Hadden we al gemeld dat het hier zo hard regent? Dat was dus een understatement... In een week tijd maar liefst een halve meter water in grote delen van het land. In de kustgebieden treden de rivieren buiten hun oevers: bomen, oogst en huizen met zich meesleurend. Guanacaste staat onder water, evenals de omgeving van Parrita. Verschillende dorpen zijn alleen nog uit de lucht bereikbaar. Ook in de Centrale Vallei overlopende rivieren, bijv. in Cartago. Verschillende ´snel´wegen en belangrijke verbindingswegen zijn grotendeels onbruikbaar geworden doordat bruggen zijn weggespoeld, er gaten van 10 bij 10 en 20 meter diep in het wegdek zijn geslagen en complete berghellingen naar beneden komen en de weg versperren. Natuurlijk, er wordt hard gewerkt om de gaten weer te vullen en de wegen weer vrij te krijgen met modderschuivers. Helpen doet het echter niet veel, want zodra ze klaar zijn bij de ene aardverschuiving, komt een paar honderd meter verderop de volgende helling naar beneden... Waar wij zitten lopen we geen enkel risico dat we bedolven raken onder een modderstroom. Natte voeten na de dagelijkse tocht naar de super, daar blijft het bij. Wat zou kunnen gebeuren is dat de weg naar beneden, naar Alajuela, versperd raakt. Gisteren zagen we op een afstand van 2 kilometer drie aardverschuivingen langs de weg. Ontwortelde bomen en een paar kuub modder. Niet zo veel, maar de weersvooruitzichten zijn niet erg bemoedigend en het is niet geheel ondenkbeeldig dat grotere delen berg naar beneden komen. Maar goed, deze bergweg is niet echt een van de riskantste, dus dat zal wel loslopen. Elders staan de zaken er echter niet zo best voor en de regering overweegt voor het eind van de week het uitroepen van de nationale noodtoestand.
Komen we bij de vraag van Phily wat we hier zoal de hele dag doen en wat de Costaricaanse pot schaft. Laat ik beginnen met de pot. Ook hier is een tomaat gewoon een tomaat, zij het niet zo waterig. Een ui is ook hier gewoon een ui. Datzelfde geldt voor paprika´s, bloemkolen, broccoli, winterpeen, sperziebonen, sla en knoflook. Dan hebben we nog allerlei mij onbekende soorten fruit en groente. Dat fruit gooi je, met een liter melk, in de licuador. Milkshake. Dan hebben ze hier ook nog de gewoonte om elk maal te vergezellen van een bruine bonenprut, frijoles. Jullie mogen het gerust weten, dat raak ik niet aan. En mocht je gewoon geen zin hebben om te koken of in Chinees, overal heb je hier soda´s waar je voor vier, vijfhonderd Colon (60-70 cent) tortillas gevuld met kip of vlees en koolsalade kan bunkeren. We eten dus gewoon wat we altijd al aten, aangevuld met wat exotica. Of er dingen zijn die je hier niet kan kopen? Een haringkar heb ik hier nog niet gezien. En Hollandse Nieuwe zal er dan ook niet zijn vermoed ik. Nu schijnt de Vereniging van Hollanders in Costa Rica (echt waar, die bestaat) jaarlijks een ¨gezellig¨ samenzijn te organiseren met ingevlogen maatjesharing, een door Heineken gesubisieerd vat bier en dropjes. Ik belief geen maatjes, zoals sommigen zullen weten, Heineken drink ik alleen met tegenzin, en dropjes mogen jullie meenemen als jullie hier verzeild zouden raken. En ik wil ook helemaal geen lid worden van wat voor Hollandse vereniging dan ook... Natasha, raar mens, lust natuurlijk wel maatjes. Nog niet gehoord dat ze die nu vreselijk mist, en een eventuel gemis wordt ruimschoots gecompenseerd door het ruime aanbod aan tropische vis. Die zien er soms angstaanjagend uit, smaken evenwel uitstekend. Tot zover de culinaria. Dan wat we zoal uitspoken, hier op de berg. De afgelopen maand hebben we ons onledig gehouden met het bij elkaar slepen van allerlei huisraad en het inrichten van het huis. Daar zijn we nu zo goed als klaar mee. Nog een tweedehands wasmachine, en wellicht zo´n Yankee-koelkast, dan zijn we er wel. En breedbandinternet natuurlijk, maar dat ligt niet in onze hand... Afgezien van de trip naar de Poas, hebben we nog niet veel van het land met eigen ogen gezien. En al zouden we een dagje naar het strand willen, dit is niet het meest voor de hand liggende seizoen. En al zou je een verregend dagje strand wel aangenaam vinden, de stranden zijn zowat onbereikbaar... Eind november, zo is de planning op dit moment, gaan we een lang weekend naar Samara of iets dergelijks. Een doordeweeksedag wordt gevuld met een wandeling door het dorp, bezoek aan super en pulperia, vliegenmeppen, het lezen van de krant (als die bij de super überhaupt is bezorgd...), televizie loeren. Aan het eind van de dag komen Roy en Andrea meestal even langs voor een kopje leut en een uur gebabbel. De prijzen in Nederland blijven hen verbazen en langzaam dringt het besef door dat niet iedereen in Europa barst van de pecunia. Natuurlijk, een modaal Nederlands inkomen blijft voor hen een vermogen, maar bij het horen van huizenprijzen, huurbedragen, electra-rekening etc. schudden ze meewarig het hoofd. Muy caro..., zeg dat wel. Op zondag komen R en A ons meestal ophalen voor een bezoekje aan de stad, een rondje kermis, een hap bij de Chinees. Dat combineren we dan met een bezoek aan de super (die in de stad heeft meer en scheelt nogal in de kosten, het de berg op slepen van de spullen maakt ze namelijk een stuk duurder, zoiets als de super op Vlieland, zeg maar), en een bezoek aan de pinautomaat, die hebben ze in het dorp namelijk niet. Een keer in de maand arriveren de rekeningen voor water en electra, 4 euro en 5 euro. Een bank, waar je die rekeningen zou kunnen betalen, is er dus niet. Betalen doe je bij de kassajuffrouw in de super... Een keer per maand zijn we in San José, bij de advo, om te bespreken hoe het vlot bij Migraçion. Traag dus. Dan hebben we nog de karaokebar voor het zoveelwekelijkse avondje stappen, het rondkijken naar een geschikte lap grond, en daarmee hebben we eigenlijk alles wel gehad. Op privézaken na en de kerstboom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten