House of the Rising Sun

Het ergste noodweer schijnen we dan eindelijk achter de rug te hebben. Guanacaste en Puntarenas zijn weer over de weg bereikbaar en het is de Autoriteiten dan ook eindelijk gelukt om de bevolking aldaar van drinkwater en voedsel te voorzien. De Noodtoestand is evenwel nog steeds van kracht want de President en Zijn Broer zitten in China en zij zijn natuurlijk de enigen die de Noodtoestand weer kunnen opheffen...
Vorige week vrijdag lag de internetverbinding eruit. Dus maar even bellen met de ¨Lideres en Internet¨. ¨We hebben een technisch probleem maar we zijn er mee bezig, blijft u het proberen!¨ Dan duurt het dus vijf dagen voordat de Leiders van Internet (en dat kunnen ze zich straffeloos noemen omdat ze het monopolie bezitten) de zaak hebben opgelost... Maar we hebben de mail weer eens kunnen lezen. Vorige week belde onze advo om te vertellen dat Migracion de procedure had veranderd en dat we dus uiterlijk 19 november het land voor drie dagen zouden moeten verlaten. Ze zouden geen stempeltjes meer afgeven... We hadden evenwel geen trek in een onvrijwillig tripje naar Nicaragua of Panama en zijn op zoek gegaan naar mogelijkheden om zulks te voorkomen. De Nederlandse ambassade in San Jose wist niets van veranderde regeltjes, wist te melden dat het bij Migracion een zootje was en dat we officieel inderdaad tijdelijk het land uit zouden moeten. Op de vraag wat er zou gebeuren als we gewoon zouden blijven zonder stempeltje kwam het antwoord: ¨waarschijnlijk helemaal niets, in Costa Rica is er altijd wel een mogelijkheid¨. Een Nederlander in Alajuela die we via via tegen het lijf liepen, wist te melden dat hijzelf een jaar lang illegaal in het land verbleef voordat zijn residencia een feit was. Het land uit gaan was volgens hem onnodig. Zouden we geklooi krijgen met de plaatselijke IND, geen nood aan de man, hij had een kennis bij de douane die voor een dollar of tien wel een stempeltje kon regelen... Wat dus te doen? We willen het land niet uit, maar om nu als Illegalen in het land te blijven met kind, ook niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht... Zoals gezegd, na vijf dagen weer internet en de mailbox weer eens geopend. Hola, een mailtje van de advo. Ontkende Migracion vorige week nog dat onze papierwinkel bij hen aanwezig was, deze week blijken de paperassen dan toch te bestaan, en zowaar, de advo (of haar assistente) wist ze los te krijgen. Onze papieren zijn in Nederland al voorzien van maar liefst drie stempeltjes (gemeente, consul en BuZa), hier willen ze er heel graag nog een vierde stempeltje bij zetten... Verder moeten er nog wat documenten worden vertaald en dan moet de hele handel voor 5 november worden ingeleverd bij het Ministerie van Justitie voor nog meer stempeltjes en zegeltjes. In ruil voor die twee kilo papier en een stapeltje colones ontvangen we een verklaring dat de zaak in behandeling is en we legaal in het land verblijven. Over pakweg een maand of zes, zeven, acht, mogen we ons dan vervoegen bij Migracion om drie plastic pasjes af te halen met onduidelijke foto, onleesbare namen en een niet te ontcijferen datum, plus een reeks getallen: de cedula! Hoe dan ook, juridisch zijn de zaken dus ongeveer rond. Voor alle zekerheid gaan we morgen nog even langs bij de advocate van de Taxicentrale Alajuela om na te gaan of de vork inderdaad zo in de steel zit. Hoezo Taxicentrale? Lang verhaal kort: een week of wat geleden zaten we met Roy en Andrea en een ander Costaricaans stel in de Karaokebar. De man van het stel, bijgenaamd El Gordo (De Dikke), blijkt nu de voorzitter van de Taxicentrale te zijn. We hadden Roy verteld van de problemen bij Migracion en die heeft dus El Gordo gebeld met een verzoek om hulp. El Gordo heeft vervolgens zijn advocate gebeld en haar gevraagd te zaak uit te zoeken, op kosten van de Taxicentrale. Morgenavond zitten we dus weer in de Karaokebar om met Roy, Andrea, El Gordo en zijn vrouw, de gang van zaken door te nemen, een vis te verorberen, de koelkast te legen en House of the Rising Sun te kwelen...