Half tien ´s ochtends. Voor de poort staat een kerel luidkeels ¨Upe¨ te roepen. Nog niet helemaal gerestaureerd van gisteren, loop ik naar buiten om te vernemen wat meneer wil. Of we oud ijzer of ander metaal hebben, hij wil het wel hebben om te recycelen. Heb ik niet. ¨Gracias¨, zegt meneer om vervolgens bij de deur van de buren weer Upe te roepen. Mij schiet een bericht uit de krant te binnen van een wel heel bijzondere manier van metaal recycelen. Gewapend met een niet-geisoleerde knijptang klauteren regelmatig mannetjes betonpalen omhoog om vrolijk in allerlei kabels te knippen. Hebben ze mazzel, zijn ze tientallen meters koperdraad rijker en zit de buurt zonder telefoon, internet en kabel-TV. Hebben ze daarentegen pech, zit de buurt zonder stroom en ligt het mannetje morsdood op het asfalt... Dat heeft dit jaar al een stuk of 20 doden opgeleverd. Even lichtzinnig als het knippen in hoogspanningsleidingen is het drinken van een spul dat hier ¨Bailey´s de montaña¨ wordt genoemd. Het ziet eruit als reguliere koffielikeur, riekt evenwel naar motorolie. Wordt niet geschonken uit een fles, maar uit een 5-liter jerrycan voorzien van een sticker waaruit blijkt dat er ooit een hoogwaardige onkruidbestijdingsmiddel in heeft gezeten... Het spul is niet verkrijgbaar in de winkel, wel in menige kroeg op het ¨platte¨land. De karaokebar bijvoorbeeld. Natasha, inmiddels alweer tien dagen gestopt met roken, vond dat ze daarom wel een presentje had verdiend en bestelde naast een gebakken gratenvis een Imperial en een glaasje berglikeur. Andrea wou er ook wel een, Roy schudde bedenkelijk z´n hoofd... De ¨Bailey´s¨ ging er bij Natasha in als smeerolie, en ze bestelde er nog maar een. ¨No, no Noël, uno!¨, riep Andrea. Roy mompelde iets over knetterende koppijn en ziekenhuis, maar Natasha was niet te houden. ¨Dat is goed voor de Karaoke straks!¨ Moet gezegd, de karaoke liep een uurtje later (na de wedstrijd Saprissa contra Alajuela, 1-0) als gesmeerd...
Voorafgaand aan het avondje bergstappen, gisterenmiddag de berg afgedaald om een bezoek te brengen aan barbier en advocaat. Advocaat, gevraagd om een second opinion, meldde dat alles o.k. was en het met de residencia wel goed zou komen. Soit, het was bij Migracion een zootje (zelf zat ze er regelmatig van 4 uur ´s ochtends tot een uur of 11 om 1 papiertje af te mogen geven), maar het was gewoon een kwestie van afwachten. Geeft Migracion voor 19 november een papiertje af met datum, zijn we klaar. Zijn ze traag, dan zouden we formeel drie dagen het land uit moeten... ¨Moet dat nou echt?¨, was daarop de vraag. Het antwoord was voorspelbaar: ¨volgens de wet wel, maar...¨ Goed, we wachten het wel af, en hopelijk loopt de advocaat bij Migracion een ambtenaar tegen het lijf die in een goede bui verkeert, al dan niet geholpen door een niet helemaal regulier presentje... ¨Maakt U zich vooral niet druk, dit is Costa Rica!¨, klonk het nog uit de mond van de advocate van de Taxi-coöp, en geknipt verlieten we het zwaarbewaakte kantoor. Jawel, geknipt, want eerst waren we nog ff langsgeweest bij de kapper. Gezeten in een jaren-50 tandartsstoel heb ik daar de barbier z´n gang laten gaan met tondeuse, schaar, natte handdoeken en poeier. De aanwijzing voor meneer de barbier was ¨corto¨, voor de rest heb ik ´t overgelaten en zijn fantasie... Bedenkelijk in de spiegel kijkend naar zijn verrichtingen, vernam ik dat meneer ook aan scheren deed. Ach ja, waarom ook niet. Nadat de barbier nog wat haren uit oren en neus had verwijderd met een puntige schaar, ging ie aan de gang met kwast en scheerschuim. Had al zo´n vermoeden, het scheren ging dus met een scalpel... Hopend dat meneer geen sociopaat zou zijn heb ik vervolgens een kwartier lang in de stoel gelegen, geen vin verroerend... Voorzien van een plens Costaricaanse aftershave in het gezicht verliet ik later, na het betalen van omgerekend 2 euro, de behandelkamer van de barbier, halsslagaders intact. Het commentaar bij thuiskomst bestond uit een ¨Ooh papa, WIE heeft DAT gedaan?¨, van Ramona...
p.s. Natasha is dus een dag of tien geleden gestopt met roken. Ga zelf volgende week een poging wagen. Dat zal de nodige consequenties opleveren voor de sfeer in huis...
Kortgeknipt en gladgeschoren, een groet uit de montañas van de Cordillera Central. Hasta luego en pura vida allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten