De Banco Nacional

Met een pinpas uit Europa kun je in Costa Rica bij een hele reeks automaten uit de voeten. Voor een toerist uit de EU zijn traveler cheques e.d. dan ook niet (meer) nodig. Iemand die van plan is door de bergen van Talamanca of de wouden van het schiereiland Osa te gaan wandelen, pint de nodige colones in de Meseta Central en kan daarmee bij elke pulperia terecht. Wel wat kleinere coupures meenemen, want lang niet elke pulperia heeft terug van 10.000 colones (een paar maanden geleden nog 15 euro, nu 13,50, dus dat gaat hard). Omdat wij hier willen blijven, was het zaak om hier een bankrekening te openen. Costa Rica kent een hele rits banken, maar niet elke bank is even betrouwbaar en de dienstverlening verschilt enorm. De kranten staan hier bol van ingezonden brieven van boze bankklanten die al weken wachten op overgemaakt geld. Het verzilveren van een cheque kan bij sommige banken maanden duren. Internetbankieren is bij 9 van de 10 onmogelijk. Op aanraden van de advocaat kwamen we terecht bij de Banco Nacional. Daar schijnt het overmaken van geld van en naar Europa probleemloos te gaan (we wachten af), je kan een Eurorekening openen, naast een colonesrekening. Met de pas van de colonesrekening kun je pinnen, en via internet kun je Euro´s overboeken naar de colonesrekening (zijn benieuwd). Nu is het openen van een bankrekening in Nederland een kwestie van minuten (soit, zeg een half uur), hier zitten de zaken toch ietwat gecompliceerder in elkaar. Om 9 uur kwamen we binnen bij de bank, je trekt een nummertje en wacht vervolgens 1 uur op je beurt. Allerlei reisboeken maken je wijs dat je (zeker in de Centrale Vallei) overal terecht kan met Engels. Dat zouden de Costaricaanse jongens en meisjes allemaal leren op school. Dat geldt dan in ieder geval niet voor winkel- en bankpersoneel. Ook niet voor politieagenten, trouwens. Nu wisten we al, na een bezoek aan ´n bank om Euro´s te wisselen, dat dit het geval was en daarom hadden we Roy gevraagd om mee te komen voor het geval we er in het Spaans niet uit zouden komen. Goed, we zijn aan de beurt. Leggen uit wat we willen, en waarom. Het meisje van de bank, heel erg vriendelijk, verklaart dat het allemaal geen probleem is. Eurorekening, colonesrekening, internetbankieren, een hypotheek, U roept maar! Het meisje opent een of ander programma op haar pc en allerlei formulieren rollen uit de printer. Alle gegevens uit de paspoorten worden ingevoerd in de pc, en met de pen vervolgens nog eens twee keer ingevuld op de formulieren. Paspoorten en formulieren worden gekopieerd en dan moet alles worden ondertekend. Het meisje vraagt om een huurcontract en een reçu dat er stroom of telefoon wordt betaald. Dat wisten we van tevoren en die paperassen hadden we dus paraat. Het meisje bestudeert een uur lang het huurcontract. Er moet vervolgens 10.000 colones worden gestort om de rekening te kunnen openen. We overhandigen het vriendelijke meisje een briefje van 10 mil en krijgen weer twee formulieren onder de neus. Dan de Eurorekening. Dat levert nog meer formulieren op dan de colonesrekening. Het meisje vraagt in welke plaats de bank in Nederland is gevestigd waar vandaan de Euro´s maandelijks worden overgemaakt. Je zegt ¨Amsterdam¨. Het meisje zoekt in haar pc, en verklaart tien minuten later dat Amsterdam er niet in staat. Het meisje ziet dat ik haar enigzins verbijsterd aanstaar en draait haar scherm om zodat ik het zelf kan zien. Op het lijstje van Nederlandse ¨steden¨ staan 12 namen: de provincies! Ik wijs op Noord-Holland en het meisje vinkt opgelucht het aangewezene aan. Pff. Tussen al het werk door wordt vrolijk gebabbeld over pc´s, laptops, goedkope winkels en van alles en nog wat. Het is inmiddels half twee. Er moet 30 euro worden gestort en het meisje laat trots een apparaat zien waarmee de echtheid kan worden gecontroleerd. Geweldig vindt ze de Eurobriefjes. Moet je eens zien wat er allemaal oplicht onder de UV-lamp! Heel goed, die Europeanen, vindt ze, heel wat anders dan die colonesbriefjes waar niets oplicht... Nu hebben we alles wel gehad en denken we dat ze de pasjes gaat aanmaken. Nee, zegt het meisje, dat doet een andere mevrouw en daarvoor moeten jullie morgen terugkomen. Ze geeft ons een papiertje mee ter grootte van een vloeitje met daarop twee cijferreeksen. Goed bewaren, zegt het meisje. Een dag later zal blijken waarom. Gewapend met allerlei papieren en een vloeitje verlaten we de bank. De volgende dag vervoegen we ons bij de andere mevrouw, na een uur zitten in de wachtkamer. Die mevrouw vraagt weer om de paspoorten, is een uur in de weer met haar pc, belt een keer of vier, vijf, met het meisje van gisteren, en babbelt over van alles en nog wat. Hoera, onze namen staan in haar pc! Maar niet de rekeningnummers. Ze vraagt om het vloeitje. Vloek, waar heb ik dat maldito vloeitje?, hehe het vloeitje...), klopt het nummer in haar pc, ze verlaat haar hokje en komt een half uur later terug met de pinpas voor de colonesrekening. We informeren naar de Eurorekening. De mevrouw belt weer herhaaldelijk met het meisje, weer de paspoorten op tafel, weer het vloeitje. Weer allerlei formulieren. Ze loopt weer weg, en overhandigt ons trots een bankboekje met allerlei eurosymbolen erop. De eurorekening is een feit. Dat was het, zegt de mevrouw. Met een muchos gracias en een con mucho gusto als respons verlaten we het bankgebouw, trotse bezitters van een tweetal Costaricaanse bankrekeningen! We hebben net berekend dat het vriendelijke meisje op z´n hoogst twee bankrekeningen op een dag opent. Of dat altijd zo lang duurt, willen we van Roy weten. Natuurlijk, zegt ie. Soms wel langer. En dat kan kloppen: in het hokje naast ons zat al die tijd een Canadees echtpaar met kind. Ze spraken geen woord spaans, en de mevrouw van de bank geen letter engels. Terwijl in ons geval formulieren en papieren werden uitgewisseld, gebeurde er bij de Canadezen hoegenaamd helemaal niets. Toch benieuwd hoe lang die er nog hebben gezeten...