Vuelta

Vrijdagochtend vroeg opgestaan (voor ons dan, de Tico had er al een halve werkdag opzitten ;-)) om een vroege bus naar San Carlos te halen. We wilden namelijk dezelfde dag 3 huizen + lapjes grond gaan bekijken. Helaas pindakaas waren alle zitplaatsen al bezet en mocht ik de hele reis gaan staan (Natasha en Ramona konden zitten omdat een Tico zo vriendelijk was zijn zitplaats af te staan). De bus had een sta-hoogte van 1.85m zodat ik gedwongen was krom te staan. Ach, wat zou ´t, over drie uur zouden we immers in San Carlos zijn om de aansluiting naar La Tigra te halen. Om een uur of 11 zette de chauffeur de bus pardoes aan de kant. Hij stapte uit en ging eens naar de weg zitten staren. Uitleg? Nix ervan. Ook maar even de bus uit om de kijken wat er aan de hand was. Af en toe kwam er een politiemotor aanscheuren van de andere kant, zwaailicht en sirene. Op een verdwaalde boerenkar met kippen was er geen normaal verkeer, alleen politiemotoren. Na een minuut of twintig scheurden er een aantal reclame-auto´s langs. Verrek, de Ronde van Costa Rica! Tien minuten later flitste een eenzame koploper voorbij. Zo snel dat niemand kon navertellen of het nu een Cubaan was, een Tico of een Zwitser. Twintig minuten na de koploper verschenen nr. 2 en 3, gevolgd door het halve peloton. Weer een half uur later kwam de andere helft langs en nog wat later de achterblijvers. De koploper was waarschijnlijjk al lang en breed in Alajuela, als ie tenminste niet in een ravijn was gekukeld. De chauffeur besloot dat de kust veilig was en stapte weer in. Tweehonderd meter zette ie de bus weer aan de kant, nog meer motoren, één coureur op anderhalf uur achterstand, gevolgd door de bezemwagen. Wie de bergetappe gewonnen heeft, geen idee, de verzamelde Tico´s waren eensgezind van mening dat een Cubaan de Vuelta zou gaan winnen, die hebben immers veel meer karakter dan hun landgenoten die worden gesponsord door PizzaHut.... Lang verhaal kort: aansluiting in San Carlos gemist, totale reisduur: 6 ½ uur! Nekkramp... Eenmaal in La Tigra begon het ook nog eens keihard te plenzen. Echt weer om lapjes grond te gaan bekijken. Tegen half vijf werd het halfweg droog en reden we met Olga naar object nr. 1. Een hectare oerwoud, 1 bijna redelijk huis, een tweede bijna-bouwval, en een soort kippenhok dat werd bewoond door een familie Nica´s die het ‘onderkomen’ huurden van de eigenaresse. Object 1 viel eigenlijk al meteen af omdat het opknappen van het huis te duur zou worden en we ook geen zin hadden om de Nica´s op straat te gooien. Object nr. 2 was een soort Zwitsers chalet. Met het huis op zich was niets mis, het lag alleen pal aan de hoofdweg met nul komma nul privacy. Bovendien was het bijbehorend lapje grond wel erg aan de kleine kant. Op naar object nr. 3, net buiten het dorp. Ietsje van de weg af, lap grond groot genoeg voor de beestenboel etc., huis in redelijke staat. Er zou alleen een extra slaapkamer gebouwd moeten worden op de plek waar nu de bij-bijkeuken staat, that´s it. Ramona had overduidelijk haar zinnen gezet op object nr.1, dat had immers een riviertje in de tuin. Desnoods kon nr.2 haar goedkeuring nog net wegdragen, want ook dat lag aan een rivier. Met enige moeite konden we haar aan het verstand peuteren dat als het dan toch La Tigra zou worden, het object nr.3 zou moeten zijn en wel om de volgende redenen: prijs, kwaliteit, oppervlakte, voorzieningen, nabijheid scholen, winkels etc. Goed, we hadden in een recordtempo de finquita´s bekeken en lieten ons door Olga afzetten bij een van de plaatselijke kroegen. Eigenaar van het etablissement was druk in de weer om de stereo-installatie aan de praat te krijgen. Natasha maakte zich op om naar het damestoilet te gaan. Verschrikt riep de eigenaar ‘¡No, no, vies! In het restaurant hiernaast, veel beter!’ ‘Goed, mag ik dan 2 bier en een cola?’ ‘¿Cola?, hiernaast in het restaurant’ ‘Dan maar een appelsap en 2 bier’. Geen probleem. Eigenaar weer aan de slag met zijn stereo-installatie die groot genoeg was voor een zaal als de Melkweg. Om half 6 knalde de muziek uit de gigantische boxen en ging de lichtinstallatie aan. Weekend! Enige biertjes later om de rekening gevraagd. Vier mil, meer dan redelijk. Asjeblief, een briefje van 10 mil. ‘Eh, dat kan ik niet wisselen’, zei het barmeisje dat heel vriendelijk was maar ook uiterst traag. ‘Oké, dan ga ik wel even wisselen bij de super aan de overkant, goed?’ ‘Ah! Por supuesto!’ Met de piratentaxi naar Bob en z’n familie. Na het eten de juridische en financiële details doorgesproken. Komt er nu op neer dat we met onze NV achter een financiering aan moeten. Gezien het bedrag zou dat eigenlijk geen onoverkomelijke problemen moeten opleveren (de ‘pre-qualification’ op diverse sites van hypotheekbemiddelaars komt erop neer dat de hypotheekboeren ons dolgraag meer willen lenen dan we nodig hebben) en komen we uiteindelijk uit op vaste maandlasten (aflossing, water, electra, belasting, internet en telefoon) van iets meer dan 1/3 van wat we in P´rend kwijt waren/zijn en houden we genoeg over om ruim van te leven en af en toe de plaatselijke horeca te ondersteunen. Over een week of drie (met de kerst en oud-en-nieuw ligt alles plat) zouden we de financiering rond moeten hebben, aldus de inschatting van de makelaar). Dan doen we een eindbod, gaat de eigenaresse daar op in, volgt nog een week of wat van juridische rimram en paperassen. Dan zullen we nog afspraken moeten maken over de datum van oplevering. Komt erop neer dat we, mits we tot een deal komen, ergens in februari of maart eigenaren zouden moeten zijn van een Tico-finca. Zal wel maart worden, aangezien we in februari ook weer een tijdje naar Nicaragua moeten voor wat nieuwe stempels en we wellicht bezoek krijgen uit Nederland. De busreis terug naar Alajuela op zaterdag verliep voorspoedig. Geen Vuelta, wel een zitplaats, geen aansluiting gemist. Drieeneenhalf uur. Hondjes blij.