richting’. ‘Zo, en wat mag dat wezen’. ‘Milieutechniek’. I´m impressed en flap er pardoes uit: ‘Dat hebben ze hier ook hard nodig, tyfus wat een vervuiling!’ Ai, wat zeg ik nou weer, Tico´s houden in het algemeen niet van kritiek op hun land. Oké, over de belabberde toestand van de wegen mag je zeggen wat je wil maar voor de rest zijn ze doorgaans nogal snel op de tere teentjes getrapt. Enigzins verrassend knikken de disgenoten instemmend. ‘Klopt, de Rio Tarcoles is een open riool en bij Jaco zwem je in de pies. In het Noorden gaat het nog wel, maar iemand die bij Jaco gaat zwemmen is niet goed snik’. Ik sta perplex want heb net op de blog een stukje gezet met identieke inhoud. Alsof ik woordelijk word geciteerd... Gerustgesteld dat ik hun avond nog niet prematuur heb verstierd wil ik ook meteen weten hoe het met de pesticiden en herbiciden zit. ‘Schrikbarend’, zegt Diana, ‘die boeren hier weten niet wat voor troep ze op het land flikkeren. In de States is dat spul allang verboden. Dus exporteren ze het voor een spotprijs naar Costa Rica. En die boeren gebruiken het massaal. Zonder bescherming’. Zou die Diana mijn blog hebben gelezen? Kan niet, ze kan immers geen Nederlands? ‘Ze, en zeker de oudere generatie, zijn, eh kom niet op het Engelse woord, niet stom of zo maar eh..?’ ‘¿Ignorant’? ‘¡Juist! Ignorant, ze hebben het gewoon nooit geleerd en weten niet beter’. ‘Opa trouwens ook niet. Wat die allemaal niet op de koffiestruiken gooit!’ ‘Ga verder’. ‘Nou, laatst kwam ie met een grote zak chemicaliën aanzetten. Heel goedkoop en hartstikke goed, zei die. Ik heb die zak bekeken en hij zat vol met allerlei gif, onder andere arsenicum!’ Zussen, novios en pa knikken hoofdschuddend... ‘Maar hij leert het wel, tegenwoordig laat ie de stekelvarkens met rust. Vroeger maakte hij ze allemaal af’. ‘Waarom, wat is er nou schadelijk aan een stekelvarken?’ ‘Nou, de honden gingen erachter aan en kregen dus allemaal stekels in hun neus!’ ‘Leren ze het wel af, toch?’ ‘Precies, heb ik opa ook gezegd en nu laat ie ze met rust’. ‘En die zak arsenicum?’ ‘Ik heb hem uitgelegd wat voor rotzooi dat is en hij heeft de zak laten staan’. ‘Maar er is toch wel een milieuwetgeving?’ ‘Ha, wetgeving, tuurlijk hebben we wetgeving maar daar trekt niemand zich iets van aan’. Mijn klomp is definitief gebroken... ‘Dus de regering doet niets?’ ‘De vorige regering deed niets, deze doet niets en de volgende ook niet’. ‘Daarna zijn wij aan de beurt’. De zussen, novios en pa knikkend instemmend. ‘Dus daarom wil ik naar de States, afstuderen, weer terug en er iets aan gaan doen. De boel opruimen middels moderne technieken. Hier weten ze daar niets vanaf’. ‘Die Tarcoles, die is echt smerig, maar er zwemt wel van alles in. Koelkasten, autowrakken, dooien’, grapt Diana. ‘En krokodillen, maar die voeren ze kip, die eten geen vis!’. Pa besluit een poging te wagen om het imago van Costa Rica nog enigzins te redden. ‘Nou, het is niet overal zo erg. Tuurlijk, de Tarcoles is ontieglijk smerig maar er zijn ook nog wel schone rivieren. Bij Sarapiqui bijvoorbeeld. Zussen en novio’s knikken instemmend. De familie blijkt namelijk een buitenhuis aan de rivier aldaar te bezitten, midden in het tropisch regenbos. ‘Als jullie willen neem ik jullie een weekend mee, kan je het zelf zien, en raften kan je er ook!’ ‘Nou buurman, je zegt het maar wanneer je er weer naar toe gaat’. ‘Deal’. Of we al in Turrialba zijn geweest, wil Diana weten. Nee dus. ‘Moeten jullie echt naar toe. Vlakbij ligt Guayabo Nationaal Park, de enige antieke indianenruine van het land. Acht kilometer antieke weg en aquaducten. Maar slechts twee kilometer zijn beschermd. De andere zes gaan langzaamaan verloren. Hebben ze weer eens geen geld voor, natuurlijk. Particulier inititief moet de zaak redden voordat het definitief te laat is. Bossen, idem dito. Daar moeten ze subiet mee stoppen, met die houtkapperij. Herbebossen, dat moeten we gaan doen’, besluit Diana. Ik geloof m’n oren niet...
De zussen stellen de rest van de avond allerlei vragen over Europa want daar willen ze allemaal graag eens naar toe. ‘Nederland exporteert tulpen’, zegt de buurman. ‘Ook, en marihuana en’ ‘Meta-amphitamine’, vult een van de novio´s aan. Ik besluit de rest van de avond nergens meer raar van op te kijken. Nederland staat er weer gekleurd op. Van de rest van Europa weten ze niet veel, maar dat weten ze uitgerekend weer wel... ‘Polders hebben ze daar, toch?’, vraagt de novio. ‘Polders, klopt’. ‘En dat was vroeger zee?’ ‘Jawel, zee’. ‘Hoe werkt dat, een polder, hebben ze het land opgehoogd?’. ‘Nee hoor, ligt gewoon onder zeeniveau. Eerst leg je een dijk aan in zee. Vervolgens hevel je het water over naar de andere kant van de dijk. Net zolang tot de zaak droog staat’. ‘Dat kan niet, dan loopt het toch onder?’. ‘Nou, die dijken zijn redelijk stevig hoor’. ‘Dijken? Wie gaat er nou achter een dijk wonen? Levensgevaarlijk. Als die wegspoelen gaan de Nederlanders er allemaal aan. En dan die klimaatverandering.... Als ik Nederlander was zou ik maken dat ik wegkwam. Ik zou er voor geen goud willen wonen’, besluit de nuchtere novio. De ietwat aangeschoten novio nr.2 sluit zich daarbij aan. ‘Lijkt me niks, een dijk. Maakt niet uit hoe hoog of dik die is, het blijft een dijk’, en hij trekt nog een biertje open. ‘Borracho’ (zuipschuit), grapt Diana. Novio nr. 2 grinnikt, evenals de disgenoten. ‘Ebrio’ (aangeschoten, dronken), opper ik mild. ‘Tuurlijk, aangeschoten’, zegt Diana. ‘Hij woont overigens in Heredia’. ‘Wat? Moet ie nog naar Heredia?’ ‘Jawel, maar zus rijdt. Hij niet natuurlijk’. ‘Heredia de stad, of de bergen?’ ‘De stad’, zegt de novio. ‘Haha, liegbeest. Hij woont gewoon in de bergen. Maar dat zeggen ze hier allemaal, dat ze in de stad wonen want anders denken de mensen dat je een domme boer bent!’, zegt Diana die de fles wijn behoorlijk weet te raken en klaarblijkelijk de genen van pa heeft geërfd die ook wel een glas lust maar er wel tegen kan... Of ik nog een biertje wil, of anders een tequilla. ‘Bedankt buurman, maar we gaan naar binnen, kind moet naar bed’. Zussen en novio´s kijken eens op de klok. Half een. Tijd om te gaan. Vijf minuten later zijn de auto´s vertrokken en heeft buurman de huisraad weer binnengezet. Gelukkig, er zijn dus ook Tico´s/Tica´s die zich terdege bewust zijn van de problemen en er iets aan willen doen. Nog hoeven we alle hoop niet te laten varen en is Costa Rica niet verloren...