Noël in het ziekenhuis

Zaterdagmiddag is Noël opgenomen in het ziekenhuis van Limón! Dat was even flink schrikken voor ons allemaal want hij bleek dysenterie en een maagbloeding te hebben...maar door kordaat optreden van de eerstehulp-artsen is hij nu gelukkig stabiel en alweer wat aan de beterende hand. Hij lag daarvoor al drie weken ziek thuis (met een korte opleving vorige week toen de familie M. hier was) en werd almaar zwakker. Maar naar de dokter wilde hij niet, ondanks mijn constante aandringen; mannen kunnen met dat soort dingen zo koppig zijn! Hij meende door rust en goed eten vanzelf wel weer beter te worden. Het antibioticum cipro wat ik bij de apotheek had gehaald hielp wel, maar waarschijnlijk was een kuur van 5 dagen gewoon niet genoeg....want later kwamen de symptomen in alle hevigheid terug. Zaterdag was Noël te zwak om op te staan om naar de wc te gaan...en dat was voor mij het teken om een auto te regelen en hem naar de kliniek (in Hone Creek, 15 km zuidelijk van Cahuita) te brengen, of hij dat nou leuk vond of niet. Volgens de artsen heeft die actie hem het leven gered, want hij was er kritiek aan toe. Zal jullie niet vervelen met alle medische details, maar het lijkt allemaal sterk op wat Noël´s moeder heeft meegemaakt toen ze hier bij ons op bezoek was (zie archief: maart)...alleen ging zij wel op tijd naar de dokter en hoefde daarom niet opgenomen te worden.
Nadat Noël in Hone Creek enkele infusen ontvangen had (om hem te stabiliseren) is hij per ambulance naar het Tony Facio ziekenhuis in Limón gebracht. Ramona en ik gingen samen naar huis (er was geen plek in de ambulance en het werd intussen al avond) waar het heel vreemd stil was zonder Noël, ook de dieren waren erdoor van slag. De volgende morgen op weg met de bus om Noël te bezoeken en hem wat kleding e.d. te brengen. In het ziekenhuis troffen we hem op een bed op de eerste hulp/ acute opname afdeling, vele malen beter als de dag ervoor...hij had zelfs alweer praatjes: die hele opname kwam hem toch wel heel slecht uit omdat het bijna Oud & Nieuw is en dat wil hij gaan vieren met onze vrienden die op bezoek zijn!
Maar, na een gesprekje met de behandelend arts bleek dat hij nog niet meteen naar huis mocht...hij moet maandag een gastroscopie (da´s zo´n kijkbuis met een cameraatje) ondergaan en dat wordt gedaan in het academisch ziekenhuis in San José.
Daarna terug naar Limón en hopelijk mag hij dan dinsdag of woensdag naar huis, met een boel medicijnen. Hij mag van de dokter ook niet meer roken en drinken en moet dieet houden, daar zal hij echt vrolijk van worden! Maar goed, het belangrijkste is dat hij het heeft overleefd en weer helemaal beter zal worden.
Wat deze gebeurtenis extra vervelend voor ons maakt, is dat we nog steeds niet verzekerd zijn tegen ziektenkosten en dus een vette ziekenhuisrekening tegemoet kunnen zien....de ironie wil dat we vanaf half januari wel verzekerd zullen zijn (als de verblijfsvergunning binnen is) bij de Caja Costarricense de Seguro Social.
Nu maar hopen dat er administratief een of andere mouw aan te passen valt...zo dadelijk pakken we de bus naar Limón en dan weten we misschien meer...later deze week zal ik nog een extra update op het blog schrijven, zodat jullie allemaal goed op de hoogte blijven.

Feestelijk bezoek uit Nederland

Woensdag 17 december was het dan zover: de familie M. was in Cahuita gearriveerd! Daar hebben we lang naar uitgezien, want zo vaak krijgen we hier geen bezoek (Noël´s ouders waren de laatsten, in februari en maart). Het is natuurlijk een slordige 10000 km vliegen, daarom is zo´n weerzien ook extra bijzonder! Wij tuften woensdagmiddag al voor de derde keer naar het busstation (met z´n drieën op de motor) om te kijken of de familie M. in de bus zat en ja hoor daar liepen ze al met z´n vieren door de dorpsstraat! Altijd komen die bussen te laat, maar deze was te vroeg! Nou ja, gezellig eerst samen wat gedronken in de Cocosbar, daarna de piratentaxi laten voorijden om ze, met heel veel bagage, naar ons huisje aan Playa Negra te laten brengen. Ze hadden een hele stapel kadootjes voor ons meegenomen! Die liggen nu onder de kerstboom, dank jullie wel lieverds. We hebben maar een klein huisje (48 m2) maar met wat passen en meten blijk je er best met z´n zevenen in te kunnen slapen. De eerste dag gingen we allemaal samen naar Cahuita Nacional Park, om door de jungle te wandelen en een beetje te spetteren in de golven langs Playa Blanca. Volgens mij vond de familie M. het prachtig, want zelfs van de mieren maakten ze nog foto´s! We hadden ontzettend geluk met het zonnige weer, hoewel er een straffe bries vanaf zee stond....dat noemen ze hier surfweer, omdat de golven zo ruig zijn. Als de zee kalm en blauw is, dan heet dat snorkelweer. Nu wilde de familie M. heel graag de koraalriffen van Cahuita zien, maar jammer genoeg was er daarvoor te veel wind, waardoor het water vertroebelt en je heel weinig zicht hebt. Nu zijn ze naar de Pacifico (Stille Oceaan) doorgereisd, maar ze komen hier nog terug om met ons hier Oud& Nieuw te vieren. Want je hebt nogal wat bij te praten, als je elkaar 16 maanden niet gesproken hebt! De kinderen waren ook dolblij om elkaar weer te zien en hebben elke dag heerlijk gespeeld (zonder ruzie). We hebben samen alle leuke cafeetjes en restaurantjes bezocht en dat was onvergetelijk gezellig!
Alleen voor Noël was het erg jammer dat hij toch nog niet 100% fit was,hij wilde wel meedoen, maar voelt zich nog te verzwakt om uit te gaan. Z´n medicijnen hadden wel wat geholpen, maar je moet gewoon aansterken na zo´n episode...dus nu krijgt hij versterkend voedsel en houdt rust, misschien dat hij dan volgende week weer helemaal beter is....want dan komt d familie M. voor de tweede keer langs!

Vakantietijd

Terwijl de maand december langzaam vordert, wordt het weer hier gelukkig steeds beter (31 graden, zonnig met een zeebries)- in de aanloop van het bezoek van onze vrienden V&C en daarna van N&H. De eersten zijn gisteravond al met hun beide kinderen in Costa Rica geland en zijn nu vast aan het bekomen van de reis en de onvermijdelijke jetlag...in het zwembad van hun resort in airport-city Alajuela.
Welkom in Costa Rica, lieve schatten! Terwijl in Europa -volgens Deutsche Welle- meters sneeuw liggen en een witte Kerst in aantocht is- heeft men hier in het net begonnen vakantieseizoen veel last van de gevolgen van de novemberstormen en overstromingen! Het is heel slecht voor de economie, omdat de toeristen hier massaal wegblijven of hun vakantie op het laatste moment annuleren ...het waren er toch al veel minder dit jaar door de wereldwijde financiële crisis, maar deze klap komt nog veel harder aan: overal lege hotels, bungalows en restaurants...en dat in een streek die in de eerste plaats van het toerisme leeft.
Ramona heeft vakantie van school en heeft een werkelijk schitterend rapport (Spaans 9.9, Engels 9.4, rekenen 9.7, wereldoriëntatie 9.5, muziek 9.4, gym 9.7 en landbouwkunde zelfs een 10) dus jullie begrijpen dat wij ouders erg trots op haar zijn! Ze heeft lekker vrij tot 9 februari en verheugt zich erg op de feestdagen en daarna haar verjaardag (7 jan.).
Noël is vorige week ziek geworden en ligt al 5 dagen met een dekentje op de bank...een voedselvergiftiging (salmonella) en hevige maagpijn. Hij was er erg beroerd van, maar nu hij antibiotica en pijnstillers heeft is hij gelukkig weer wat aan de beterende hand...hopelijk is hij weer up-and-about voordat onze vrienden de familie M. hier op de stoep staat! Want dan is het natuurlijk Partytime totaan Oud & Nieuw...en dan is werkelijk iedereen in Cahuita op straat om te feesten , terwijl Kerst hier eigenlijk niet of nauwelijks gevierd wordt. Wel in de rest van het land trouwens, maar zoals eerder opgemerkt heeft de provincie Limón een geheel eigen cultuur en tradities: meer Afrocaribisch dan Latino. Dus hier geen Tico-stierengevechten, mariachi-bandjes en sloten guaro (vuurwater van suikerriet) maar wel een surfkampioenschap, live reggae en calypso-muziek en natuurlijk vuurwerk met Oud & Nieuw.
We zien er naar uit- en vooral ook naar de verano ofwel het droge seizoen, zodat we weer kunnen genieten van de zon en blauwe luchten, aan de prachtige stranden van de Caribische zee.

December in de jungle

De Caribische zee krijgt gelukkig langzaam z´n eigen kleur weer terug: aquamarijn met azuur en turquoise....in plaats van het blubberbruin en regenwolkengrijs van de afgelopen weken. Ook de beestjes komen een voor een weer tevoorschijn, de kolibries, aapjes, luiaards, papegaaien, iguana´s en toekans. Er zat een enorme blauwe Neptuneskrab in de tuin, de honden hielden niet meer op met ertegen te blaffen (maar vonden het tegelijkertijd duidelijk doodeng). Bij het aanharken van de tuin vond ik een babyslangetje waar buurman Lenny voor moest komen, een gevaarlijke bushmaster....Lenny kwam met zijn machete en hakte hem de kop af, heel koel...Ramona en ik stonden samen te griezelen! Hopelijk zitten er niet nog meer! Een nog heftiger verhaal had een overbuurvrouw van ons, een Canadese genaamd Sabrina. Een enorme krokodil in de tuin!!! Zij heeft een piscina natural (zee-arm met zwemwater bij vloed) en daar zat een krok van maar liefst 6 meter in! Zij was in het dorp op zoek gegaan naar iemand met een geweer, maar eind van het liedje was dat een bioloog van Cahuita Nationaal Park hem ingepakt en afgevoerd heeft, om elders weer los te laten...ze zijn beschermd immers. Never a dull moment, hier in Cahuita.
Het jaar loopt ten einde en dus staat de nepkerstboom met al z´n kitschlampjes en versiersels weer te twinkelen in de huiskamer. Ook is het weer tijd voor allerlei jaaroverzichten en bespiegelingen in de media. Zo blijkt dat bijna alle Costaricaanse gemeenten het geld dat ze hebben gekregen van de staat en van burgers oppotten en helemaal niet gebruiken; miljoenen dollars liggen overal op de plank, onbegrijpelijkerwijs. Niet dat ze geen problemen hebben hier, je zou denken: ruim dan al die vuilnishopen en muggenpoelen eens op, repareer de vele kraters in de wegen en stoepen eens, doe eindelijk eens wat aan armoedebestrijding....Maar zo niet de Tico´s, door tegenstrijdige wetgeving, onduidelijke bevoegdheden en werkelijk kafkaiaanse burocratie durft niemand hier kennelijk een cent uit te geven. Of projecten mislukken gewoon, door eindeloze vertragingen...bestelde vuilniswagens die na twee jaar nog steeds niet geleverd zijn, dat soort werk.
Volgens de statistiek blijkt de gemeente Talamanca een gunstige uitzondering. Waar wij wonen is een verre uithoek van de armste provincie van hetland (Limón), maar demiddelen die ze hier hebben worden efficiënt en voortvarend ingezet om de belangrijkste problemen op te lossen. Dus hier komt gelukkig wel twee keer per week een moderne vuilniswagen langs, worden dengue fever-muggenpoelen ijverig bestreden en de steenslagwegen regelmatig opnieuw ge-egaliseerd. Niet dat dat laatste lang helpt (het is binnen een week weer een maanlandschap) maar ze doen bij de gemeente Talamanca zeker hun best. Voordeel is ook dat de auto´s hier niet zo hard kunnen rijden, dus wat ons betreft hoeven ze de weg hier niet te komen asfalteren!
Een ander voorbeeld is Cable Talamanca, de gemeentelijke kabelboer die het TV-signaal doorgeeft naar deze verre uithoek van het land. Normaal wacht je in Costa Rica een jaar of langer na het aanvragen van dergelijke voorzieningen, maar Cable Talamanca stond binnen 2 dagen na ons telefoontje met drie monteurs voor de deur, om ons eens even vlot aan te sluiten op 18 TV-zenders, zodat we tenminste weer een soort venster op de wereld hebben. Nou ja; Discovery Channel, een filmnet, kinderprogramma´s, Chinese staatsTV, Rai Uno, Deutsche Welle, een soort Jamaicaanse reggaeton-MTV, en twee glibberige reli-TV kanalen uit de VS. Maar in januari wordt het pakket uitgebreid naar 30 zenders en dan begint ook de bekabeling van Cahuita met glasvezel...zodat snel en betaalbaar internet in de loop van 2009 eindelijk onze kant op zal komen....met dank aan Cable Talamanca.

Weer droog

Na een dag of 9 overvloedige, zeg maar moesson-achtige, regenval is de noordenwind eindelijk gedraaid en begint het waterpeil in Talamanca te zakken- overal een laag blubber achterlatend en de stranden vol met drijfhout en kokosnoten.
Met ons gaat alles goed, ondanks dat de snelweg hierheen een paar dagen afgesloten was door omgevallen bomen en aardverschuivingen. Veel erger is het voor de mensen die langs de ver buiten z´n oevers getreden grensrivier Sixaola wonen...velen zijn alles kwijtgeraakt door het wassende water en hebben langer dan een week in geimproviseerde tentjes op de rijksweg (hoogste punt van het dorp) gebivakkeerd met hun kinderen en huisdieren. Hulp komt gelukkig wel op gang nu de ´Caribe bajo el agua´ tot nationale ramp is verklaard (sinds 1941 kwam er in de maand november niet zoveel water naar beneden als dit jaar, zo´n 800 mm). In het hele land worden geld en goederen ingezameld voor de getroffenen, hier in Cahuita is men er erg druk mee en er wordt af en aan gereden met hulpgoederen richting Sixaola (60 km zuidelijker).
Het Amerikaanse leger is met helicopters vanuit een basis in Honduras te hulp gevlogen om voedselhulp te brengen. Nu de regen voorbij lijkt te zijn wordt gevreesd voor uitbraak van ziekten door de vele stilstaande zoetwaterpoelen, ideale broedplaatsen voor dengue-fever verspreidende muggen. We hebben maar vast een boel insecticide en repellant ingeslagen, om deze nare beestjes geen kans te geven.
Hoewel El Norte (koude noordenwind met neerslag) een normaal meteorologisch verschijnsel is, zorgt de ontbossing gecombineerd met de klimaatverandering voor excessieve wateroverlast en heel veel ellende. Veel vruchtbare grond is in zee gespoeld, waar de bossen gekapt zijn houden de boomwortels de grond niet langer vast en zie je water-erosie op een enorme schaal. De slib die in zee spoelt schaadt het koraal, dat alleen in helder schoon water kan leven....daarom komt koraal niet voor bij mondingen van rivieren...maar nu wordt ook het rif van Punta Cahuita bedreigd door de modderstromen. Wel wrang is dat de bevolking van Talamanca zo met de gevolgen van houtkap en milieuvervuiling elders geconfronteerd worden...want hier zijn de bossen goeddeels intact, er is geen industrie en zelfs nauwelijks verkeer (in de bergen zijn niet eens wegen). Het is, zoals zoveel dingen in de wereld, helemaal niet eerlijk. Laten we hopen dat de bevolking deze klap gauw te boven komt en de natuur zich snel zal herstellen.

Watersnood in the Caribbean

Door zware regenval staat voor het eerst in de geschiedenis de hele provincie Limón onder water....duizenden mensen zitten in de noodopvang en de noodtoestand is uitgeroepen, het eind van de regen is nog niet in zicht.
Ons huis ligt gelukkig hoog en is op een verhoging gebouwd, dus voor ons blijft de overlast beperkt tot een modderpoel bij het hek en nat wasgoed in huis. Zelfs het dak houdt het prima, dus maak je over ons geen zorgen. Erger is het voor de mensen die in de laaggelegen stukken van de provincie wonen, vooral in Sixaola, Matina en Puerto Viejo...bananengebieden, waar het water totaan de daken staat. Wegen zijn onbegaanbaar geworden, dus San Jose en Panama zijn onbereikbaar vanuit hier momenteel. En een enorme grijze wolk hangt over de Caribische zee, die metershoge grijze golven met witte schuimkoppen over de strandweg jaagt. Bewoners aan de strandkant van de weg zijn ge-evacueerd (wij wonen gelukkig aan de andere kant van de weg en op hoogte), kreken en rivieren zijn buiten hun oevers getreden, de straat zelf is in een rivier veranderd. Met 21 graden C. is het fris, voor ons gevoel dan.
Ramona´s school is gesloten en veel winkels ook, toeristen zijn massaal gestrand en lopen verloren rond in verwaaide regenjacks. Maar in de loop van de week zou het moeten opklaren, volgens het weerbericht...dan zeilt deze tropische depressie vast de oceaan over om over twee weken op de Europese westkust te beuken, afgekoeld totaan het vriespunt. Of zo gaat dat meestal....later meer!

Storm, bezoek & papieren

Alles gaat goed hier aan Black Beach Road (da´s de oude naam van Playa Negra)- ondanks dat er weer eens een tropische storm woedt op de Caribische zee, wat heel veel regen geeft.
Hopelijk droogt het de komende weken een beetje op, want half december krijgen we bezoek uit Nederland, onze voormalige buren (en vrienden) uit Purmerend -en die willen natuurlijk wel een beetje genieten van de gloeiende tropenzon en mooie blauwe luchten! Zij gaan het wilde Zuiden van Costa Rica verkennen, naast Talamanca ook het Osa-schiereiland aan de Pacifische kust, wat volgens ons een fantastische keus is.
Dit deel van het land is alleen per boot of vliegtuig bereikbaar, dus je moet als toerist flink je best doen om deze Laatste Wildernis te komen zien. Het is een toevluchtsoord voor heel veel bedreigde diersoorten....ontzettend indrukwekkend, zelf zou ik dit stuk van Costa Rica ook heel graag nog eens willen zien!
Verder nieuws: 14 januari 2009 kunnen we bij Migración in San José onze cédulas (verblijfsvergunningen) gaan ophalen, precies anderhalf jaar en drie dagen heeft de hele procedure dan geduurd....vanaf dat we onze paperassen ingeleverd hebben bij de Ambassade van Costa Rica in Den Haag tot het afhalen van de plastic ID-kaartjes in San José. Het heeft lang geduurd allemaal (en het was een dure grap) maar het is een heel goed gevoel om eindelijk legaal te zijn in dit wonderschone land, waar we ons allang 100% thuisvoelen.

Update uit Cahuita

En het leven kabbelt hier kalmpjes aan voort, met alle tijd om domino te spelen onder de mangoboom, want in dit huis is nog steeds geen kabel TV, telefoon of internet. Wel kunnen we 2 stations ontvangen via de FM radio, tussen de ruis door krijgen we Radio Limón (vooral religieus geneuzel)en Radio/2 in het Yankeedoodle met oudbakken hits, nieuws en weer. Maar door de TV antenne aan het raamkozijn vast te binden krijgen we nu eindelijk weer 2 nationale zenders, wel met een heleboel sneeuw. Dus president Oscar Arias zalft weer als vanouds de huiskamer in, tussen de sensatiejournaals en de Columbiaanse telenovelas door. En de reclames voor SteamGourmet pannen en afslankpillen met speed. Mij kan het allemaal niet zo boeien, maar Noël en Ramona zitten weer met hun oogjes aan de beeldbuis geplakt.
Intussen zijn we nog steeds heel druk met allerlei klussen in huis en tuin, wat veel meer werk is als vantevoren bedacht. De tuin zit vol stenen en oude koraalriffen, wat het omspitten van de toekomstige groentetuin tot een enorme klus maakt. Wel is de grond heel rijk aan mineralen, dankzij het verweren van die stenen en riffen in de loop van de millennia...zo rijk aan mineralen dat de bomen en planten nauwelijks hoeven te wortelen en dus al bij het zachtste zeebriesje omklappen. Een van de papayas had deze week bij het omvallen bijna de hoofdstroomkabel geraakt, die lopen hier allemaal bovengronds...het scheelde maar een haar.
Verderop in de straat hebben we een leuk, goedkoop restaurantje ontdekt, genaamd Bananas en gerund door de directrice van Ramona's school en haar familie. Daar hebben ze een leeshoek met boeken en tijdschriften, helaas allemaal in het Duits en maandenoud...maar zo blijf je toch een beetje op de hoogte van het wel en wee van Europa. We missen het Internet wel, da's toch soort van verslavend, maar het internetcafé, daar komen we maar een keer per week. Het is duur en vervelend, de verbinding is traag en slecht, je mag niks en de browser is standaard dat stomme Address Not Found Explorer. Tot overmaat van ramp hordes kwakende, ijsetende toeristen om je heen die je uit je concentratie halen...vooral die mekkerende Hollanders die ook nog eens over je schouder zitten mee te lezen. Zucht. Dus oprecht sorry voor de spaarzame berichtgeving van de laatste tijd....en vooral ook aan alle mensen die ons een mailtje hebben gestuurd en na weken of maanden nog steeds geen reply hebben gekregen....echt heel erg sorry, maar het komt goed, beloofd. In december of januari zijn we weer online. Die burocratische traagheid, da's normaal in Costa Rica. Wij zijn er intussen wel aan gewend, maar ergerlijk blijft het vaak
wel. Gelukkig staat daar veel leuks tegenover, zoals het hele jaar door warm weer en een prachtige woeste natuur.

Dorpspomp

Het heeft hier de afgelopen week hard geregend en gewaaid, waarbij de stormvloed bijna totaan de weg kwam en er ook meerdere bomen in onze tuin omgevallen zijn. Een koufront vanuit Honduras, naar het schijnt.
De motor had een lekke band en stond daarom 2 dagen bij monteur Ricardo, die in een moeite door ook meteen de elektrische starter gerepareerd heeft en de olie + filter vervangen heeft. Totale kosten: ongeveer € 30, waarbij een tripje van Ricardo naar Limón, om onderdelen te kopen, inbegrepen was....dus da´s helemaal niet duur!
Huisbaas Pete heeft achter ons huis een afdak getimmerd, maar wat we precies aanmoeten met een betegelde verhoging van 2 bij 2 meter met golfplaten erboven, da´s ons niet helemaal duidelijk.
Verder leren we steeds meer inwoners van Cahuita kennen en blijkt ook hier het oude Spaanse spreekwoord ´Pueblo pequeño, infierno grande´ (klein dorp, grote hel) op te gaan. Nou is hier de mentaliteit niet truttig of bekrompen en men komt dus qua streken wel met meer weg dan in het gemiddelde andere boerengat, maar er wordt gewoon ontzettend veel gekletst, bespied en geroddeld! Soms is dat wel weer handige informatie: bijvoorbeeld dat de lokale postman, genaamd Horacio, al twee keer op heterdaad betrapt is met het openmaken van brieven (met stoom) om daar eventuele bankbiljetten uit te snaaien!
Aan de andere kant hoeven we niet zonodig te weten dat de respectabele hotelier meneer X gezien is in de rosse buurt van Limón en de evenzo keurige mevrouw Y pannenkoeken met paddo´s bakt voor haar ontbijt, maar er is geen ontkomen aan: de meest buitennissige verhalen krijg je steeds ongevraagd om je oren geslingerd.
En bij volle maan krijgen de local expats hier een collectieve kwaaie dronk en beginnen in hun favoriete bar-restaurant met stoelen en flessen te gooien, daarbij incoherent brabbelend in plat Beiers of Schwytzerduutsch. Amusant!
In veel andere gehuchten krijg je al het etiket Zuipschuit opgeplakt als je een keer met een paar biertjes teveel op door de kamer gedanst hebt, al dan niet met lampenkap op je hoofd...hier verbouwen ze een keer per maand hun stamkroeg in een vlaag van dronkenschap, en de protesterende barman krijgt een scheldpartij naar z´n hoofd! Dus Cahuita is eigenlijk zwaar OK (nou ja, bij volle maan thuisblijven) maar het is oppassen met wat je zegt en vooral ook tegen wie; anders krijg je via de dorpstamtam, bespeeld door Kwik, Kwek en Kwak, wel een heel verwrongen versie terug van je oorspronkelijke verhaal! Nou ja, overal is wel wat natuurlijk, en waar mensen in kleinschalige settings bij elkaar komen (ook in grotere steden, naar mijn ervaring) ontstaat al snel een soort dorpspompcultuurtje.
En omdat Cahuita maar 4000 inwoners heeft, inclusief de gehuchten eromheen, loop je natuurlijk constant dezelfde mensen tegen het lijf. Het is een landelijk leventje hier, met al het toffe en het slechte wat daarbij hoort.

Paradijs...

Hert wonen in een soort van Bounty-reclame (uit de jaren ´70) betekent niet dat je leventje voortaan geheel en al wolkenloos verloopt! Vorige week ging eerst de waterpomp stuk en zaten we dus helemaal zonder water! Cahuita heeft geen waterleidingen, iedereen pompt z´n eigen bronwater op...smaakt naar Spa Blauw en het is helemaal gratis....maar als de waterpomp het begeeft mag je het zelf ophijsen uit een 4 meter diepe,met roestige golfplaten afgedekte put. Gelukkig was dit probleem (doorgebrande transformator) weer snel verholpen door de klusjesman van de huisbaas. Tegen de gloeiende hitte hadden we 2 plafondventilatoren opgehangen, de één begaf het al na 5 minuten, de ander na een dag. Daarna begaf de elektrische starter van de motor het, zodat we nu steeds moeten kickstarten...wat wel weer komische taferelen oplevert...het hele dorp moet erom lachen als je dat 110 kg zware ding niet op de standaard krijgt en vervolgens aangetrapt. Gelukkig is er altijd wel een Cahuitaanse macho bereid om een handje te helpen, dat dan weer wel.
Verder was Mayah door een gat in het hek ontsnapt en heeft een kip van de buren opgevroten. Die buren hebben een pulperia (buurtwinkel) en het zijn fanatieke Jehova´s getuigen. Anyway, ik ernaar toe om die kip te vergoeden....beginnen de oogjes van die kruideniersvrouw boosaardig te twinkelen en begint ze te kakelen dat dat een peperdure vechthaan was en dat ik een fors bedrag mag gaan betalen als schadevergoeding. Het was een doodgewoon loslopend scharminkel, maar als dat soort Tico´s een Europeaan zien (gringo voor hun) en een accentje horen, rinkelt voor hun denkbeeldig de kassa. Het is dus zaak om de prijzen te kennen hier en echt goed Spaans te spreken, anders ben je constant de dupe van dat soort lieden. Goed, deze mevrouw La loca (haar bijnaam in de buurt) kon dus naar haar centen fluiten, haar eigen schuld; maar echt goed voor de onderlinge verhoudingen zijn dit soort akkefietjes natuurlijk niet. Dus wij gingen hard aan de slag om alle gaten in de omheining te dichten, zodat het in ieder geval niet nog een keer gebeurt en de honden gewoon op het terrein blijven. Dat was dagenlang zware arbeid en toen ik een steen optilde schoot daar een slang onderuit, ik schrok me een hartverzakking! Maar die slang ook en hij vluchtte naar de buren. Onze buren Lenny en Maria (aardige mensen) hebben beloofd te komen helpen als er een slang is om deze de kop af te hakken. Maar voor mij hoeft dat alleen als het een boa constrictor, een fer-de-lance, bushmaster of ander levensgevaarlijk beest is (die komen hier wel voor). Dit was een onschuldig, niet-giftig beest, dus hij mag blijven leven, ze zijn nuttig omdat ze ratten en muizen vangen. Onder het dak hebben we allemaal raar geritsel, ik was al bang voor een rattenplaag, blijken het gekko´s en vleermuizen te zijn! Die zijn dus supernuttig omdat ze enorme hoeveelheden irritante insecten wegvangen...maar het nachtelijke geritsel en gefladder is best een beetje griezelig, als je het niet gewend bent! Onze honden hadden ook nog een opossum gevangen, een soort bosrat van 8 kilo met de tanden van een bever! En Simba heeft op het toetsenbord gepiest, dat nu staat te weken in een teil water terwijl de compu als schemerlamp dienstdoet. Leuk zijn huisdieren! TV, telefoon en internet hebben we ook nog steeds niet, maar kunnen we wel aanvragen als we de ID-pasjes van de verblijfsvergunning hebben. Daarvoor moeten we eerst $ 1400 betalen aan de staat Costa Rica als waarborgsom en honorarium van de advocaat. Leuk dan om legaal te zijn! Je betaalt je helemaal scheel, alleen maar om niet illegaal in het land te zijn! Nou ja, het scheelt wel weer enkele zenuwslopende tripjes naar de grens, waar je dan met de douane mag gaan argumenteren over de wet. Blij dat we daarvan af zijn. Maar zorgen over geld heb je zelfs hier in het Bounty-paradijs, opeens konden we zelfs niks meer pinnen! Na wat heen en weer bellen, mailen en faxen bleek dat het geld nu naar de Banco Nacional de Costa Rica gestuurd wordt en niet meer naar de Hollandse Postbank, dat duurt 10-14 dagen langer, maar het komt goed. Nou gelukkig dan maar, al met al was het voor ons een behoorlijk gestresste week in het super-relaxte Talamanca. Dan is het wel fijn dat er drie prachtige palmenstranden vlakbij zijn, waar je lekker kunt ontspannen en tot rust komen.

Alles gaat goed

Na een paar weken in Cahuita beginnen we al aardig ingeburgerd te raken- en te wennen aan de hitte. Droog is het hier ook, zelfs nu in de heftigste regentijd terwijl de rest van Costa Rica onder water staat. Volgens locals is dit het droogste stuk van de Caribische kust....en die kust is enorm lang: zo ongeveer van Yucatán in Mexico totaan Recife in Brazilië, dus da´s best bijzonder. Een microklimaat noemen ze dat hier, zo heeft bijvoorbeeld Nationaal Park Tortuguero, slechts 60 km. nordelijker, vele malen meer neerslag dan Talamanca. De stranden Playa Grande, Negra & Blanca zijn prachtig, met kokospalmen, amandel-, vijgen-, en mahoniebomen erlangs en helder (b)lauw water. Maar wat opmerkelijk is , dat er uit de meestal kalme zee soms een enorme reuzengolf komt opzetten, die uit het niets op komt zetten als een mini-tsunami....heb je je net lekker geinstalleerd op je handdoekje met je boek en andere strandspulletjes, wordt alles ineens overspoeld! Een ander gevaar vormen de rip-currents ofwel getijdestromingen, waarvoor hier overal langs de strandweg waarschuwingsborden staan. Als het eb is, kun je zomaar de zee ingezogen worden door de krachtige terugstroom van het zeewater! Ontzettend oppassen dus, vooral met spelende kinderen...gelukkig is Ramona van nature een voorzichtig en verstandig meisje: toch laten we haar nooit zonder toezicht aan zee, ondanks dat ze een uitstekende zwemster is.
De buurt waar we hier zijn beland, zo´n 1600 meter vanaf het dorp is kennelijk het rijkere stukje van Cahuita; da´s te merken aan de dure resorts hier en de luxewagens waarmee af en aan gereden wordt...bijvoorbeeld om de kinderen van de Zwitserse priveschool, vlak naast onze deur, te brengen en op te halen. Zo hebben de ouders van Ramona´s nieuwe vriendinnetje Eve (die wonen 200 m. verderop) een hotel met zwembad, een restaurant, een SUV en een quadbike, een stel dure raspaarden en vier Fila Brasileiro honden om de boel te bewaken. Onze kleine meid kijkt daar haar ogen uit en vraagt zich af waarom wij geen hotel hebben? Daar moeten wij niet aan denken, maar zelf wil ze graag een hotel beginnen, later als ze groot is.
Voor de rest is het hier een soort einde van de wereld, deze uithoek van Costa Rica die tegen Panama aangeplakt ligt- vooral omdat we nog steeds geen TV, telefoon en internet hebben. Daardoor gaat het wereldnieuws opeens grotendeels langs ons heen. Af en toe krijgen we een krant te pakken of surfen een half uurtje rond op het web, vanuit het internetcafe. Dat is soms wel even slikken, bijvoorbeeld als blijkt dat de euro door de financiële crisis deze week opeens nog maar $ 1,34 waard is, da´s 3 cent minder als toen we vorig jaar uit Europa vertrokken en 25 cent minder dan 2 maanden geleden! Hopelijk is dat effect tijdelijk en zal het binnen enkele maanden weer in ons voordeel veranderen...gelukkig is dat wel de verwachting.
Het goede nieuws is dat we ons eigen verse fruit uit de tuin hebben en binnenkort ook groente en eieren, da scheelt weer in de boodschappenrekening!
Een traditioneel Talamancees recept heet rondon (dat is Creools Engels voor to run down, pakken wat je vinden kunt) in kokssaus gestoofd rundvlees of vis...dat smaakt heerlijk en het is helemaal niet duur. We genieten van onze eigen rondon-variaties en voor de rest zitten we veel op de patio over de tuin en strandweg uit te kijken, terwijl er af en toe zo´n freakwave op de rotsen slaat. We gaan meestal vroeg naar bed (geen TV hehe) en staan om 6 uur op. Het is een heerlijk leven! Kan er nog veel meer over vertellen, maar dat komt volgende keer...nu moet eerst Ramona van school gehaald worden.

Vanuit het internetcafé in Cahuita

De verhuizing is prima verlopen....Andrea´s broer is vrachtwagenchauffeur en hij heeft ons zaterdag met de truck van z´n baas naar Cahuita overgebracht. We hebben het fantastisch naar ons zin hier, al is het veel warmer dan in de bergen...leuk voor vakantie maar behooorlijk afzien als je moet werken! We klussen ons een slag in de rondte: allereerst schilderen en schoonmaken (de vorige huurder heeft het huis nogal slordig achtergelaten), ventilatoren ophangen...en vervolgens een schuur voor de motor maken en een kippenhok etc. etc. Ramona´s overgang naar de nieuwe school is prima verlopen, ze kende er al heel wat kinderen dankzij onze 7 vakanties hier. De honden zijn door het dolle heen, lekker stoeien in de tuin en op het strand...ze kunnen hier veel meer hond zijn! Poes Simba zit aan een touwtje in de tuin de eerste twee weken, tot hij begrijpt waar zijn eetbakjes staan en z´n slaapmandje...dan krijgt ook hij z´n vrijheid om lekker kat te kunnen zijn. Daarnaast hebben we een papagaaien-familie in onze tuin, bijgenaamd Lorrie 1 t/m 4 (Amazona autumnalis, volgens de natuurgids)...wat een grappige vogels zijn dat! Ze scharrelen fruit en zaadjes uit de tuin bij elkaar en spelen tikkertje met de honden, dan hangen ze al kakelend ondersteboven in een lage tak van de mangoboom ´pak me dan, als je kan´...wat natuurlijk niet lukt, want ze zijn watervlug! De tuin zit vol oud koraal, dus eigenlijk wonen we hier op de voormalige zeebodem! Wel een heel karwei om te spitten voor een groentetuin straks! Maar goed, rustig aan maar....dan lopen we tenminste geen zonnesteek op! Zoals eerder gezegd hebben we thuis nog geen telefoon en internet, maar nu blijkt dat we ook geen TV-ontvangst hebben met een gewone antenne!!! Zelf vind ik het wel lekker rustig zonder dat schreeuwerige Tico-nieuws (altijd schietpartijen en bloederige ongelukken) afgewisseld met om de 5 minuten dezelfde Telsell reclames voor neusharentondeuses etcetera....maar Noël mist wel z´n dagelijkse portie films en het voortdurende on-line zijn. Nou ja, komt goed...we gaan een aanvraag indienen bij Cable Talamanca voor TV en telefoon/ internet komt naar verwacht in januari, aldus verschillende dorpsgenoten. Tot die tijd zullen we regelmatig inchecken bij het internetcafé om onze berichten (en het wereldnieuws) te lezen. Zojuist een nog goed bericht van de Tico-advocaat in onze mailbox: Onze aanvraag voor een verblijfsvergunning is goedgekeurd!!!!Hoera, maar 14 maanden op gewacht! Nu moeten we een deposito storten op een bepaalde rekening van Migración en dan kunnen we de plastic kaartjes gaan ophalen...horen de verplichte reisjes naar Nica en Panama ook tot het verleden, behalve dan voor ons plezier!

NNR op weg naar Talamanca

Over een week wonen we dus aan Playa Negra, Cahuita. We hebben er veel zin in. Een tuin van 4000 vierkante meter met een eigen waterbron en tal van fruitbomen (bananen, avocado, papaya, citrusfruit mjammie). We gaan er ons eigen paradijsje van maken! Ramona´s nieuwe school ligt er vlak naast en ziet er heel gezellig uit; er is ook een kleuterschool en een middelbare school bij dus er zitten kinderen van 4 tot 18 jaar op (maar in totaal niet meer dan 70 leerlingen). We hebben op de school in San Isidro een overgangsrapport geregeld zodat ze daar direct verder kan.
De verhuiswagen is ook al besteld en staat zaterdag 27 september om 8 uur voor de deur. Zaak dus om alles op te ruimen en in te pakken...opmerkelijk hoeveel spullen we eigenlijk in een jaarje tijd verzameld hebben, hopelijk past het allemaal in die vrachtwagen! Nou ja, dat zal wel lukken. Wat moeilijker is, is het regelen van telecomverbindingen in Cahuita. Er loopt langs die strandweg geen telefoonlijn! We waren dus van plan een mobieltje met GPRS-Internet (er staat in het dorp wel een grote GSM-mast) te kopen en hadden helemaal uitgezocht hoe ons door de horrible Tico-burocratie heen te worstelen....onze bedrijfspapieren laten authentiseren door een notaris en zo nog vele fratsen meer. Blijkt dat er bij de ICE helemaal geen mobiele telefoonlijnen meer beschikbaar zijn, alleen van een oud netwerk, TDMA genaamd, dat ook nog eens in 2009 afgeschaft wordt!!!
Volslagen incomunicado zullen we daar dus in het begin zijn, afgezien van een telefooncel in de straat en het internetcafe een kleine kilometer verderop. Noël heeft deze week een hele zoektocht gedaan naar alternatieve mogelijkheden: wireless of satelliet-internet. Dat laatste kost $ 600 per maand plus aansluitkosten plus borg, voor een slechte verbinding....laat maar zitten dan. Onze hoop is dat een van onze buren (de school of een hotel) wireless-internet heeft en dat we daarop mee mogen liften, tegen een vergoeding uiteraard. Anders wordt het plan B: een geactiveerde GPRS-telefoon overkopen van iemand...daar bestaat in dit land een levendige handel in, niet geheel onbegrijpelijk.
Telecommonopolist ICE heeft de internetrevolutie, die toch alweer z´n vijftiende verjaardag viert, helemaal gemist en heeft bij lange na niet de capaciteit om het land aangesloten te krijgen op de digitale snelweg. Ze kunnen niet eens aan de vraag naar telefonie voldoen. Kortom, we zitten hier helemaal te snakken naar UPC en Vodafone (ja, lach maar) en hopelijk gaat het niet al te lang meer duren voordat hier de grenzen opengaan voor buitenlandse telecomaanbieders. Dan wordt namelijk de verbinding tien keer zo snel en de rekening tien keer zo laag!
Maar er zal nog wel heel wat water naar de zee stromen voordat het zover is, dus het wordt voorlopig een beetje behelpen voor ons. We zullen regelmatig het internetcafe binnenlopen om onze mail te checken en af en toe een stukje te posten op het blog.
En hopelijk krijgen we het voor elkaar om ons tropisch strandparadijs on-line te krijgen, we houden jullie op de hoogte.

A town with good vibes

Weer een weekendje Cahuita achter de rug. Dat was niet gepland maar omdat de huisbaas met een plotsklaps weer huiswaarts gekeerde dochter zit opgescheept, en we toch niet nog zo heel veel langer hier in de kou wilden zitten, hadden we afgelopen zaterdag een afspraak om een huis aan Playa Negra te gaan bekijken. In het kort: huis o.k., prijs o.k., joekel van een tuin met fruitbomen. We konden er gelijk in, maar dat ging natuurlijk niet. We moeten eerst nog even een rapport voor Ramona halen, de spullen inpakken, een mobieltje regelen, etc. etc.

Het was weer eens feestdag in Ticoland: Onafhankelijkheidsdag, 15 september. Die datum klopt voor geen meter, want Cartago. Leon en een hele reeks andere Ticosteden hebben pas later de onafhankelijkheid van die gekke spanjolen uitgeroepen. Goed, krijg je meteen heibel of het dan 29 oktober 1821 moet zijn, de Acta de Independencia van Cartago, of toch de zoveelste november, de datum dat San José wakker werd. Het werd dan toch maar 15 september, de dag dat de muilezel vanuit Guatemala op pad werd gestuurd met een brief waarin stond dat die spanjolen er geen trek meer in hadden. Daarmee moet ons nieuwe land het enige ter wereld zijn dat zijn onafhankelijkheid heeft te danken aan een kruizing tussen een ezel en een paard.
Goed, de Ticos en Ticas hadden vier dagen vrij, en degene met genoeg colones trokken naar de kust. Ook naar Cahuita, dus de cabinas waar we eerder verbleven waren volgeboekt. Dan maar een cabina in het dorp. Met die cabina was niks mis, integendeel. Het was evenwel weekend, het dorpscentrum zat vol met feestvierende Ticos, Ticas en toeristen, en de twee disco´s, op 100 meter afstand, hadden hun imposante versterkers op 110 staan. Ramen ofzo hebben die disco´s niet, dus het gebonk en gedreun is op 1 kilomter afstand te horen. Zaterdag waren we er al aan gewend, op zondag liepen de kinderen van het dorp langs met fakkels, de ouders zaten op het terras de onafhankelijkheid te vieren met een ongelooflijke sloot bier. Vanmorgen om 7 uur barstte er een bak herrie uit, recht voor ons raam. De plaatselijke schooldrumbands hadden het stukje straat voor onze cabina uitgezocht om zich op te stellen en nog even wat te oefenen. Dat geoefen duurde dus twee en een half uur. BONK BONK BONK. Want ze houden wel van die grote basdingen. Tamelijk sjachrijnig koffie gaan drinken bij de buren. Moest ik wel lachen, de dikke trom die de meeste herrie maakte werd fanatiek geslagen door een meisje, terwijl een knul dat ding op zijn rug moest tillen. Na die volslagen uit de maat zijnde desfile met allemaal apetrotse ouders, op naar de bushalte. De bus was laat, en we raakten in gesprek met een Afro-amerikaan die had besloten om in Cahuita te gaan wonen, en een bejaarde Afro-Limonesense die genoeg had van Limon, die ging ook in Cahuita wonen. ¨The town has good vibes!¨, daar waren de oudjes het wel over eens.

Verhuizen.

Eind van de maand zit het jaarcontract van dit huis erop en omdat de buurman-huiseigenaar het huis voor zijn dochter wil hebben gaan we iets eerder weg dan gepland. Gisteren even de Beierse bakker in Cahuita gebeld. Die wist vorige week te vertellen dat hij wel wat lege huizen wist die te huur waren. ¨Kun je even wat details van die huizen en de nummers van de eigenaren achterhalen, bakker?¨. ¨Geef even je nummer, bel ik je terug¨. ¨Na zessen graag, bakker!¨ Om half zeven gaat de telefoon. ¨Heb je een pen? Eigenaar heet Piet, huis ligt naast de privé-school aan Playa Negra. Dit is zijn nummer¨.
Huis is niet bijster groot, schijnt wel een grote tuin bij te zitten. Aanstaande vrijdag vertrekt de huidige huurder, dan moeten er nog wat dingen gerepareerd worden en zouden we er eind van de maand inkunnen. Aanstaande vrijdag dus weer naar Cahuita om de zaak te bekijken en met de vrouw van de eigenaar af te spreken wat er eventueel aan het huis gedaan moet worden. ¨Daar komen we wel uit¨, aldus Fidel. Wel een vreemde naam voor een Duitse, maar ja. Alles kan. Het zou dus wel eens Playa Negra kunnen worden... Of anders een huis bij de ingang van het Nationaal Park. Mocht het Playa Negra worden, dan moeten de bezoekers die vanaf december in grote aantallen voor de deur staan wel een beetje inschikken en genoegen nemen met één slaapkamertje, een matras in de woonkamer en wat hangmatten in de tuin. Daarvoor loop je dan wel zo de zee in...

Gossie, de aanmeldingen stromen binnen... Tot eind maart zijn we volgeboekt. Geen probleem verder. Het bezoek moet wel ff zelf van het vliegveld naar busstation Caribe in San José, en daar bij het laatste loket een kaartje naar Cahuita kopen. Da´s heel makkelijk: ¨tieket Cahuita por fabor¨. Oeno, dos, tres of kwatro zeggen en geld overhandigen. Wachten op wisselgeld, vervolgens naar ¨spoor¨ 1. Hulpje van de buschauffeur gooit de bagage desgewenst in de daarvoor bestemde ruimtes. Vervolgens neemt men plaats op de genummerde stoel en drie, drie en een half uur later sta je dan op het gloedjenieuwe busstation van Cahuita. Even van te voren bellen, komen we het bezoek afhalen, of we sturen een piraat in een ¨taxi¨. Sta je tien minuten later voor onze neus.

Da´s geen onwil ofzo, dat we het bezoek niet komen ophalen in SJ. Dat is gewoon onmogelijk met de bus. De eerste bus vanuit Cahuita richting SJ vertrekt om een uur of zes. Komt om half tien daar aan. Rijdt een half uur later weer terug. Dan zijn de kaartjes uitverkocht. En 8 uur als een haring in zo´n tonnetje? No, gracias!
Ach, een kind kan trouwens de was doen. De eerste anderhalf uur rij je met de bus door het Braulio Carillo Nationaal Park en kijk je je de ogen uit de kop, daarna kun je gerust desgewenst een dutje doen. In Limón een plas, rook of wat dan ook pauze, nog een uurtje in de bus. Next stop: Cahuita. De bananen en ananasplantages die je al duttend op de heenreis hebt gemist, zie je op de terug reis wel.

Mezcla, de politiehond doet het goed, Maya is ondertussen een uit de klauwen gewassen beertje en met poes Simba is ook alles in orde. Nog één inenting hier in Alajuela, klaar! Volgende week een tussenrapport van Ramona vragen aan de juf zodat ze in Cahuita gewoon verder kan. Dan de boel langzaam gaan inpakken, het huis helemaal schoonmaken en wat kleine reparaties verrichten... een verhuiswagen regelen en nog eventjes gedag zeggen tegen Schildpad en de Boekenwinkel. O ja, en een internetaansluiting regelen in Cahuita zodat de boel hopelijk gewoon werkt als we er aankomen...

Intussen worden het noordelijk Caribisch gebied en de zuidkust van de VS geteisterd door het hevigste stormseizoen sinds mensenheugenis. Vooral Haïti, het armste land van het westelijk halfrond, is zwaar de klos door achtereenvolgens Fay, Gustav, Hanna en Ike (terwijl Josephine en Lowell in aantocht zijn). Er zijn veel doden te betreuren en hulp komt maar zeer mondjesmaat op gang. Arme Haïtianen. Hier in Costa Rica hebben we gelukkig geen last van het stormseizoen, door de zuidelijke ligging blijft dit land in de luwte wat betreft de Atlantische orkanen. Meer last hebben we van een gigawolk die van de Pacifico afdrijft en het hele subcontinent overdekt, maar de gevolgen daarvan blijven slechts beperkt tot af en toe flinke regen en onweersbuien.

Playa blanca en verhuisplannen

Zo, we zijn weer terug op de berg, na een vijfdaagse verjaardagsvakantie in ons geliefde Cahuita. Toen we daar bij het busstation uitstapten, werden we aan de overkant begroet door de ¨opa¨ (Sofia´s vader). Vandaar regelrecht naar het terras van de Cocosbar (vier uur in de bus opgevouwen zitten terwijl het buiten 33 graden is, maakt dorstig) waar binnen vijf minuten twee Duitsers aanschoven die nu alweer 15 jaar in Cahuita wonen. Zij zijn de bakkers van het dorp. Dat we op zoek zijn naar een huis aldaar had zich dus al rondgesproken en ze wisten zo een viertal huizen aan te wijzen. Bijgekomen van de reis, op naar de Reggaebar alwaar Ramona meteen naar het strand verdween met een van haar vriendinnen. Even de bagage naar het hotel gebracht alwaar de eigenaresse van 6 huizen wist te vertellen die over een maand of twee klaar moeten zijn. Op naar het strandrestaurant alwaar de kok , tevens de dorpscasanova, een waar feestmaal van zee-kreeft in kokossaus, Caribische stijl, wist te bereiden....het was immers nog steeds Natasha´s verjaardag. De avond werd afgesloten in de Reggaebar, een soort sociale hub van het dorp, waar we werden bijgepraat over de laatste ontwikkelingen in het dorp. Nog even met de oprichters van de privéschool gepraat. De dagen vlogen voorbij. Nationaal park: mahoniebossen met schitterende witte stranden: Playa Blanca genaamd. Fantasisch mooi. Afspraken maken zodat we over een week of 7, wanneer we weer die kant opgaan, ook voor de visas, meteen van de hoed en de rand weten wat de huizen betreft. Dat het Costa Rica economisch op dit moment niet voor de wind gaat was wel te merken. Voor het eerst sinds tijden is de maand december nu nog niet volgeboekt. De bakker heeft problemen omdat mensen meer en meer voor de goedkoop gaan. In het restaurant waren we op zaterdagavond de enige klanten, en op zondag was de zaak dicht, een ingeplande tourgroep kwam niet opdraven. De kok keek behoorlijk sip, geen inkomen die dag...
Vanmorgen weer naar het busstation voor de lange rit terug. Tot grote vreugde van Ramona stond Eve met haar moeder ook te wachten op de bus naar San José. Dat is een nieuwe vriendin van haar uit het dorp die voor een paar weken naar Oostenrijk ging. Ze hebben de hele tijd in de bus zitten keten en alvast afspraken gemaakt voor eind oktober....
Lang verhaal kort: wie je ook spreekt in Cahuita, ¨inboorling¨ of ex-pat, geeneen die eraan denkt om te verhuizen naar de Centrale Vallei. Ze steken het liefst Tuba Creek niet eens over. Dat is zo´n beetje de grens van Talamanca... Puerto Viejo, in onze ogen toch min of meer een dorp, is ze al veel te groot en te druk. Eén minpuntje heeft Cahuita weer wel, ze hebben maar 1 geldautomaat, en die is erg vaak leeg of stuk. Daar stonden we dan vanmorgen bij de rekening vereffenen, effectivo te weinig, niet genoeg geld op de colonesrekening, wel op de NL-rekening maar die werkt met Maestro i.p.v. Master en dat werkte dus niet. Geen probleem, vond Sofia, ik geef je het rekeningnummer van Martin, dan maken jullie het maar over. Goed, die heeft Ramona dan ook al geadopteerd als reservedochter...

Helemaal terzijde, de buurman - en huisbaas - komt net thuis. We gingen hem even de huur betalen, de 1ste van de maand alweer. Hij keek bedrukt, wat blijkt, een van zijn dochters heeft problemen met d´r novio of zo (verbroken relatie) en moet dringend een ander onderdak. Ons jaarcontract loopt eind van de maand af, dus hoelang wilden we nog blijven? Zou zijn dochter wellicht??? De wet is hier overduidelijk. Huurbescherming met hoofdletters. We zouden hier zonder problemen nog 2 of 3 jaar kunnen blijven, maar dat willen we toch niet. Zaten we net te praten over wanneer we die man gaan vertellen dat we per 1 december weg willen, hakt ie zelf de knoop door. Morgen gaan we meteen bellen naar Cahuita. Er zijn een aantal huizen die per maand te huur zijn, wel wat duurder dan met een jaar- of halfjaarcontract, maar OK, dat zijn ze hier op de berg ook. Ramona kan ook voor de matricula (inschrijving) in december al naar die privéschool, dus dat is ook geen probleem. Het lijkt nu allemaal wat sneller te gaan dan gepland, soit. Dat wordt een verhuiswagen regelen. De volgende keer Cahuita wordt dus niet 24 oktober, maar eind september. Wel zonde van de drie bustickets die we al gereserveerd hadden voor 24-10. Nou ja, een eind gaan zeuren aan de balie. Maak ´t een maandje eerder, señor.

Over badpakjes en andere zaken.

De tijd vliegt, want donderdag vieren we alweer m´n 40-ste verjaardag! Dat gaan we helemaal in stijl doen, op een Caribisch palmenstrand metveel lekker eten en drinken. En als we in Talamanca een huisje vinden en daarna toe kunnen verhuizen, dan is 40 jaar worden helemaal Pura Vida, wat mij betreft.
Dat jaartje erbij maakt me niet veel uit, want de beste tijd van m´n leven moet nog komen, daar ben ik van overtuigd.....eigen finca in het bloedmooie Costa Rica: rust, ruimte en veel natuur. En vooral lekker onze eigen gang kunnen gaan, volop genieten is dat.
Morgen pakken we dus de bus, voor een lange rit door nationaal park Braulio Carillo, prachtig ongerept tropisch nevelwoud (hooglandjungle) is dat. Waarna de uitgestrekte laagvlakte van Limón volgt, met z´n ananas- en bananenplantages en zinderende hitte...om te eindigen in het mooiste stukje Costa Rica: Talamanca (ssst, geheimtip, niet verder vertellen). Onze mini-vakanties daar duren voor ons altijd veel te kort, we willen er steeds weer wat daagjes aanplakken...maar straks, over drie maanden (hopelijk) dan wonen we op ons vakantie adres en gaan er nooit meer weg. Nou ja, zo af en toe zullen we wel naar provinciehoofdstad Puerto Limón moeten voor de post en bijvoorbeeld de computerwinkel en andere speciaalzaken. En een keer per jaar ofzo naar dat stomme San José, om de advocaat te bezoeken en naar Migración te gaan, als die tenminste geen bijkantoor hebben in Limón. Het is echt fijn om zeker te weten in welk deel van het land we willen wonen. Elke emigrant kunnen we aanraden om het zo aan te pakken als wij het hebben gedaan: ga eerst een jaartje of langer iets huren en kijk intussen goed om je heen. Zoveel mensen kopen veel te snel iets en vinden dan later pas de veel idealere plek...en dan zit je met je koophuis, dat niemand wil hebben, tenminste niet voor de fantasieprijs die de gemiddelde expat ervoor betaald heeft. Een huurhuis daarentegen is zo opgezegd en je boeltje is dan ook zo ingepakt...zo heb je de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Daarnaast is huren hier goedkoop: voor de plek waar we nu al bijna een jaar zitten; een mooi afgewerkt huis in Spaanse stijl met tuin, zijn we maar € 177 per maand kwijt. Vorig jaar was dat trouwens nog € 210, maar omdat de colon devalueert gaat hier elke maand de huurprijs een beetje omlaag. Ook een aparte ervaring, want uit NL kenden we alleen maar huurverhogingen. Als gevolg hou je hier wat meer over van je inkomen, om leuke en belangrijke dingen van te doen. De Tico´s zien je dan wel weer aan voor een miljonair, dat was flink wennen voor ons in het begin. We zijn natuurlijk helemaal niet rijk, maar relatief gezien wel, want de lonen liggen hier echt verschrikkelijk laag. Hoe die Tico´s rondkomen is ons vaak echt een raadsel. Hier op het boerenland (plat kun je het niet noemen) gaat het zo dat men in grootfamilie-verband leeft. Kinderen bouwen een huisje op het land van hun ouders of grootouders. Eten doet men allemaal samen, meestal kookt oma en de hele familie schuift aan tafel. Men zorgt voor elkaar, want sociale zekerheid zoals wij die kennen is hier gewoon niet; oudjes krijgen vaak niet eens een pensioen. De familie is je sociale zekerheid, een behoorlijk 19e- eeuwse agrarische samenleving is het eigenlijk. Hoewel je ook wel moderne tendenzen als urbanisatie en een dalend geboortecijfer ziet, leeft de Tico in een heel andere werkelijkheid als de gemiddelde Europeaan of Yank. Niet persé slechter, want het gaat er erg sociaal aan toe over het algemeen. Maar anders is het wel, bejaardentehuizen heb je hier bijvoorbeeld nauwelijks...die staan alleen in de steden en voor ouderen die geen familie (meer) hebben. Zelfs in dat geval nemen vaak de buren de honneurs waar en brengen pannetjes eten langs, tot het zelfstandig wonen echt niet meer gaat. Gisteren hadden we het er toevallig nog over: hoe je de beschaving van een land kunt aflezen aan hoe het met kwetsbare groepen als hulpbehoevende ouderen omgaat. Dit naar aanleding van een verhaal in de Volkskrant over zichzelf verrijkende topmanagers in de NL-zorg; terwijl de patiënten kennelijk in een vieze luier liggen door te liggen, er geen tijd is om ze te wassen of de kamers fatsoenlijk schoon te maken; want dat moet immers in 2 minuten en 17 seconden, dus kun je wel nagaan dat dat niet echt schoon is. Voor de Tico is dat totaal onbegrijpelijk en ze vinden het ongelooflijk krenterig en onbeschoft, wat het in feite ook is. Zo´n rijk land, maar de oudere generatie, die alles opgebouwd heeft, die wordt slechts gezien als een last en een kostenpost. Maar hé: oud worden we uiteindelijk allemaal (nu ik 40 word realiseer ik me opeens dat dat al halverwege de 80 is) en iedereen heeft recht op een waardige oude dag, toch? Denk dat wij- tegen die tijd- als genaturaliseerde en helemaal ingeburgerde Tico´s een heel stuk beter af zullen zijn dan jullie daar aan de overkant van de grote plas. Tenzij daar nu ingrijpende wijzigingen doorgevoerd gaan worden, maar op de een of andere manier zie ik dat daar allemaal nog niet zo snel gebeuren...het is vooral een mentaliteitskwestie en die verander je echt niet zo maar even ....goed, de verdere ontwikkelingen worden hier door ons vanaf de overkant van de Atlantico allemaal met warme belangstelling gevolgd, dat wel.

Zo, nu ga ik mijn badpakjes inpakken!

1 Jaar Costa Rica

Vandaag, 21 augustus, is het precies een jaar geleden dat we de grote stap gewaagd hebben en naar Costa Rica verhuisd zijn. Intussen spreken we de taal goed en zijn behoorlijk ingeburgerd, dat laatste merk je vooral aan de kleine, alledaagse dingen...zo vind ik rijst met frijoles (zwarte bonen) inmiddels heel smakelijk, is een minirok bij nader inzien toch best een acceptabel kledingstuk en is ranchero (mexicaanse country) en mariachi eigenlijk heel leuke muziek voor feesten en partijen.
Had je een jaar geleden niet mee bij me moeten aankomen!!!
Ook van karakter zijn we wel een klein beetje in Latino´s veranderd: zij zijn rustiger...meer laconiek en stoïcijns in hun levenshouding ´ach, dat kan morgen ook wel´ en ´soit, volgende keer meer geluk´ en ´maak je niet druk´ dan Europeanen.
De verschillen met ons vaak hectische en overmatig geregelde leventje in Nederland zijn verder ook best groot; ten eerste is dit een land in ontwikkeling waardoor het soms lijkt of je 15-20 jaar terug in de tijd gekatapulteerd bent. Technologische vooruitgang lijkt hier op veel gebieden nog maar in de kinderschoenen te staan, alhoewel men op dat gebied wel met een soort van grote inhaalslag bezig is. Het goede nieuws is dat Costa Rica op milieugebied niet alle fouten van andere landen gekopieerd heeft, maar de weg naar duurzame ontwikkeling hier nog steeds open ligt...als men tenminste de juiste keuzes blijft maken. Men streeft er inmiddels naar om in 2021 (200 jaar na de onafhankelijkheid) helemaal CO2-neutraal te zijn, dit samen met IJsland, Noorwegen en Nieuw Zeeland; met een dergelijke ambitieuze doelstelling is Costa Rica het enige ontwikkelingsland ter wereld...net als met het afschaffen van het leger, inmiddels alweer 60 jaar geleden.
Tiquicia (Ticolandje) trekt z´n eigen plan op het wereldtoneel, kun je wel stellen...en daar mogen de Tico´s met recht trots op zijn. Voor ons verloopt het leven hier kalm en ontspannen, om niet te zeggen zeer relaxed; maar voor het soort mensen die het consumptieparadijs NL niet kunnen missen is het bestaan hier eerder stressvol. Je hebt in winkels bijvoorbeeld niet de keuze uit duizenden soorten broodbeleg, om maar wat te noemen...Tico-kaas, spek en Tico-jam (smaakt ook allemaal net ff anders) daar moet je het mee doen. Pakken vla met abrikozen-brandy smaak of tomatenroomsoep met basilicum in een plastic zak, om maar wat dwarsstraten te noemen, zul je hier in de schappen ook vergeefs lopen zoeken. Maar daar staat wel tegenover dat de verse mango´s, bananen, papaya´s, guave´s, limoenen, ananassen en avocado´s zo uit de boom komen vallen of voor een habbekrats op de markt te koop zijn. Omdat het land in de tropische zone ligt, schijnt hier het hele jaar door de zon met een intense felheid, ook in de regentijd. Onze huidjes zijn dus inmiddels verkleurd van melkwit naar honingbruin. Buiten de Centrale Vallei is het land zeer groen en bossig en de bio-diversiteit is inderdaad erg indrukwekkend. Genieten voor de natuurliefhebbers onder ons, om de bekende kamerplanten die in NL vaak een kwijnend bestaan in te donkere huiskamers lijden, in hun volle glorie te zien groeien en bloeien. En om allerlei dieren en diertjes in hun natuurlijke leefomgeving te zien leven, die je voorheen alleen van filmbeelden kende. Om twintig toekans in een mahonieboom te zien zitten, da´s awesome! Of spelende brulaapjes die je wakker maken bij zonsopgang; luiaards, gifkikkertjes, iguanas en wandelende takken die je pad kruisen en mini-kolibrietjes en felgekleurde reuzenvlinders die de nectar uit de heliconia´s in je tuin komen opdrinken, echt fantastisch.
Het leven verloopt hier veel langzamer en dat geeft rust en ruimte in je hoofd. Sommige dingen zijn dan wel weer ergerlijk traag: zoals de burocratie, ambtenaren met mañana-mentaliteit en winkelpersoneel met het werktempo van een schildpad...maar dat went allemaal wel, als je je Hollandse haastgevoel maar weet los te laten. Waar is al dat gejakker ook eigenlijk goed voor, als je weet dat je van chronische stress hartstikke ziek kunt worden?!
Natuurlijk heeft de Tico ook heus wel stressfactoren in z´n leven, bijvoorbeeld: ´hoe de eindjes financieel aan elkaar te knopen?!´ Maar men gaat daar toch anders mee om: feestjes en vrolijkheid staan hier op de eerste plaats; Costa Rica kent dan ook duidelijk een wij-cultuur, in tegenstelling tot de Nederlandse ik-cultuur. Een verademing, ook al omdat de bejegening die je hier van je medemensen krijgt, over het algemeen zoveel positiever en vriendelijker is. ´Hoe maakt u het?´, hoor je hier de hele dag en: ´het ga u goed´ en ´mi amor´ (lieverd) met een gulle lach erbij; heel anders dus dan de beruchte gierige horkerigheid (en de zure, bekrompen kinnesinne) die in Nederland op de een of andere manier zo vaak uit ons deel was. Niet van iedereen hoor! Gelukkig kennen we ook nog een paar echte lieve schatten in Nederland, die ook na een jaar nog steeds trouw contact met ons onderhouden, pakjes opsturen en ons zelfs bijstaan met praktische zaken waar ze kunnen! Dat wordt hier bijzonder gewaardeerd! Voor de rest raken de contacten met de Europese bakermat ondertussen wat op de achtergrond, maar dat was min of meer te verwachten. Een transatlantische verhuizing heeft veel voordelen, maar ook wel wat nadelen...c´est la vie...
Als we weer eens wat geld overhebben voor een buitenlandse reis, dan zal dat waarschijnlijk naar Panama, Cuba of Mexico worden...in deze regio dus en niet meer naar Nederland, voorlopig althans. Spijtig voor onze ouders en anderen die ons na staan, maar na een jaar op het Amerikaanse continent is Nederland voor ons gevoel erg ver weg geraakt. We volgen het nieuws wel elke dag in de online-kranten en weekbladen, maar eerlijk gezegd staat daar nou nooit iets in wat ons enthousiast maakt om eens een slordige 3000 euries in een bezoekje te stoppen. Want dat zouden we wel kwijt zijn aan vliegtickets en die prijzen vertonen door de heersende brandstofcrisis alleen maar een stijgende lijn. Over een jaar of vier-vijf zal het wel helemaal afgelopen zijn met vliegvakanties voor de (sub)modale massa, dus ik zou zeggen jongens en meisjes: kom maar allemaal naar Costa Rica nu het nog kan! Jullie zijn van harte welkom bij ons thuis; alleen niet allemaal tegelijk ajb en komend winterseizoen (hier droog seizoen) zitten we al helemaal volgeboekt met bezoek uit de lage landen. ¡Nos vemos!

Dit was Natasha´s blogbijdrage over 1 jaar Costa Rica, nu volgt die van Noël:

Eh, ja moet ik nog aan toevoegen? Een kanttekening voor wat het milieu en de natuurbescherming hier betreft. Dat is allemaal leuk en aardig maar vooral op papier. Daar ligt voor de volgende Tico-regering nog een hoop werk want van de huidige club valt niets te verwachten. Veel te druk bezig met allerlei schandalen in de doofpot te stoppen.
We zijn hier nu op de kop af een jaar, waarvan bijna elf maanden hier op de berg. De mensen in het dorp zijn aardig, Ramona doet het goed op school en met de buurtkinderen. Toch gaan we volgende week wat anders zoeken in Talamanca. Hier op de berg is het me gewoon te koud. En de drukke stad is me iets te dichtbij. We willen gewoon ook meer ruimte. Voor de beesten die we al in huis hebben, en de beesten die nog gaan komen. We zijn nu een stuk of vier, vijf keer in Cahuita geweest en kennen er het halve dorp. Dat is ook niet zo moeilijk want het is een dorp van niks, haha. Nou ja, van niks, alle basics zijn er. Zelfs snel internet, iets wat hier op de berg nog wel jaren gaat duren...
Ramona moet hier nog een dikke drie maanden naar school, dan zit het eerste jaar erop en het ligt in de bedoeling dat ze het derde jaar in Cahuita begint. Het tweede jaar mag ze wat mij betreft overslaan.
Het was het afgelopen jaar niet allemaal rozegeur en maneschijn. Dieptepunt was het doodgaan van de twee honden Sabuh en Marcosito. Mayah is er gelukkig nog en die wordt met de dag steviger. Die ex-hond van de dorpsagent weet niet wat haar gebeurt, de hele dag eten in het bakje? Die vreet zich dus kogelrond. Die moet nodig meer bewegen maar dat is hier lastig. Vinden we wel wat op. Echt lastig vind ik wel de financieel-economische problemen waar veel nieuwe landgenoten mee te maken hebben gekregen. Je schaamt je bijna rot als je je boodschappenwagentje vol gooit en voor je bij de kassa staat iemand met 1 blikje bier, of een pak jus. Of twee uien.... Andere keer meer.

Welkom Prins Simba!

We hebben van de buurvrouw een jong poesje gekregen; het is een grijs gestreept katertje en hij heet Simba. Hij is prachtig en heel erg lief. Wel is hij nogal mager, want hij is z´n moeder kwijtgeraakt...moederpoes ging een wandelingetje door het dorp maken en werd prompt doodgebeten door een van de vele straathonden hier, zielig hè? Gelukkig waren de jonge poesjes toen net 6 weken oud en van de borst af. We zijn meteen met Simba naar de dierenarts gegaan en daar bleek hij zwaar geïnfecteerd te zijn met parasieten: wormen en vlooien. Daar is hij tegen behandeld en hij heeft ook een tube met astronautenvoeding (vitaminen, mineralen, omega-3 vetzuren) gekregen om aan te sterken. Dat helpt erg goed, want nu mauwt hij niet meer klaaglijk maar speelt de hele dag en hangt in de gordijnen, zoals jonge poesjes betaamt.
Nu moeten de honden alleen nog aan hem wennen; da´s wel een beetje zorgelijk want de een is een jachthond en de ander een soort woeste wolf...als hobby hebben ze allebei het vangen en doodbijten van ratten en ze zien het verschil niet tussen de ene kleine haarbal en de andere. Heel voorzichtigjes aan dus aan elkaar laten wennen...Simba slaapt vooralsnog in Ramona´s bed en zit veel bij haar op schoot. Ze noemt hem kleine prins Simba. Vanmorgen sloop Maiah de slaapkamer (net toen ik Ramona onder de douche zette) en guess what: ze deed heel lief en voorzichtig! De kleine poes stond met een hoog ruggetje te blazen, maar dat zal allemaal binnenkort vast wel goed komen.Wij zijn er in ieder geval heel blij mee....

Cahuita & Panama

Weer terug uit Cahuita... De eerste keer dat we daar waren vonden we het er waanzinnig heet. Nu, na de vijfde keer vinden we het er gewoon lekker warm en voelt het hier op de berg koud. Woensdagmiddag aangekomen in Cahuita, de rest van de dag in het zwembad gelegen en een beetje op het terras van de Cocos Bar gezeten, uitrusten van de bus reis. Donderdag eigenlijk alleen maar op het strand rondgehangen en ´s avonds in het restaurant een optreden van een plaatselijk bandje gezien: calypso –en reggaecovers. Het was eigenlijk best slecht en tijdens de pauze stroomde het restaurant zowat leeg. Dat was wel een beetje zielig want de jongens deden best hun best, dus wij zijn maar blijven zitten tot het eind van het optreden. Vrijdag moesten we naar de grens met Panama bij Sixaola. Zit je dik twee uur in de bus en je ziet alleen maar bananenplantages en dorpjes waar de armoe vanaf straalt. Het is wel prachtig groen, heuvelachtig land, deze foothills van het Talamanca-gebergte. Grensplaats Sixaola is niet meer dan een verzameling winkeltjes, cantinas en een bushalte. Eerst bij de Tico-migración langs. De ambtenaar begon te kakelen dat we drie dagen in Panama moesten blijven voordat hij onze visa wou verlengen. Gelukkig wist Natasha de koekenbakker te overtuigen dat dat onzin was, inmiddels kennen wij de wet-Ley de Migración y Extranjería-waarschijnlijk beter dan het Tico-baliepersoneel aan de grens. Goed, na de nodige discussie zette meneer gelukkig wat uitreisstempels in onze passen. Hup, naar de brug, een stokoud verroest geval waar je over gammele verrotte planken moet lopen met onder je een woest-stromende Sixaola-rivier. Een gigantische rij wachtenden bij de Panama-migracion, het is immers zomervakantietijd dus waren er deze keer muchos turistas uit Europa en de VS. Twee uur in de gloeiende zon gestaan. Er is daar maar een loket, en achter ons groeide de rij met wachtenden die Panama uitwilden. Tegen drieën, sluitingstijd van de Panama-migración, waren we eindelijk aan de beurt. ¨Doet U maar gelijk meteen de uitreisstempel erbij, gaan we meteen weer het land uit¨. De Panamese ambtenaar lachtte en knalde de gevraagde stempels in de paspoorten. Weer terug over die gammele brug... Tico-ambtenaar deed nu niet moeilijk meer en dus hebben we er weer drie maanden bij. Noël had geen trek in weer dik twee uur in een bus zitten en we namen de taxi naar Puerto Viejo: de kleine kantonhoofdstad van Talamanca. Dat is op zich een heel mooi dorp maar wel een beetje erg gericht op surfende backpackers en andere feestende jongeren. Ze hebben daar namelijk de Salsa Brava, da´s een korte, explosieve golf, vandaar. Isla Mujeres (MX) en Caye Caulker (Belice), daar lijkt het wel een beetje op. De Koog op Texel, haha. Best leuk om een dagje rond te hangen, maar om nu in het dorp zelf te wonen? Kwam nog bij dat het meisje in de bar bij de bushalte een ongelooflijke hork was. We moesten bij elk drankje meteen afrekenen, zoiets hebben we in CR nog nooit meegemaakt. Overal maakt men gewoon een bon en je betaalt als je weg gaat. Noël bromde ¨Mij zie je hier niet meer terug!¨ en we vertrokken weer over de grindweg naar Cahuita. Het ¨Ola Ramona!¨ was er niet van de lucht. Hapje gegeten in wat ondertussen het stamrestaurant is geworden. De kok en het meisje achter de bar weten ondertussen dat die malle Noël geen rijst belieft dus hebben ze voor hem een recept verzonnen wat niet op de kaart staat. De poolbiljartballen liggen er al klaar voor Ramona die gewoon de keuken in en uit loopt alsof het haar restaurant is. Zaterdag weer op het strand rondgehangen, waar Ramona zich altijd opperbest weet te vermaken in het zand en de golven. Ook hebben we met Sofia, de eigenaresse van Cabinas Iguana, gesproken over het huis in het dorp wat ze wel aan ons willen verhuren. Ze hebben navraag gedaan wanneer de ICE-mensen er weer uit gaan (die zijn met een of ander telefoonproject bezig in Talamanca). Wanneer die lui weggaan is nog onduidelijk. 1 December zeggen ze, maar dat kan ook wel 1 December 2009 betekenen, de ICE kennende, haha. Sofia beloofde rond te kijken of er niet iets anders te huur is waar we per 1 december (tijdelijk) inkunnen tot dat die telefoonklungels klaar zijn. Dat zou eigenlijk geen probleem moeten zijn. Vanmorgen reed de echtgenoot van Sofia, Martin - een Zwitser - ons naar het busstation. We hebben afgesproken eind van de maand weer terug te komen, ondertussen tegen een gereduceerde prijs, en we gaan dan even uitzoeken of er per 1-12 een huis te huur is. Het halve dorp weet het nu, dus de tamtam doet zijn werk. Natasha is dan jarig (40 jaar alweer!) en een paar dagen Cahuita leek haar wel een leuk kadootje.
Nu zitten we weer hier op de berg. Andrea kwam net de honden terugbrengen en nodigde ons allemaal uit om volgende week hun 11-jarig huwelijksfeest te komen bijwonen. Benieuwd wat dat wordt. Mezcla de nieuwe hond was tijdens haar verblijf op de finca ontsnapt en na urenlang roepen en zoeken vond Andrea haar terug bij Bromsnors kantoor, twee kilometer verderop!
Ramona moet morgen weer naar school. Die zeuren weer over een ¨vrijwillige¨ bijdrage omdat ze papier moeten kopen en die minister in San José wel leuke praatjes verkoopt maar het daar ook bij laat. Daarnaast moest ze ook geld mee voor een moederdagkado, dat is hier op 15 augustus, worden we waarschijnlijk blijgemaakt met een zelfbetaalde roze pannelap. Goed, daarnaast is het weer om zes uur opstaan, een gat in de dag slapen zit er even niet meer in.
O, wat school betreft. We hebben ook maar even nagevraagd in Cahuita hoe het daar zit met scholen. Er is een openbare school maar die groeit uit zijn voegen - het lijkt wel of het halve dorp zwanger is, vandaar - en er is een kleinere openbare een dorpje verderop. Daarnaast nog een privé-schooltje wat wel goed schijnt te zijn. Bijna al die Zwitsers etc. in het dorp sturen hun kids daarheen en ook Ticos uit bijvoorbeeld Manzanillo. Dat is toch gauw 35 kilometer verderop. Goed, we moeten er nog even over nadenken welke school het wordt voor Ramona, als ze er maar meer leert dan zingen, trommelen en marcheren. Het is wat dat betreft goed opletten geblazen, want scholen in rurale uithoeken van het land, zoals Talamanca, staan over het algemeen te boek als de slechtste van het land: waar zeg maar de ergste kneuzen van de Tico-Pabo voor de klas staan. Dan wordt het dus de privéschool en nemen we de 100 dollar schoolgeld per maand maar voor lief.
In Cahuita hebben we ook nog een luiaard gezien, het traagste zoogdier op aarde, die hing aan een tak van de enorme mangoboom bij de ingang van het hotel! En vandaag een slang, volgens de natuurgids heet de soort Mica (niet giftig). Hij lag dood langs de weg, geveld door de bosmaaier waarmee ze hier elke maand de bermen scheren. De eerste keer in een jaar tijd dat we er eentje zien, maar dan als feestmaal voor de altijd boven de weg cirkelende- naar roadkill speurende- gierenfamilies.

Guanacaste-dag

Mezcla de cocker spaniel is helemaal gewend aan ons, volgens ons was zij voorheen gewoon de huishond van de veldwachter...want het is op en top een schoothondje, dat telkens probeert in bed te springen en hapjes van je bord te pakken, foei. Ook heeft ze een litteken van de castratie op haar buik, wat er ook al op wijst dat ze eerst een liefhebbende baas had. Maar een dorpsagent verdient maar iets van $ 300 per maand en met de gecombineerde financiële -, brandstof- en voedselcrisis kan men er nu geen honden meer op na houden, het ontbreekt mensen eenvoudigweg aan het geld om ze te eten te geven. Een paar dagen terug liep ik met de honden over straat, stopt er plots een auto waar een man uitspringt (vrouw en kids bleven in de auto zitten) die me zo ongeveer smeekte om zijn Alaska Malamute over te nemen...hij had er vier en ze vraten hem de oren van de kop. Moest de man teleurstellen, we kunnen in dit huis geen dierenopvangcentrum beginnen, de huisbaas zou uitflippen...maar misschien later als we onze eigen finca hebben wel.
De middenklasse verpaupert hier in rap tempo, steeds meer mensen die bijvoorbeeld gewend zijn in een redelijk dure auto rond te rijden, stappen over op een motor, fiets of het openbaar vervoer. De verdubbelde prijzen aan de benzinepomp zijn voor velen niet meer op te brengen. Voor de onderklasse, de 6% Costaricanen die in extreme armoede leven, zijn de gevolgen nog veel schrijnender, net als voor de grote groep die zich net aan armoede ontworsteld had, maar daar nu door de economische crisis weer keihard in teruggeduwd wordt. Gisteren de kop van La Nación: ´Minderjarige meisjes prostitueren zich in ruil voor eten en kleren´...dat gaat om kinderen uit extreem arme families, vaak één-oudergezinnen...deze geven hun jonge dochters weg aan volwassen mannen, omdat ze ze niet meer kunnen onderhouden. En dat in een land dat ooit het Zwitserland van de Amerika´s werd genoemd. Schokkend nieuws, en de politiek doet weer eens niets! Maar als de middenklasse, de machtsbasis van de Arias-kliek, ook totaal verarmt...dan zijn de rapen gaar. De auto verkocht, de honden weggegeven, de schoonmaakster de laan uitgestuurd...en als men dan nog de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt kan krijgen, tja wat zal er dan gaan gebeuren met de ooit zo welvarende Tico´s? We houden jullie van de op de hoogte van de verwikkelingen, voor zover die het vermelden waard zijn.
Verder met wat couleur locale: het is vandaag, 28 juli, Guanacaste-dag, waarop de annexatie van deze provincie in 1821 gevierd wordt...de Guanacasteken hadden zich toen per referendum uitgesproken om niet langer bij Nicaragua te horen, maar zich aan te sluiten bij het net-onafhankelijke Costa Rica. Het is een nationale feestdag, vrijdag kwamen de kinderen verkleed in prachtige jurkjes en pakjes op school en vandaag is een vrije dag.
Overigens is dat hele Guanacaste niks voor ons, we zijn er vier keer doorheen gecrosst met de bus naar Granada en het is een langgerekte gloeiendhete savanne met kuddes vleeskoeien en heel, heel veel Amerikanen. Daar gaan we zeker niet wonen, net zomin als in de provincies San José en Puntarenas...waar Nicaragua nog een zekere authentieke charme heeft, zijn deze provincies dat jammer genoeg allang kwijtgeraakt...met uitzondering van het schiereiland Osa misschien (maar dat moeten we nog gaan bekijken). Tja, maar we hadden toch al bedacht dat het Talamanca, Limón wordt...deze provincie is eeuwenlang zo grondig verwaarloosd door de opeenvolgende regeringen, dat allerlei ongewenste ontwikkelingen er totaal aan voorbij gegaan zijn, daar heb je geen all-inclusive resorts en ook geen lage-lonen versie van Silicon Valley (waar de hele Centrale Vallei wel in veranderd is: een neo-liberale droom maar wel overbevolkt, vervuild en geplaagd door criminaliteit). Doe ons maar de rust en de schoonheid van Limón, waar het leven in een langzaam tempo verloopt...men leeft van de tropische fruitteelt, de zeehaven, een beetje visserij en toerisme. Het is niet rijk, maar de kwaliteit van leven is hoog....lekker eten, caribische muziek en prachtige natuur. We zijn alweer bezig de koffers te pakken voor ons volgende bezoek, het verslag volgt volgende week.

Weer om zes uur op.

Alles prima in Costa Rica, waar we nu alweer bijna één jaar wonen met veel plezier. Ramona´s vakantie is inmiddels voorbij, ze is gisteren aan het tweede semester begonnen op school. De eerste schooldag is hier altijd een speeldag met hopen koekjes, snoepjes en frisdrank. Wel moeten we weer terug in de routine komen van om 6 uur opstaan en voor 7 uur aan de schoolpoort verschijnen. Niet heel makkelijk voor twee nachtuilen en een maanbaby als Ramona, maar wat moet dat moet...dus kruipen we ´s avonds maar bijtijds onder de wol om de volgende morgen een beetje fris te verschijnen. De ochtenden zijn hier altijd prachtig en zonovergoten, dat verzacht het brute vroege opstaan wel een beetje. Op maandagmorgen is het vaste prik om met Roy naar de stad te rijden om voor de hele week boodschappen te doen bij de Pali (discountsupermarkt zoals de Aldi) en de markt voor verse waar. Gisteren hadden we Maiah en Mezcla meegenomen op de achterbank om even langs de veterinario te gaan. Gelukkig hebben de honden vriendschap gesloten, nadat Mezcla Maiah iets van twintig keer in haar bil heeft gebeten is de rangorde wel bepaald. Cocker spaniel van 14 kilo is de chef en Alaska Malamute van tegen de 40 kilo is de ayudante, de nummer twee. Tja, ze zoeken het maar lekker zelf uit hoor! Mezcla bleek ontstoken oren te hebben, die zijn schoongemaakt en ze heeft nu een weeklang twee soorten medicijnen. En passant trok de dierenarts nog een teek uit haar vel en sneed een bult op haar rug open. Alles verder in orde. Maiahs oren zijn ook schoongemaakt in een moeite door. Nog even langs het postkantoor en hop, de berg weer op. In de emailbox zat deze week nog leuk nieuws: onze voormalige buren uit het kollektief komen in de kerstvakantie naar Costa Rica! We zien uit naar hun bezoek want het zijn lieve schatten en hun kinderen zijn Ramona´s oude vriendjes, dus dat belooft errug gezellig te gaan worden! Ze hebben geboekt bij Martinair en dat bleek een flinke bom duiten te kosten, die tickets zijn in een jaar tijd zomaar € 300 per stuk duurder geworden! Gelukkig is het Amerikaanse continent heel goedkoop geworden voor Europeanen, dankzij de zwakke dollar/ sterke euro, dat compenseert hopelijk een beetje. Je kunt hier lekker vakantie vieren met de harde euro in je pocket, dat dan weer wel. Eind juli/ begin augustus gaan we zelf ook weer op pad, de visa moeten weer eens vernieuwd worden door een tripje over de bananenspoorbrug over de Sixaola naar Guabito, Panama. Da´s makkelijker, dichterbij en goedkoper dan Nicaragua, hoewel ik daar ook dolgraag weer eens heen zou willen want Nica heeft een speciaal plekje in m´n hart. Maar Panama is te combineren met een verblijf in Cahuita, da´s altijd dubbel en dwars pret.

Acelera? Mooi niet!

Vanmorgen hing er dan een ICE-mannetje aan de telefoon en vroeg :´ Wilt u even de pluggen van de uw telefoon en modem 5 minuten uit de wandcontactdoos halen? We zijn hier in het dorp bezig en komen zo bij u Acelera-internet aansluiten´. Niet te geloven, na tien maanden wachten kwamen ze dan eindelijk snel Internet aansluiten! Een kwartier later kwam er een nondescript karretje de tuin in zoeven, waarna twee mannetjes aan de slag gingen...´¿ heeft u misschien een ladder?´ Eh nee, maar wel een tafeltje...waarna ze dat onder de straatkabels zetten en erop klommen, om de boel door te meten. En wat blijkt: de kabel van de weg naar het huis (die onder de grond ligt) is verrot door de natte grond. Nog wel bruikbaar voor telefoon, maar niet voor data-transmissie. ´Tja, dat mogen wij niet doen...dat moet de huisbaas regelen. Vraagt u opnieuw Acelera aan als dit probleem verholpen is. Een prettige dag verder!´ Dus voorlopig nog steeds geen snel internet, zucht. En huisbaas/ buurman heeft toch al zo´n pech deze week, want gisteren sloeg bij hem thuis de bliksem in, waardoor de alarminstallatie doorfikte en urenlang heeft staan loeien...totdat wij er schele koppijn van kregen en zijn vader opbelden die het kreng het zwijgen wist op te leggen door een kabel los te trekken...en vanmorgen deed de portón (door elektriek op afstand te openen hek) het ineens ook niet meer. Nou ja, kan die in één keer een electriciën inhuren om zowel die kabel te leggen en z´n alarm en portón te repareren. Maar of we nog Acelera krijgen voor we gaan verhuizen? Ik betwijfel het. Overigens is onweer in de bergen heel spectaculair, bliksemflitsen van vier kanten tegelijk! En het waait niet zomaar over ook, die omweerswolken blijven maar op de bergen botsen en bliksemen en donderen. En de stroom viel daardoor gisteren maar liefst zes keer uit, ja ja: de charmes van wonen in tropisch Costa Rica. Gelukkig valt het met de orkanen tot nu toe erg mee, waar Nicaragua er al 17 over zich heen gekregen heeft dit seizoen...de letters van het alfabet zijn bijna op en het is pas juli! Ook in Mexico en de VS spookt het hevig, door Caribische orkaan Dolly op dit moment. Hier hebben we er nog maar één gehad, Alma. Nog een reden om in Cahuita te gaan wonen is dat dat op 9.4 graden Noorderbreedte ligt en orkanen schijnen onder 10 graden NB niet voor te komen...wist ik ook niet, maar weer wat geleerd. Alhoewel ik er met de klimaatverandering enzo ook weer niet echt van overtuigd ben dat daar nooit een hurricane overheen zal razen. De tijd zal het leren...

Bastaard

Natasha ging vanmiddag naar de supermarkt en werd daar aangesproken door de Bromsnor van het dorp. Oei, wat moet die man? Gaat toch niet zitten zeuren over een rijbewijs? ¨Goeiemiddag, señora? Hoe maakt U het?¨ ¨Nou, goed official.¨ ¨En waar is Uw andere hond?¨ ¨Die is overleden, helaas.¨ ¨Maar U houdt van honden, is het niet?¨ ¨Zekers, official.¨ ¨Wilt U even komen kijken, want ik heb er hier een en die is niet zo gelukkig in d´r uppie. U mag d´r zo meenemen.¨ Nou, official, dat ga ik toch eerst met mi esposo overleggen.¨
Goed, Mayah liep de laatste dagen een beetje verloren door het huis. Waar is die andere hond? Dus we zijn net even wezen kijken bij die Bromsnor. Bleek dat een maand of vier geleden een beest was komen aanlopen bij zijn kantoortje. De afgelopen maanden gaf ie de keuter rijst, kip en bonen van zijn eigen bord, maar in het weekend heeft Bromsnor geen dienst en lijdt het beestje dus honger. Nu had ik niet zo heel veel trek om meteen weer een nieuwe hond in huis te nemen maar het beest ziet er redelijk gezond uit, en aan d´r gebit te oordelen is ze ook nog niet zo oud. Ramona wou d´r meteen menemen en Mayah was ook zeer geïnteresseerd. Dus nu zit hier een hond in de kamer die niet goed weet wat er is gebeurd. Maar dat went wel. Hoe het beest heet, hebben we nog gevraagd aan Bromsnor. ¨Mezcla¨, oftewel Bastaard. Goed, daar houden we het dan voorlopig maar op. Morgen ofzo er maar even mee naar de veterinario om te kijken of ze echt niks onder de leden heeft, een wormenkuur en rabiësprik. En hopelijk trekt die het wat langer dan de vorigen.
Bromsnor was er maar wat blij mee, nu heeft ie zijn bord kip, rijst en frijoles weer voor zichzelf. En een boete zullen we wel niet zo snel van ´m krijgen, haha.

Een paar foto´s. Zo maar.

Fotootjes dus.

Ga lekker naar Mozambique!

Kolere, je hoeft ook maar even te melden dat je aan de Caribische kust wil gaan wonen en half Nederland wil op bezoek! We kunnen wel een hotel beginnen verdorie! Nee, geintje, iedereen is van harte welkom. Zelfs die knul die aan het oefenen is met een roeiboot. Scheelt wel 1000 euro voor een vliegticket, dus zo gek is dat nog niet. Zijn wel een flink stuk duurder geworden, die tickets zeg. Maar aan de andere kant, met euries in je zak is het leven hier wel een stuk goedkoper geworden. Elke maand gaat de huur OMLAAG! Goed, de plannen om een lap grond te kopen staan even op een lager pitje omdat het op dit moment een chaos is qua huizen en grondstukkenmarkt. Staat allemaal op instorten. Er staat een hele hoop te koop omdat veel mensen gedwongen moeten verkopen, toch vragen ze vaak fantasieprijzen. Een vierkante meter Kalverstraat is goedkoper... De Amerikaanse hypotheekcrisis heeft nu ook Costa Rica bereikt en de prijzen beginnen nu langzaam te dalen. Als je iemand vertelt wel interesse te hebben in een lap grond, smeken ze je zowat om hun lap te kopen. Een beetje genant wel. Ook een beetje een zot idee, van kraker en huurder tegen wil en dank naar potentiële investeerder... En een partij raar kijken, die verkopers. Eh, hoe komt die ongeschoren lummel aan zijn poen? Tja, dat ga ik hun aan de neus hangen, haha.

Effe terug naar bezoek uit NL. Allemaal best, maar het zou zo maar eens kunnen dat we van december tot april zijn volgeboekt.

Emily, hartstikke bedankt voor je pakje. Het is warempel aangekomen. Ongelooflijk. Het pakje zware Van Nelle dat L. te A. heeft opgestuurd in december is waarschijnlijk een pakje stof geworden. Of het slingert nog ergens rond in de VS.

Krijgen we opeens een mailtje van N. Blijkt die op d´r werk P., een buurman te P´rend als collega te hebben die de meid wist te vertellen dat we nu in Tiquicia wonen, het land van de Tico´s. Wil die ook al langskomen! Het is werkelijk godgeklaagd allemaal. Maar het mag hoor, wel de nodige pakjes zware shag meenemen met blauwe riz. En halfzware voor de Halve Sinasappel, doen we verder niet moeilijk. Alleen afhalen van het vliegveld zit er even niet in.

Tja, die Marcosito. Arm beestje. Was van binnen nogal verwoest door jarenlange verwaarlozing. Heeft geen pijn gehad, gelukkig. Maar met een nieuwe hond wachten we even tot we verhuisd zijn. Over een week komt er een jonge kat bij die Mayah dan kan gaan plagen. Met Mayah gaat het erg goed. Is eergisteren 1 jaar geworden en weegt nu al 40 kilo. Dikke pup wordt de hele dag geknuffeld en schijnt zich kiplekker te voelen.

Voor de rest nix te melden, behalve dat het 26 graden is en dus koud. Ramona heeft nog een week vakantie en zeurt de oren van m´n kop. Gelukkig mag die volgende week weer naar de escuela, kan ze de juf lastig vallen.

Nos vemos.

Twee miljoen? Pfff!

Onze Nobelprijspresident heeft zich weer eens flink in de nesten gewerkt. Niks bakt ie ervan en met zijn stokpaardje, het TLC, gaat het ook niet best. Steeds meer parlementsleden van zijn eigen partij hebben er minder en minder trek in en houden zich verder op de vlakte nu de strijd om de opvolging van Oscar is losgebrand. Tot overmaat van ramp zijn de Broertjes nu ook nog eens betrapt bij het achteroverdrukken van 2 miljoen dollar van de BCIE, de Centraal-Amerikaanse Economische Integratiebank. Nu wil het parlement wel eens weten wat de heren met die poen hebben gedaan maar daar heeft Oscar helemaal geen trek in. Twee miljoen, waar zeuren die landverraders over, dat is toch helemaal niks? Allemaal tijdverspilling, vindt Oscar, hij heeft wel wat belangrijkers aan zijn hoofd. Nu zijn twee miljoen dollar natuurlijk peanuts voor iemand met een persoonlijk vermogen van meer dan 100 miljoen, dat is waar, maar het moet natuurlijk niet zo opzichtig gaan zitten graaien. Niet dat ie geen andere zaken aan zijn hoofd heeft, integendeel. De problemen zijn niet te overzien. Het ene na het andere politiekorps wordt gearresteerd omdat de agenten drugshandelaars in uniform bleken te zijn, afrekeningen binnen het ¨milieu¨ en andere vormen van gewelddadige misdaad lopen gierend uit de klauwen en de nieuwe minister voor Veiligheid blijkt innige contacten te onderhouden met twee Siciliaanse maffiosi die in Italië zijn veroordeeld wegens witwaspraktijken. Dopegeld belegd in een resort in Costa Rica waar de minister aandeelhouder van is. Minister woont ook nog eens in een huis van een van de maffiosi. Geen enkel probleem, vindt Oscar, want zijn ministers zijn allemaal goudeerlijk, dat spreekt. Dat het mens ook nog eens helemaal geen kaas heeft gegeten van misdaadbestrijding is natuurlijk ook helemaal geen probleem want al doende leert men, zegt Oscar. Het mens zit er nu twee maanden en weet nog steeds de weg niet op haar ministerie... Verder holt de colones hard achteruit ten opzichte van de dollar (en al helemaal t.o.v. de eu) en de inflatie schiet omhoog. Nu zou de Centrale Bank moeten ingrijpen maar de buitenlandse valuta zijn op, zo maar. Nu moet Costa Rica elke liter olie importeren, en afrekenen in dollars die er niet meer zijn, dus nu zitten ze met een probleem. Nu hebben ze het autorijden in San José al aan banden gelegd – officieel – om olie te sparen maar dat helpt voor geen meter. Iedereen lapt het rijverbod aan zijn laars. De boete bedraagt 1500 colones, minder dan 2 euro, en de pakkans is 0,0nog wat procent... Dan moet dus de prijs aan de pomp omhoog. Van 500 colones naar 800 colones binnen twee maanden. Oproer in het parlement: ¨Dat kunnen we de burgers niet aandoen! Verzin maar wat anders!¨ Ja verdorie, denkt Oscar, zo´n vat olie kost gewoon 140 dollar en dat moet gewoon betaald worden. Stomme Yankees komen ook al niet meer over de brug!

Wat doen we nu, Broer?

Nou, van Hugo kunnen we de olie met een flinke korting krijgen via een lening van 25 jaar, 1 procent rente!

Welke Hugo, Broer?

Chávez, natuurlijk, die Venezuelaan!

Ja maar, daar heb ik ruzie mee. Die is tegen de VS en wij voor!

Nee, nu even niet. We sluiten ons gewoon aan bij die Petrocaribe van die Hugo en de staatsolieraffinaderij verwerkt straks Venezuelaanse olie.

Ja maar, dat doet die Hugo nooit! Ik heb hem uitgemaakt voor dictator en communistische gek!

No hay problemas, Oscar. De ambassadeurspost in Caracas is vrij en we benoemen gewoon een ambassadeur die vriendjes is met Hugo!

Eh, wie dan?

Geen probleem, ik heb al gepraat met die commie-professor aan de Nationale Universiteit en die wil wel. Komt allemaal goed!

Ja maar, de Amerikanen dan, die vinden dat helemaal niet leuk!

Ach Oscar, die Amerikanen. Die hebben wel wat anders aan het hoofd. Trouwens, die zijn bijna failliet en we moeten toch wat?

Maar wat moeten de mensen daar wel niet van denken als ik opeens handjes ga schudden met die Hugo? We hebben die kerel net maandenlang afgeschilderd als FARC-vriendje! Nee, dat gaat echt niet Broer, desculpe.

Ja wat desculpe! Weet je wel wie onze verkiezingscampagne twee jaar geleden heeft betaald, Oscar? Ben je dat soms vergeten? De FARC man!

Eh wat? Heeft de FARC dat betaald?

Ja natuurlijk! We moesten wel wat van hun leden toelaten in het land en een beetje met de regels goochelen, maar geen probleem verder.

Ja, makkelijk praten jij, geen probleem! De mensen denken toch allemaal dat die Hugo een terrorist is?

Geen probleem Oscar, ik heb al met de hoofdredacteuren gepraat, het komt goed. We gaan die Hugo nu afschilderen als een oprechte patriot, een Latino-broeder en modeldemocraat! Binnen een week zijn die zultkoppen van een Tico´s die oude propaganda vergeten, zeker als we ze vertellen dat ze lekker goedkoop kunnen blijven tanken!

Echt? Werkt dat? Goed dan. Doen we. Schrijf maar even een speech voor vanavond op de buis. Maar nog iets, wat doen we nu als ze maar blijven zeuren over die twee luizige miljoentjes?

O joh, geen probleem. Je krijgt opeens weer last van die zogenaamde bobbel op je stembanden, gaat naar de VS voor een onderzoek, en kan dan vier weken geen commentaar meer geven. Klaar is Oscar.

Dag Marcosito

Op ons vakantieadres werden we opeens opgebeld door Roy, met het trieste bericht dat onze hond Marcosito overleden is, zomaar in zijn slaap zonder dat zij het aan zagen komen. De honden logeren als wij op reis zijn altijd op de finca van Roy en Andrea, in het dorp waar we wonen. Marcosito hebben we in april uit het asiel gehaald...medewerkers daar hadden hem daarvoor aan een boom vastgebonden gevonden, bijna doodgehongerd. Zij hadden hem weer een beetje opgelapt en wij hebben hem elke dag verwend met lekkere hapjes, heel veel knuffels, borstelbeurten en boswandelingen ...maar hij heeft het niet gered ondanks alle goede zorgen en de liefde voor z´n vriendinnetje Maiah.
De oorzaak was bijna zeker chronische beschadigingen aan de organen, door uithongering. Marcosito was de drie maanden die hij bij ons was altijd heel lief en stil. Te lief en stil eigenlijk en de levenslust leek ook steeds meer uit te doven. De laatste weken grapten we wel eens dat we de veearts hier maar eens om Prozac voor honden moesten vragen. Toen we de honden vrijdag naar de finca brachten, gaven we Roy voor de zekerheid het telefoonnummer van Cabinas Iguana, zodat hij ons kon bereiken. En geld voor de veearts, voor als het acuut mis mocht gaan. Alsof je zoiets een beetje voorvoelt. Maar als je je (zoals wij) met liefde
ontfermt over verwaarloosde honden (en zwerfkatten en kreupele slachtpaarden) dan weet je dat dit kan gebeuren, helaas. Marcosito ligt begraven op de finca, onder koffiestruiken en bananen-, guave-, en mangobomen. Daar hebben we vrede mee, hoewel het verdrietig is en blijft. Voorlopig nemen we even geen andere hond erbij (hoewel ik best naar het asiel terug zou willen gaan om een andere lieve stakker op te nemen), we willen even rust. Misschien dat we een jong poesje krijgen van mensen uit het dorp die een nestje jonge katjes hebben, heeft Maiah toch wat gezelschap.
Tegen Ramona hebben we gezegd dat Marcos in de hondenhemel speelt met Sabú, Tank en Morlock (onze oude honden). Zelf vinden we dat ook een geruststellende gedachte. Hoewel lief
Marcosje maar drie maanden bij ons was, blijft ook hij voor altijd in ons hart.