Oogsttijd

De president en zijn Broer zijn waarlijk machtige mensen. De inkt van het Decreet was nog niet droog, en het zonnetje begon te schijnen... Niet echt weer om te gaan zonnebaden, maar het is voor de verandering weer eens droog en vanaf de berg is Alajuela weer te ontwaren. Aanstaande maandag schijnt de volgende tropische depressie eraan te komen, maar voor de komende dagen hebben de mannen van Transito eventjes lucht om in ieder geval de ergste schade te ´herstellen´. En dat is nodig ook, want maar liefs 27 rutas in het land zijn versperd. En guess what, ons dorp heeft voor het eerst sinds de moderne geschiedschrijving de landelijke pers gehaald! Niet echt met wereldschokkend niews, dat nou ook weer niet. Wat wil het geval: een paar honderd meter bergop, net voorbij de super, is het asfalt weggespoeld, en de dorpen hogerop en de Poas zijn alleen via omwegen te bereiken. Dat op zich is geen reden om de krant te halen, ware het niet dat het veredelde karrespoor hier voor de deur een heuse Ruta Nacional blijkt te zijn. Je ziet het er niet vanaf, maar het is de Ruta 130... Genoeg over het weer (voor dit moment dan), lijk potjandorie wel een Tico, die leuteren ook alleen maar over het weer (okay, en voetbal en andere belangrijke mannenzaken).
Ramona krijgt elke dag een nieuwe rits Spaanse woorden voor de neus die ze uit haar bol moet leren. Dat gaat gepaard met frisse tegenzin, maar het gaat... Zal wel moeten ook, want anders zit ze er in februari in de klas voor spek en bonen bij... Gelukkig komen Andrea en Eduardo regelmatig langs om haar les te geven. Naar hen luistert Snaak tenminste wel... Dus gisteren zat Snaak braaf aan tafel, woordjes te stampen. Roy kwam nog aanzeulen met een 25 kilo zware tros bananen die nu buiten hangt om verder te rijpen. Wat moet ik nou met 25 kilo bananen? Zou je er wijn van kunnen maken of bananenlikeur? We zullen zien....

Het oogstseizoen is dus aangebroken en de bananen en koffiebonen moeten van het land. Geen Tico te vinden die daarvoor te porren is, dus moeten er tienduizenden Nica´s bij worden gehaald die voor een habbekrats het beulswerk mogen opknappen. Het merendeel van die moderne slaven wordt op illegale wijze het land in gehaald, maar er zijn zowaar ook werkgevers die werkvergunningen hebben aangevraagd bij Migración. Gevolg: de uiterst effectief en hardwerkende ambtenaren moeten binnen een paar weken 23.000 aanvragen verwerken. Als het om koffie en bananen gaat, dan hebben we het over heel veel geld, en de eigenaars van de grote koffie- en bananenplantages hebben heel wat in de melk te brokkelen, dus Hogerhand heeft bevolen dat alle andere visumaanvragen for the time being opzij worden geschoven. Dus gisteren hing de advo aan de lijn die wist te melden dat haar assistente weer eens een dag voor jan doedel in de rij had gestaan bij Migración. Er worden op het moment geen stempeltjes meer gezet of afspraken gemaakt. Hoe lang dat gaat duren weet geen hond, voor hetzelfde geld stempelen de ambtenaren er over een week of wat weer vrolijk op los, maar als dat niet het geval is zitten we over een week of vijf een lang weekend in Nicaragua of Panama om bij terugkeer weer een stempeltje te krijgen. Soit, de advo meldt dat we uiteindelijk de status wel zullen krijgen (omdat we aan alle voorwaarden voldoen), maar omdat de ambtenaren bij Migración zoals gezegd erg effectief werken, en de procedures om de haverklap worden veranderd, is er dus niks zinnigs te zeggen over wanneer onze paperassen de donkere kelders van Migración zullen verlaten. Zijn de paperassen eenmaal weg bij Migración, dan schijnt de rest pure formaliteit te zijn. Dollars (of colones) wisselen van eigenaar in ruil voor de cedulas...
Over een paar weken gaan we maar weer eens naar San José, deze keer om de papieren te tekenen voor onze Naamloze Vennootschap die trouwens helemaal niet Naamloos is... De advo checkt op dit moment of de naam die we hebben verzonnen beschikbaar is, dan is het een kwestie van geld schuiven en een paar handtekeningen en zijn we Directeur en Directrice! Dan kunnen we op die manier zaken regelen als verzekeringen, rijbewijs en mobiel. Voor die zaken heb je namelijk of een residencia nodig (en wanneer we die krijgen, nadie sabe nada), of een Costaricaanse S.A. Dus gaan we dringende zaken als verzekeringen, minder urgente zaken als een rijbewijs, en volstrekt overbodige zaken als een mobiel maar via deze omweg regelen.
¨Een rijbewijs?¨, zo hoor ik sommigen al denken, ¨wat moet ie nou met een rijbewijs?¨. Tja, in Nederland konden we voldoende uit de voeten met de benenwagen, fiets en openbaar vervoer. In Costa Rica is een auto toch wel erg handig, zeker als we straks nog een stukje verder van de beschaving zitten... Hebben we eenmaal de vodden (meervoud, want ook Natasha heeft er wel zin in), dan tikken we een, pak ´m beet, 20 jaar oude Isuzu 4wd Pickup op de kop en maken we de Costaricaanse wegen nog een stuk onveiliger...