La Tigra

Zaterdagmorgen vroeg uit de veren om de bus te halen naar La Tigra, een dorp 30 km. ten zuidoosten van de Arenal. Met een auto schijnt het anderhalf uur rijden te zijn vanaf het vliegveld, met de bus doe je er vijf uur over. Twee keer overstappen, slingerweg door de bergen. La Tigra zelf ligt aan de voet van de nevelwouden, op zo´n 600 meter hoogte. Vanuit La Tigra ging het met een 4x4 weer bergopwaarts naar Los Cerritos (de heuvels) de La Tigra naar een paars huis met lap grond op zo´n 1000 meter hoogte. Uitzicht op de noordelijke laagvlakte van Costa Rica, Limon en Nicaragua (200 km.). Omdat het wel heel erg laat zou worden als we dezelfde dag weer terug zouden reizen naar San Isidro besloten we te overnachten bij de makelaar en zijn gezin. De makelaar was een bijna tachtigjarige asielYank, getrouwd met een Russische. Het gezin bestond verder nog uit een Amerikaanse dochter van hem en een Russische dochter van haar. Dan liep er nog een tweejarig Russisch-Costaricaans kleinkind rond. Moeder, dochter en kleinkind converseerden onderling in het Russisch, tegen ons spraken ze een soort Engels, Bob sprak uitsluitend Yanks (¨Could you bring me another bottle of wine, dear?). Na wat gepraat over grondprijzen etc. reed Bob ons naar het dorp zelf (Ramona bleef om te spelen met Andrei). La Tigra bleek te beschikken over een restaurant, wat supermarkten, wat kroegen en zo´n beetje alles wat je normaliter nodig hebt (dokter, slager, scholen, internetcafé). La Tigra bleek een uitermate rustig dorp, iedereen groette iedereen, de plaatselijke jeugd hing rond bij de bushalte (de place to be!) of in de kroeg. O.k., op naar de kroeg. De kroeg bleek bevolkt door een vijftal mannen en jongens, plus bardame. ´Buenas¨, zeiden de mannen, ¨Buenas¨, zei de dame, ¨Buenas, dos cervezas por favor¨, zei ik terug. De dame haalde twee koude biertjes uit de koelkast, haalde de doppen eraf en begon servetjes om de open flesjes te knutselen. Heel erg leuk, maar lastig drinken, zo´n prop in je fles. Dat herhaalde zich nog een paar keer. ¨Senora, dos mas por favor¨. Dame slaat een minuut of wat aan het handwerken, wij plukken de servetjes er binnen een fractie van een seconde weer uit. Het liep tegen zessen, de kroeg liep voller, de discolamp ging aan, muziek schalde door de tent. Tijd om weer heuvelopwaarts te gaan over de hobbelweg. Het plaatselijke taxipark bleek te bestaan uit 1 reguliere taxi en een stuk of wat ´piraten´. Een barbezoeker liep naar buiten om er een aan te houden. ¨Waar naar toe?¨ ¨Ah, Bob. Die woont daar, en daar woont die, en daarachter woont zus. En daar is een school voor stoute Amerikaanse kindertjes waar ik les aan geef¨, zei de ´piraat´, de grootste gaten en keien ontwijkend. Het avondeten bleek gereed, en Bob had nog wat biertjes koud gezet. Bob legde nog het een en ander uit over La Tigra, de omgeving en de wijze waarop in Costa Rica het hypotheekwezen in elkaar steekt. Dat laatste wisten we al, vergelijkbaar met Nederland op wat details na. Costa Rica moet het land zijn met de meeste NV´s per hoofd van de bevolking, want iedereen die een huis koopt stopt dat in een NV. En dan nog een andere NV voor de auto. Rij je onverhoopt een Tico of Nica van de weg, ben je hooguit je auto kwijt, niet het huis, dat is immers ondergebracht in een ander rechtspersoon. We hebben met Bob en zijn dochter afgesproken dat we deze week verder contact opnemen. Het paarse huis (paars van buiten en pimpelgroen van binnen) is niet al te groot, maar zou volstaan. De grond (bijna 2 ha.) is op zich voldoende en staat op dit moment vol met sierplanten voor de Amerikaanse en Europese markt. Het vlakke gedeelte (voor de paarden) is aan de kleine kant, en de sierplanten zouden er beetje bij beetje uit moeten. Praktisch bezwaar is de ongelooflijk slechte ¨weg¨ van La Tigra naar Los Cerritos. Het is maar 4 km., maar daar doe je met een auto een half uur over (bij droog weer). Lopen is geen optie. Dus dat zou betekenen dat we een 4x4 moeten aanschaffen (wat al wel de bedoeling was) om dan zonder rijbewijs en verzekering elke dag een paar keer naar beneden en weer naar boven te manouvreren (school, super etc.). Nu staan er nog wat andere huizen te koop in La Tigra zelf, op loop- of scooterafstand van het ¨centrum¨. De lappen grond zijn kleiner (maar voldoende voor wat we willen), de huizen daarentegen weer wat groter. Volgende week maar weer eens naar La Tigra om de andere opties te bekijken. La Tigra (en omgeving) zijn namelijk wel zo´n beetje hetgene naar waar we op zoek zijn. De kans is niet onaanzienlijk dat we daar uiteindelijk terechtkomen. Of het het Paarse Huis wordt, dat is weer een ander verhaal...